அம்மாவுக்கு சொல்ல முடியாத பிரச்சினை வந்த போது
அறுவை சிகித்சையால் குணப்படுத்தலாம்
என்று முடிவெடுத்தோம்.
ஸுலப அறுவை தான். மயக்கம் தெளிந்த பிறகு வந்த
இருமல் தான் மிக்க வலி கொடுத்தது.
அப்பா அம்மா பக்கத்தை விட்டு நகரவே இல்லை.
இரவு படுத்திருந்து விட்டு,என்னை அம்மாவுக்குத் துணை வைத்துவிட்டு,
வீட்டுக்குப் போய்க்
குளித்து சாப்பிட்டு அம்மாவுக்கும் சாப்பாடு கொண்டு வருவார்.
ஒரு நாள் இரவு இருமல் அதிகமாகி நெஞ்சு பக்கமாக வலி.
நானும் ரங்கனும் மட்டும் இருந்தோம்.
அம்மா டாக்டரை அழைக்கச் சொன்னார்.
இது வெறும் இருமல் இல்லை. கொஞ்சம் சீரியஸ் தான்.
டாக்டர் அம்மாவைக் கூப்பிடு.
உடனே பார்க்காவிட்டால் தவறாகி விடும் என்று வற்புறுத்தினார்.
ஸ்டாஃப் நர்ஸிடம் சொல்லி
விழயத்தை விளக்கினேன் .
அவர் கொஞ்சம் அலுப்போடு டாக்டரை அழைக்கப் போனார்.
டாக்டர் வந்ததும் இசிஜி எடுக்கச் சொல்லி,
லேசான மார்படைப்பு
உடனே கவனிக்க வேண்டும்
என்று உடனே இஸபெல் ஹாஸ்பிட்டலில்
சேர்க்கும்படி தொலைபேசியில் ஆம்புலன்ஸ் வரவழைத்து
கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் அந்த 4000 ரூபாய் ஊசி போடப்பட்டு
ஐசியுவில் அனுமதித்து விட்டார்.
ஒரு மாறுதலுக்காக வீட்டுக்குப் போயிருந்த அப்பா,தம்பியுடன் வண்டியில் வந்துவிட்டார்.
48 மணி நேர கெடுவுக்குப் பிறகு அம்மா கண் திறந்தார்.
அந்த வருடம் அம்மாவுக்கு 60 வயது பூர்த்தியாகி
இருந்தது.
ஏப்ரில் 3 ஆம் தேதி உடல் நலம் பாதிக்கப் பட்ட அம்மா 4 வாரம் அங்கே சிகித்சை
எடுத்துக் கொண்டார்.
நடுவில் வந்த என் பிறந்த நாளையும் மறக்கவில்லை.
சைகையினால் என்னை உள்ளே அழைத்து
அப்பாவோடு போய் ரங்காச்சாரியில் நல்ல புடவை வாங்கிக் கொள்.
என்றதும் என்னால் அழுகையைக் கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை.
எப்பொழுதும் பெற்ற மக்களின் நினைவுதானா உங்கள் இருவருக்கும்./
நீ நலம் அடைந்த பிறகே புதிது உடுத்துவேன்
என்று உறுதியாகச் சொல்லி விட்டேன்.
அம்மாவும் நலம் பெற்றார்.
அப்பாவின் முகத்தில் தெளிவு பிறந்தது.
எங்கள் குடும்பம் முழுவதும் ஈ ப்ளாக்கில் 21 ஆம் நம்பர்
அறையில் இருப்பதும்
பக்கத்தில் இருந்த எங்கள் வீட்டுக்கு காப்பி,டிபன்
வகையறாவுக்கும் வருவதும்
ஓய்வு எடுப்பதுமாக கடத்தினோம்.
எங்கள் எல்லோருடன் இருந்ததாலோ என்னவோ அம்மா விரைவில் தேறி
சிங்கம் வண்டி ஓட்ட,தன் வீட்டுக்குப் போய்ச்சேர்ந்தார்.
எந்த வித சோதனையிலும் அம்மா அசந்து போனதே இல்லை.
மீண்டு விடலாம் என்ற நம்பிக்கையே அவருக்கு ஆதாரம்.
அனைவரிடமும் இந்த பாசிட்டிவ் எண்ணங்கள் பெருகவேண்டும்.
அம்மாவின் சார்பிலும் என் சார்பிலும்,என் மகள் சார்பிலும்
அம்மா 1970 ஏப்ரில் மாதம்,
எனது மூன்றாவது கரு ஆறு மாதம் என்ற நிலையில் உடல்
முழுவதும் சிவப்பு சிவப்பாக ராஷஸ் .
கோவைக்கு மாற்றலாகி வந்த புதிது.
இவருக்கு என் நிலைமை பயத்தைக் கொடுக்க அப்பா அம்மாவுக்கு தொலை பேசியில் விஷயத்தைச் சொல்லி விட்டார்.
காரைக்குடியில் இருந்தவர்கள் இரண்டு நாட்களில் கோவை வந்து விட்டார்கள்.
