சில சில் நினைவுகள் 12ஆம் பதிவு தை மாதம் 1967

Add caption

Add caption

 

Add caption

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்

ஏரிக்கரையோரம்    நாமும்  போவோமா                 60 நாட்கள்  ஓடிவிட்டன.  குழந்தையின்   கழுத்து   கட்டியும் கரைந்து கொண்டு வந்தது.   சீனிம்மா பாட்டிச் சென்னைக்குக் கிளம்ப ஆவலாக இருந்தார். பிள்ளைகளை விட்டுவிட்டு அல்லவா வந்திருக்கிறார்!!!  

மருமகள்    வீட்டில்     இருந்தாலும்   ,தான்  கவனிப்பது  போலத் திருப்தி கிடைக்காது என்று  உணர்ந்து கொண்டேன்.  எத்தனை உதவிகள் செய்ய முடியுமொ  அத்தனையும் செய்வார். இதற்கு நடுவில் ஏகாதசி  போன்ற உபவாச நாட்கள் வேறு வந்துவிடும்.   அலுக்காமல்  குழந்தையின்   அழுக்குத் துணிகளை      வீட்டின் பின்புறம் வயல்களுக்கு   நடுவே  இருந்த   வாய்க்காலில் ஓடும் நல்ல தண்ணிரில் அலசிக் கசக்கி வெள்ளை வெளேர் என்று கொண்டு வருவார்.   தன்  கவனிப்பில் குழந்தைக்கு ஒரு உபத்திரவமும் வரக் கூடாது என்பதில் மிக அக்கறை.
                                                                                                                                                                                               அந்தி சாயும் முன்   துணிகளைக் காயவைத்து எடுத்துவிடுவார். துணிகள் முறுகக் காய்ந்தால் குழந்தைக்கு உடம்பு வலிக்குமாம்.   அதற்காக  முன்பே எடுத்து மடிக்க என்னிடம் தருவார். எனக்கும் வேலை கொடுக்கவேணுமே.                சாயந்திரம் ஆறு மணி ஆனதும்  கண்ணுக்கு மையிட்டு           உச்சந்தலையில் சிறிது ஆமணக்கெண்ணையையும்  தடவி     ஈரத்துணி இருந்தால் மாற்றி, இரண்டு மூன்று ஈர்க்குச்சிகளில் துளி  தீப  ஒளியில் சுடர் பற்ற வைத்துத் திருஷ்டி சுத்திப் போடுவார். இங்கே யாரு வந்து கண் படப் போகிறதூ   என்று கேட்டால்               சும்மா இரு என்று அடக்கிவிடுவார்.
ஒரு நாள் விட்டு  ஒரு நாள் எனக்கும் குழந்தைக்கும்   முறைவைத்து எண்ணெய் தேய்த்து  குளிக்கச் சொல்வார்.    நான் குளித்துவந்ததும்  வெந்நீர் பருகக்  கொடுத்து தலை ஈரம் போகச் சாம்பிராணி   போட்டுக் காயவைப்பார்.                 குழந்தையும் குளித்த பின்னர்  தான் தான்  குளிக்கப் போவார்.                              இதுபோல     யார்  உழைப்பார்கள் ... இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். இரவு     குழந்தை  அழுதால்  உடனே அவரும் எழுந்து  மடியில் அவனைக் கிடத்திக் கொள்வார்.  நீ தூங்கு  , என்று   எனக்கும்    உத்தரவு வரும்.  அவர்  குழந்தையைக் கொஞ்சும்   சத்தத்திலேயே  நான் உறங்கிவிடுவேன்.    அம்மாவுக்கும் சமையல் வேலையைத் தவிர    வேறு வேலைகிடையாது...            இரண்டு பேரும் என்னென்னவோ   பேசிக் கொண்டே இருப்பார்கள்.     அப்படிப்பட்ட சீனிம்மாவும்  மதராசுக்குக் கிளம்பும் நாள் வந்தது.







அதற்குள் மாமியாரிடமிருந்து      என்னையும் குழந்தையயும்    மார்ச் பிறந்ததும் கொண்டு வந்துவிடச் சொல்லிக் கடிதம் வந்தது.  அப்பாவுக்கோ  பேரன் இன்னும் தேற வேண்டும் அப்புறம் அனுப்பலாம்  என்று யோசனை. பக்கத்திலேயே   அலுவலகம் என்பதால் சத்தம் போடாமல் வந்து தூளியில் தூங்கும் குழந்தை அழகைப் பார்த்துவிட்டுப் போவார்.   அழுதால் க்ரைப்வாட்டர் அவர்தான் தரவேண்டும்..     அப்படி ஒரு அதீதப் பாசம். உங்க அப்பா உங்களைக் கூட இவ்வளவு தூக்கி வைத்ததில்லை என்பார்   அம்மா:)


நீண்டுவிட்டது பதிவு.சிங்கம் நாளைப் பதிவில் வருவார்.