மணல்வாரியாக இருக்கப் போகிறதே
என்று பயந்து விட்ட அம்மா,முதலில் வேண்டிக்கொண்டது ஷீர்டி பாபாவிடம் தான். யார் சொல்லி அதுபோல் செய்தாரோ தெரியாது.
வைத்தியரிடம் அழைத்துக் காட்டியபோது உப்பு,புலி,காரம் சேர்க்காமல் முயன்று நாட்கள் இருக்கச் சொன்னார்.
மணல்வாரியாக இருந்தால் குழந்தையைப் பாதித்து இருக்கும்.
நல்ல வேலை அது இல்லை என்றதும் அம்மா என்னை படுக்கையில் இருக்க வைத்து, மற்ற இரண்டு குழந்தைகளையும் பார்த்துக் கொண்டு சமையலும் செய்து
ஒரு வழியாக அந்த ஒவ்வாமை மறைந்ததும்,
பக்கத்தில் இருந்த சாயிபாபா காலனி அழைத்துச் சென்று உப்பும் மிளகும் என் கைகளில் கொடுத்து கோவில் பின்னால் இருந்த தொட்டியில் போடச் சொன்னார்.
அம்மாவுக்குத்
தெய்வத்திடம் இருந்த பரிபூரண நம்பிக்கை
எனக்குப் பின்னாட்களில் வந்த சோதனைகளை
சமாளிக்கத் துணை இருந்தது.
மூன்று மாதங்கள் கழித்து பெரிய தம்பி வந்து என்னையும் குழந்தைகளையும்
அழைத்துச் சென்று காரைக்குடியில் விட்டான்.
அப்போது அவனுக்கு இருபது,
எனக்கு 22.
ஆவணி மாதத்தில் சின்னவன் பிறக்கும் சமயம் பாட்டி வந்து சேர
ஒரு நல்ல பௌர்ணமி நாளில் மூன்றாவது பையன்
ஜனனம்.
ஒரு குறையும் வைக்காமல் என் உடம்பைத் தேற்றி,
என்னைப் பார்க்க வந்த கணவருடன், சின்னக்குழந்தையையும் என்னையும் அனுப்பி வைத்து,
மற்ற இரண்டு குழந்தைகளைத் தானே
கவனித்துக் கொண்டார்கள் அந்த அருமைப்
பெற்றோர்கள்.
இத்தனைக்கும் அப்பாவுக்கு வயிற்றில் அல்சர் இருந்தது.
அவரையும் பத்திய சாப்பாடு கொடுத்துக் கவனித்துக் கொண்டு,
என் குழந்தைகளையும் ஆறு மாதங்கள்
கவனித்துக் கொண்ட பெருந்தன்மையை என்ன சொல்வது.🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏
வல்லிசிம்ஹன்
எல்லோரும் வளமுடன் வாழ வேண்டும்.
அன்னை. 1956
அம்மாவுக்குத் தாரக் நாத் என்கிற பெயர் மிகப் பிடிக்கும்.
திருமங்கலத்தில் இருக்கும் போது பக்கத்து வீட்டு வைகுந்தம்
மாமாவீட்டுக்கு வந்திருந்த இளம் தம்பதிகளுக்கு
ஒரு சின்னப் பாப்பா, ஒரு மூன்று மாதம் இருக்கலாம்.
அதன் பெயர் தாரக நாத்.
அம்மாவுக்கு அந்தக் குழந்தையிடம் அத்தனை பிரேமை.
நானும் சின்னத்தம்பி ரங்கனும் அம்மாவுடன் போவோம்.
ரங்கன் அம்மாவுடன் எப்பவும் ஈஷிக் கொண்டே இருப்பான்.
எங்கள் இருவருக்கும் அம்மா அந்தக் குழந்தையை மடியில் வைத்துக்
கொண்டு கொஞ்சுவது பார்த்துக் கொஞ்சம்
பொறாமையாகக் கூட இருக்கும்.
அப்பா மற்றவர்கள் வீட்டுக்கு அவ்வளவாகப் போக மாட்டார்.
அம்மா அந்தக் குழந்தையைப் பற்றி அடிக்கடி
பேசுவதை வேடிக்கையாகப் பார்ப்பார்.
அந்த வார சனிஞாயிறுகளில் ராமு மாமா வந்திருந்தார்.
அவர்களுக்கெல்லாம் அக்காவிடம் பேசுவது, ஒரு கவுன்சிலிங்க் போய் வந்த
தெம்பு கொடுத்தது என்று இப்போது புரிகிறது.
ராமசாமி ,பக்கத்து அகத்தில் ஒரு அழகான பாப்பா வந்திருக்கிறது.
அவர்கள் இன்று ஊருக்குக் கிளம்புகிறார்கள்.
வாயேன் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வரலாம் என்ற
அக்காவை வினோதமாகப் பார்த்தார் மாமா.
//பாப்பா நீ வெளியில் வந்தே நான் பார்த்ததில்லையே.
நீ கூட படி தாண்டுவியா என்று புன்னகையோடு
கேட்டார். சரிதான் வா என்னுடன் என்று அழைத்துப் போனார்.
அவர்கள் போய் அரைமணி நேரம் கழித்து அப்பாவும்
ஆபீஸிலிருந்து வந்து விட்டார்.
காப்பியை எதிர்பார்த்து வந்தவருக்கு அம்மா இல்லாததே
ஒரு அதிசயம். பக்கத்து வீட்டுக்குப் போயிருக்கார்ப்பா என்றதும்,
கழற்றின சட்டையைப் போட்டுக்கொண்டு மீண்டும் படியிறங்கி பக்கத்து வீட்டுக்குப்
போனார்.
நான் பாத்திரம் தேய்த்துக் கொண்டிருந்த நாகம்மாவிடம்
அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
வாசல் கதவு திறக்கும் ஓசை கேட்டு ஓடினேன்.
எனக்கு மாமாவுடன் சினிமா போக ஆசை.
மின்னல் வீரன் என்ற படம் வந்திருந்தது. ZORRO வின் தமிழ்ப்
பதிப்பு.
மூவர் முகத்தையும் பார்த்தால் எனக்கு அதைக் கேட்கத் தோன்றவில்லை.
மாமா எங்கள் மூவரையும் வெளியே அழைத்துப் போய் மீனாக்ஷி பவனில்
மசாலா தோசை, வாங்கிக் கொடுத்து சாப்பிடச் சொன்னார்.
கூடவே கை நிறையக் காராசேவ் எல்லோருக்கும் வாங்கிக் கொண்டார்.
ஏன் மாமா அம்மாவும் அப்பாவும் என்னவோ மாதிரி இருந்தார்கள்
அந்தப் பாப்பா ஊருக்குப் போறது எனக்குக் கூட வருத்தம்தான் என்று நானும் சொல்லிக் கொண்டேன்.
அது இல்லமா. அம்மாவுக்கு நீ பிறப்பத்ற்கு முன்னால்
ரங்கராஜன் என்று ஒரு குழந்தை, தங்கக் கட்டி மாதிரி பிறந்து பத்து மாதம் இருந்து
பெருமாளிடம் போய்விட்டது.
அம்மா வெளிலே சொல்லிக்க மாட்டா.
இந்தத் தாரக் நாத் கிட்டத்தட்ட அதே போல இருக்கு மா.
நீண்ட ஆயுசுடன் நன்றாக இருக்கணும். என்று பெருமூச்சுடன் சொன்னார்.
அன்று நாங்கள் அனைவருமே மௌனமாக இருந்தோம்.
சாப்பிட்ட பிறகு அம்மா வழக்கமான கலகலப்புடன்
விசாகப்பட்டணம் பயணம் பற்றிப் பேச ஆரம்பித்தார்.
அப்பாவும் சேர்ந்து கொள்ள
கேட்டபடியே அம்மாவின் மடியில் ரங்கன் தூங்கி விட்டான்.
பொறுமையின் மறு உருவம் என் அன்பு அம்மா.
மே இரண்டு அன்பு அம்பி மாமாவும் ஜெயா மன்னியும் இணைந்த நாள்.
அதற்காக நாங்கள் ஒரு பட்டாளமே சென்னையிலிருந்து கிளம்பி ஆந்திராவின் குண்டூருக்குப் போனோம் இது 1957 இல்.
மன்னியின் அப்பா மிகப் பெருந்தன்மையான மனிதர்.
சுற்றம் சூழ வந்திருந்து வாழ்த்தி அருள வேண்டுகிறேன் என்றதும்.
சினிம்மாப் பாட்டியின் பிறந்தக மனிதர்கள், , என் வயதொத்த நண்டு சிண்டுகள்.
கோடியகத்து நரசிம்மாச்சாரி தான் வரவில்லை.
முதல் முறையாக அகலப் பாதையில் செல்லும்
ரயிலைப் பார்த்தோம்.
எங்களுக்கு ஓடி விளையாட எதுவாக நிறைய இடம். ஜன்னலோர நீண்ட இருக்கைகள்.
அந்த ஐந்து மணி நேர பயணத்தில் வெய்யிலிலும்
சுகம் காணும் வயது.
அது ஒரு மதிய நேர பயணம்.
மாலை வரும்போது குண்டூரில் வரவேற்க ஜெயா மன்னியி ன் அப்பா வந்திருந்தார்.
அம்பி மாமாவின் மாப்பிள்ளைத் தோழன் க்ளாக்ஸோ கிட்டு, குண்டூர் வந்தாச்சுடா மாப்பிள்ளே பாடியது நினைவில் இருக்கிறது.
ஆழ்வார் மாமா அனைவருக்கும் இளநீர் வாங்கி கொடுத்ததும் நினைவில் நிழலாடுகிறது.
நானும் தோழி ஆண்டாளும் அந்த மஹா பெரிய பந்தலை வல ம் வந்து அதிசயித்தோம்.
அம்பி யும் மன்னியும் அழகுப் பொருத்தத்தில் ஜொலித்தார்கள்.
திருமண நாள் வேகமாக ஓடிவிட்டது.
அடுத்த நாள் எங்களுக்கெல்லாம் பஸ்ஸில் சுற்றுலா. சுற்றி இருக்கும் கோவில்கள் சென்று வந்தோம். மறக்க முடியாதது பானக நரசிம்மர்.மங்களகிரி மலை மேல் உத்ஸாக ஏறி.,
ஈ மொய்க்காத அண்டா நிறைய இருந்த பானகத்தை பார்த்து அதிசயப் பட்டு அந்தக் குகையின் பின்புறம் ஏதாவது வழி இருக்கிறதா, நரசிம்மர் வாய் வழியே சென்ற பானகம் என்ன ஆச்சு என்று விசாரம். பாட்டி அதட்டவே ஓடுவதை நிறுத்தினோம்.😃😃😃😃?😃😃
அடுத்து வந்தது 21 வருடங்கள் கழித்து தம்பி முரளி வசந்தி திருமணம். மே 14.
பிறகு 17 ஆம் தேதி வரும் பெற்றோர் திருமண நாள்.
இவர்கள் திருமணத்துக்கு நான் செல்லவில்லை.
நம் கீதா சாம்பசிவத்துக்கும் அதுதான் திருமண நாள் அப்புறம் வருவது சின்னத்தம்பியின் மண நாள். மே 31. அனைவரும் நலமே வாழ இறைவன் திருவருள் நிறையட்டும்.
வல்லிசிம்ஹன்
எல்லோரும் வளமுடன் வாழ என் பிரார்த்தனைகள்.
மதுரை அருள்மிகு செல்லத்தம்மன் கோவில்
திரு துரை செல்வ ராஜு அவர்களின் ஸ்ரீ கண்ணகி காளி
பதிவைப் பார்த்து படித்ததும்
மதுரையில் கண்ணகிக்கு கோவில் இல்லையா
என்ற துக்கம் ஏற்பட்டது.
அவள் சினத்தால் எரியுண்ட மதுரைக்காரர்களுக்கு அவளிடம் பயமே இருந்திருக்குமோ.
மன்னனும், பொற்கொல்லனும் செய்த தவறு
மக்கள் மீது விடிந்தது.
இதை எல்லாம் தாண்டிவந்து, அந்தக் கற்புக்கரசிக்கும் கோவில் கட்ட முனைந்திருக்கிறார்கள் மதுரைக்காரர்கள் .
ஒரு தடவை கட்டி அந்த இடமே எரிந்து விட்டதாம்.
பிறகு கண்ணகி அம்மா சிலையோடு
அன்னை பராசக்தியின் வடிவத்தையும்
ஸ்தாபித்தார்களாம். அதன் பிறகு அந்தக் கோவில் செழிப்படைந்ததாம்.
செண்பகத்தம்மன் மருவி செல்லத்தம்மன் ஆனதாம்.
என் சித்தி மதுரையில் பிறந்து இப்பொழுதும் மதுரையில் இருப்பவர்.
பழைய காலங்களில் ,நாங்கள் சிறுவர்களாக, அவர்கள் கையில் பிசைந்து போட்ட தயிர் சாதம் சாப்பிடும்போது
பல மந்திர தந்திர கதைகள் சொல்வார்.
அதில் இந்தக் கதையும் கேட்டிருக்கிறேன்.
இப்போது கூகிள் சித்தியிடமும் கேட்ட பொது படங்களுடன் செய்திகள் வந்தன.
இப்பொழுது புரிகிறது , எங்கள் உறவினர்களின் பெண் குழந்தைகளுக்குச் செல்லி என்று
பெயர் வைத்தார்கள் என்று. எனக்கும் இன்னும் ஒரு தோழி அந்தப் பெயரில் மதுரையில் இருக்கிறாள் .
1978 இல் ஒரு திருமலா பயணம்.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++1977இல் சிங்கத்தின் அப்பா
ஒரு வைகாசி மாதம் இறைவனடி சேர்ந்தார்.. ஒரு வருடம் மாதா மாதம் வைதீகக்
காரியங்கள் முடிந்த பிறகு
திருப்பதி செல்வது வழக்கம்.
பாட்டி சொல்லிவிட்டார். குழந்தைகள் புதிதாக வேறு வேறு பள்ளிகளில் சேர்ந்திருந்ததால்
உடனே விடுமுறை எடுக்கத் தயக்கமாக இருந்தது.
மாமியார் இரண்டு நாட்களுக்குத் தான் பார்த்துக் கொள்வதாகவும்
நானும் இவரும் நாத்தனார் கல்யாணி குடும்பத்துடன்
அவர்கள் பெரிய வண்டியில் திருப்பதி போய் வரலாம் என்றும் சொன்னார்.
கல்யாணியின் கணவர் இன்னோரு மகன் மாதிரி தான் நடந்து கொள்வார்.
மிக மிக இதமான மனிதர்.
அவர்கள் ஐவரும்,நாங்கள் இருவருமாகக் கிளம்பிவிட்டோம்.
ஒரு நல்ல காலை நேரம்.
இப்போது இருக்கும் கனத்த சரீரம் அப்போது இல்லை இருவருக்கும்
அதனால் சிங்கம் காரை ஓட்ட ,அத்திம்பேரும் ,அவர்களின்
மூத்தமகனும் முன்னால் உட்கார், கல்யாணி,நான்,அவர்களது பெண், இளையமகன்
பின்னால் உட்கார பத்தரை மணி அளவில் கீழ்த் திருப்பதிக்கு வந்து விட்டோம்.
அப்போதெல்லாம் இப்போதிருக்கும் கூட்டம் தள்ளு முள்ளு இருந்ததாக நினைவில்லை.
அலர்மேல்மங்கைத்தாயாரை மனமார வழிபட்டு
அங்கேயே ஒரு மரத்தடியில் கொண்டு போயிருந்த உணவைப்
பகிர்ந்து உண்டுவிட்டு,மதியம் மூன்று மணி அளவில்
மலையேறத் துவங்கினோம்.
ஒன்றரை மணி நேரம் கழித்து ஏற்கனவே பதிவு செய்திருந்த
மூன்று அறைகள் கொண்ட காட்டேஜ் ஒன்றில்
இறங்கிக் கொண்டோம். எனக்கு அங்கப் பிரதட்சிண வேண்டுதல் இருந்ததால்
சீக்கிரம் உறங்கத் தயாரானேன்.. தானும் துணைக்கு வருவதாகக் கல்யாணி சொல்லவே
எட்டு மணி அளவில் வுட்லாண்ட்ஸ் உணவு விடுதியில்
சாப்பாட்டை முடித்துக் கொண்டோம். நல்ல சாப்பாடு கிடைத்த காலம்.
குளிர்காற்று சில்லென்று வீடிய காலம் அது. திருமலை தெய்வீகக் காட்சி கொடுக்கும்.
இப்போது மக்கள் வசதிக்காக பலவிதமாகச் சாலைகள்
பலவித வசதி கொண்ட விடுதிக் கட்டடங்கள் அப்போது இல்லை.
உயர்ந்த மரங்கள் வளைந்து செல்லும் பாதைகள்
அமைதியாகச் செல்லும் மக்கள் வரிசை எல்லாமே என் மனதுக்கு
இதமாக இருந்த நினைவு இருக்கிறது.
அப்புறம் திருமலைக்குச் சென்ற வருடங்களில் கூட ஸ்வெட்டரோ
சால்வையோ எடுத்துச் சென்ற ஞாபகம்.
விடுதிக்கு வந்து உறங்கி, ஒரு மணி அளவில்,குளித்துவிட்டு
கோவில் வாசலுக்குச் சென்றுவிட்டோம்.
அப்போது கோபுரவாசலிலிருந்தே அங்கப் பிரதட்சிணம் செய்பவர்கள்
நேரே உள்ளே போய்விடலாம்.
அங்கப் பிரதட்சணம் செய்யும் போது புடவை விலகாத வண்ணம்
பார்த்துக் கொண்டு ,முனை வந்தால் சரியாகத் திருப்பிவிட்டு
கோவிந்தா கோஷங்களோடு பெருமாள் கருணையால்
நல்லபடி பூர்த்தி செய்து சன்னிதி வாசலுக்கு துவஜஸ்தம்பம் அருகிலிருந்து
வரிசையில் சேர்ந்து கொண்டோம்.
அந்தத் தரிசனத்தை என்னவென்று சொல்வேன்.
அங்கப்பிரதட்சணம் செய்தவர்களுக்கான் தனி வரிசை.
குளிர் காற்று,புடவையைக் காயவைத்த அதிசயம்.
மனம் முழுவதும் கோவிந்த நாமம்.கண்முன்னே நீண்ட நெடிய தங்க மய ஜோதியாக
கோவிந்தன்.
என்ன புண்ணியம் செய்தேன் என்று என்னை அழைத்தாய் கோவிந்தா
என்று அரற்றியவாறு கூப்பிய கைகளுடன் ஜருகண்டி சொல்லாத தள்ளாத
மனிதர்களுக்கு நடுவில் அடுத்து வருபவர்களுக்கும்
நான் அருள்வேண்டும் என்று அவன் சொல்வது போல ஒரு தோற்றம்.
கல்யாணிக்கும் அதே நிலை. முடக்குவாதம் ஆரம்ப நிலை அவருக்கு.
அதை அவன் சரி செய்துவிடுவான் என்று சொன்னபடியே சன்னிதியைச் சுற்றி வெளிப்பிரகாரத்தில் கிடைத்த சர்க்கரைப் பொங்கலையும்
புளியோதரயையும் அந்த அதிகாலை மூன்று மணிக்கு
மனதினிக்க சாப்பிட்டது அமிர்தமான நினைவு.
கால் நடையாகவே விடுதிக்கு வந்து புடவை மாற்றி உறங்க நினைத்தேன்.
பெருமாளைத் தரிசித்த நிறைவு எங்களைத் தூங்க விடவில்லை.
மீண்டும் திருமண உத்சவத்துக்குப் போக வேண்டும் என்று நினைப்பில்
வெளியே வந்து காப்பி விற்றவரிடம் எல்லோருக்கும் காப்பி வாங்கிக் கொண்டு
எல்லோரையும் எழுப்பினோம்.
உத்சவத்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்த கல்யாணி ,சின்னி அத்திம்பேர் இருவரும்
வைணவ உடையாக முறையாகப் பஞ்சகச்சம், ஒன்பது கஜப் புடவை என்று
உடுத்திக் கொள்ள,மற்ற அனைவரும் புதிய உடைகளை அணிந்து
கொண்டு காலை உணவை முடித்து மீண்டும் கோவிலுக்குப் புறப்பட்டோம்.
அந்த முறையும் நேராகக் கல்யாண மண்டபத்துக்குப் போய்விட்டோம்.
தம்பதிகள் சங்கல்பம் செய்து கொள்ள இரண்டு மணி நேரம்.
தாயாரும் பெருமாளும் ஆனந்த தரிசனம் கொடுத்தார்கள்.
தெய்வத் திருமணம் முடிந்த கையோடு மீண்டும் ஸ்ரீனிவாச தரிசனம்..
மீண்டும் எங்களை அழைத்துத் தரிசனம் அருள்வாய்
என்று மனதார வேண்டிக் கொண்டு பனிரண்டு பெரிய லட்டுகள்,
வடைகள் எல்லாம் பிரசாதமாகப் பெற்றுக் கொண்டு,
தயிர்சாதம், புளியோதரை என்று கூவிகூவிக் கொடுத்ததை வாங்கி அங்கேயே மண்டபத்தில்
உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுக்
கொண்டுபோயிருந்த பாட்டில்கள் நிறைய திருமலைத் தீர்த்தத்தை நிரப்பிக்
கொண்டு வண்டி ஏறினோம்.
நானும் சிங்கமும் மீண்டும் மீண்டும் கல்யாணிக்கும் அத்திம்பேருக்கும்
நன்றி சொல்லிக் கொண்டே வந்தோம்.
அது போல நிறைவான பயணம் கிடைக்க வழி செய்த என் அருமை நாத்தனார்
மூன்று நாட்களுக்கு முன் உண்மையிலியே வைகுந்த தரிசனத்துக்குக் கிளம்பிவிட்டார்.
ஷிகிக்கு 30 போய்,31 ம் போய் 32 வந்தது.
காஞ்சிபுரம் போய் நாடி ஜோதிடம் பார்த்தார்கள்.
அவனுக்கு 25 வயதிலே திருமணம் நடந்திருக்கணுமே. இனி 33 வயதில்தான் நடக்கும் . பெண் மனத்துக்குப் பிடித்தவளாக வருவாள். பெற்றோர் நல்லவர்களாக அமைவார்கள்.
திருமணம் முடிந்த 6 வருடங்களில் மழலைச் செல்வம் வரும்.
எதோ பரிகாரமாக நவக்கிரகங்கள் இருக்கும் ஊர்களுக்கு முக்கியமாக ஆலங்குடி குரு பகவான் தரிசனமும், திருவெண்காட்டு ஈசன் தரிசனமும் செய்யச் சொன்னார்கள்.
அங்குதான் புதன் க்ஷேத்திரம் என்பதால் அங்கே
அவன் வயதுக்கு ஒத்த அகல்விளக்குகளை ஏற்றினால் நன்மை கிடைக்கும் என்றார்கள்.
ஷிகியும்
அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு தன வண்டியில் ஓட்டுனரை ஏற்பாடு செய்து கொண்டு
அத்தனை கோவில்களுக்கும் சென்று வந்தான்.
மனதுக்கு அமைதி கிடைத்தது.
வழக்கம் போல் வாழ்க்கை நடந்தது.
அம்மா பலரிடமும் சொல்லி ஏற்பாடு செய்த
பெரிய இடத்துப் பெண்களை அவன் போய்ப் பார்க்கக் கூட விரும்பவில்லை.
அம்மாவின் கவலை அதிகரித்தது .
தன்னைப் பார்க்க வந்த, தம்பியிடம் நீ கொஞ்சம் சொல்லுடா. இப்படி பிடி கொடுக்காமல் இருக்கானே .
தினம் பிள்ளையார் கோவிலுக்குப் போய்விட்டு இரவுதான் வருகிறான்.
அப்படியா என்று கேட்டுக் கொண்டவர் ,ஷிகியிடம் மனம் விட்டுப் பேசினார்.
அவன் வந்ததும் அவனுடனேயே பிள்ளையார் கோவிலுக்கும் போனார்.
என்னப்பா உனக்கு சங்கடம் என்றதும்,
மாமா, அம்மாவுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கிற நாவல் பழம்
கண்ணில் படவில்லை. உச்சியில் இருக்கும் மாம்பழம் தான் வேண்டும் என்கிறார் என்றான்.
அது யாருடா நாவல் பழம் என்று சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார்.
அத்தை மாமாவைத்தான் சொல்கிறேன் .
அவர்கள் குடும்பம் அப்பா இருக்கும் போது நிறைய வந்து போவார்கள்.
அவர்களின் நிலைமை எங்களைவிட இப்போது தாழ்ந்துதான் இருக்கிறது.
ஆனால் அவர்கள் பெற்ற பெண்கள் இருவரும்
நல்ல பெண்மணிகள்.
மூத்தவளுக்கு அப்பாவின் நண்பர் மகனை முடித்து வைத்தார்கள்.
அவர்களுக்கு ஆரணியில் ஜவுளி வியாபாரம்.
நன்றாகத்தான் இருக்கிறார்கள்.
இளையவளுக்கு இப்போது 26 முடிந்து விட்டது.
பட்டப் படிப்பு முடித்து சாதாரண வேலைக்குச் சென்று வருகிறாள்.
நல்ல பண்பு மிக்க பெண் மாமா என்றான். நீ அங்கே இன்னும் போய் வருகிறாயா என்று கேட்டார்.
அம்மாவை மீறி செய்ய மாட்டேன் மாமா. அவர்களே இந்த இரத்தின விநாயகர் கோவிலுக்கு வருவார்கள்.
இங்கே கதை சொல்பவர்கள் அதிகமாக வருகிறார்கள். எனக்கு அமைதி கிடைக்கிறது என்று முடித்தான்.
இந்த செய்தியை அப்படியே ஜானம்மாவிடம் சொன்னார்
மாமா.
நமக்குச் சரியான இடம் அதுதானா. குழப்பமாக இருக்கிறதே என்று குழம்பினார் ஜானம்மா.
இல்லை அக்கா. அவன் சொல்வதிலும் நியாயம் இருக்கிறது.
நீதான் அங்கே போக வேண்டும். நல்லதே நினைத்து செய் என்றபடி
அடுத்த நாள் காலையில் கிளம்பினார்.
சித்திரை மாதம் முடியும் நிலை. ஒரு வெள்ளிக்கிழமை ஷிகி இடம்
சொல்லிவிட்டு தன தம்பி மனைவியையும் அழைத்துக் கொண்டு தாம்பரத்தில்
இருக்கும் நாத்தனார் வீட்டுக்கு ப் போனார்.
அவர்கள் இவரைப் பார்த்து திகைத்தார்கள்.
அண்ணி வாங்க என்று ஆதரவாககே கைகளை பிடித்துக் கொண்டால் அன்னம்.
ஜானம்மாவுக்குக் கணவர் நினைவு வந்தது.
வாங்க உள்ள வாங்க மகன் மகள் எல்லாம் சவுக்கியமா
என்று மகிழ்ச்சி யுடன் வரவேற்ற அன்னத்தின் கணவரைப் பார்த்து வணக்கம் சொன்ன ஜானம்மாவுக்கு அவர் பின்னால் வந்த ஷெண்பக வல்லியைப் பார்த்து பிரமித்தாள் .
நாகரீ கத்தின் சுவடு படாத அழகிய
பதவிசான பெண்ணாய் அவள் வந்து வணங்கியதும்
கண்கள் கலங்கின.
இந்த அன்பை எல்லாம் விட்டு இருந்தேனே.
என்றபடி செண்பகத்தை அணை த்துக் கொண்டாள் .
அண்ணி நீங்க வருவீங்கன்னு தெரியாது
ஒரு நிமிடம் இதோ பஜ்ஜி தயார் செய்கிறேன் என்ற அன்னத்தைப்
பார்த்து செண்பகம் அம்மா நான் செய்து கொண்டு வருகிறேன்.
அத்தைக்கு மருதாணி செடியைக் காண்பி என்றாள்
ஜானம்மாவுக்கு ஒரே ஆச்சசர்யம். எப்பொழுது ஒரு தீபாவளிக்கு எல்லோரும் மருதாணி வைத்துக் கொண்டதை இந்தப் பெண் நினைவு வைத்திருக்கிறதே என்று மகிழ்ந்தாள்.
எல்லாமே கனவு போல நடந்தது.
பஜ்ஜி போட்ட கையோடு. மருதாணியைப் பறித்து,
அத்தையிடம் கொடுத்தாள் அந்த அருமைப் பெண்.
அத்தை நீங்க அடிக்கடி வரணும் என்றும் கேட்டுக் கொண்டாள் .
அப்போதுதான் தான் வந்த வேலை நினைவுக்கு வர,
ஜானம்மா, செண்பகத்திடம், கைநிறைய மல்லிகைச் சரத்தைக் கொடுத்து , நீ வந்துடுடா கண்ணு எங்க வீட்டுக்கு. நல்ல நாளாகப் பார்த்து என்று சொல்லி உச்சி முகர்ந்தாள் .
அன்னமும் சந்தானமும் திகைப்புடன்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
உங்களுக்கு மனசம்மதம் இருந்தால் ஷிகிவாகனனுக்கு
செண்பகத்தை மணமுடிக்க நினைக்கிறேன்
என்றாள் கண்களில் மகிழ்ச்சியோடு.
அன்றிலிருந்து ஆரம்பித்த மகிழ்ச்சி, வைகாசி மாத நன்னாளில் திருமணத்தில் வந்துதான் பூர்த்தியானது.
இந்தப் பெண் நம் வீட்டுக்கு வருவதற்காகத்தான் இத்தனை தாமதமாகி விட்டது.
இனி சிக்கியின் நலனே என் நலன் என்று தீர்மானித்தாள் ஜானம்மா.
1996 தாம்பரத்துக்கு அருகே ஊரப்பாக்கம் இன்னும் வளராத
நிலைமையில் பாதி டவுன், பாதி கிராமம் என்ற அளவில்
எப்போதோ கணவன் கட்டிய வீட்டில் இருக்கும் ஒரு அம்மாவின் கதை.
ஜானம்மா தன் பெண் ,பையனுடன் அந்தச் சிறிய வீட்டில் இருந்தார் .
கணவர் வேலாயுதம் அவர்களை இங்கே கொண்டு வந்து சேர்த்து வைத்த ஆறு மாதங்களில்
திடீர் மாரடைப்பால் இறந்தார். வயது 52.
ஒரு பெரிய வாகனங்கள் தயாரிக்கும் நிறுவனத்தில்
போர்மன் வேலை.
இஞ்சினீரிங் இறுதி வகுப்பில் மகன் ஷிகிவாஹனன் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.
மகள் கிருத்திகா பள்ளிப்படிப்பை முடித்திருந்தாள்.
கல்லூரி, வேலைபார்க்கும் நிறுவனம்,எல்லாமே அருகில் இருந்ததால்
அவர்கள் வாழ்க்கை அழகாகவே நடந்து கொண்டிருந்தது.
ஒரு வருட காலமாகவே முதுகு வழியால் அவதி பட்டுக் கொண்டிருந்தஆர் .
வேலை பளு அதிகமாக இருந்ததும் ,அடிக்கடி லிய்வு போடா முடியாததாலும், குடும்ப மருத்துவரிடம் அவ்வப்போது மருந்துகள் வாங்கி வலியை க் குறைக்கப் பார்த்தார்.
டாக்டர் சொன்ன இதய பரிசோதனைகளில் ஒன்றும் வித்தியாசம் தெரியவில்லை.
ஒரு வார விடுப்பில் இருந்து மீண்டும் வேலைக்குச் சென்று விட்டார்.
ஒரு ஆடி மாதப் பிறப்பன்று ,தூங்கப் போனவர் எழுந்திருக்கவில்லை.
பக்கத்தில் இருக்கும் மருத்துவர் ஓரு மணி நேரமாகிவிட்டது.
என்று கைவிரித்துவிட்டுப் போய் விட்டார்.
இதோ பத்து வருடங்கள் ஆகி விட்டன.
33 வயது மகனுக்குத் திருமணம் செய்ய முயற்சிகள் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார் ஜானம்மா.
மக்கள் படித்து முடித்தவுடன் அவளது 25 வயதில் அண்ணன் மகனுக்கே மணமுடித்ததில்
அந்தக் கடமை முடிந்தது.
வேலாயுதம் அவர்களின் அலுவலகம் மிக்கது தாராளமாக
வராது 30 வருட சேவையைப் பாராட்டி
ஒரு நல்ல தொகையைக் கொடுத்திருந்தார்கள். சிக்கியின் மேற்படிப்புக்கு, கிருத்திகாவின் திருமணத்துக்கும் அந்தத் தொகை உதவியது.
அடுத்த வருடம் நல்ல கணினிக் கம்பெனியில்
வேலைக்குச் சேர்ந்ததும், கிருத்திகாவின் முதல் குழந்தை பிறந்தது.
எல்லாப் பொறுப்பையும் ஏற்றுக் கொண்ட அண்ணனைக் கண்டு தங்கைக்கு ஏக மகிழ்ச்சி.
இன்னும் இரண்டு வருடங்கள் போனது . மகளின் இரண்டாவது பிள்ளைப் பேற்றையும் ஜானம்மா ஏற்றுக் கொண்டார்.
நடுவில் அவர்களை பார்த்து விசாரித்தவர்கள் சிக்கியின் திருமணத்தைப் பற்றி பேசும்போது அவன் 30 வயதை அடைந்திருந்தான்.
ஜானம்மா மனம் குறுக்கிப் போனார்.
இந்தப் பையனைக் கவனிக்காமல் விட்டோமே.
என்ற பாதி ப்பில் தெரிந்த ஜோசியர்களிடம் எல்லாம் அவன் ஜாதகத்தை எடுத்துக் கொண்டு போக ஆரம்பித்தாள்.
புது வருடம் பிறந்து, மதுரை மீனாள் சொக்கர் திருமணமும் நடந்து , அழகர் ஆற்றிலும் இறங்கி மண்டூக மகரிஷிக்கு சாபவிமோச்சனமும் கொடுத்தாகி விட்டது. இங்கே இன்று சித்ரா பவுர்ணமி.
கடவுள் கிருபையில் மேகமூட்டம் இல்லை.
தமிழ்நாட்டுக்கு வந்த நிலா இங்கேயும் வரக்
காத்திருக்கிறேன்.
சென்ற வார மருத்துவர் சந்திப்பில் ,
இரத்த அழுத்தம் அதிகமாக இருப்பதாகச் சொல்லி எச்சரிக்கை விடுத்தார். இந்த விடாத தலைவலிக்கான காரணமும் தெரிந்தது.
ஒரே ஒரு கவலைப் பல பதிவுகளை படிக்க முடியவில்லை.
பிடித்த பாடல்களை பார்க்க முடியவில்லை என்பதே.
சத்தமே அதிர்ச்சி கொடுக்கிறது.
இதுவும் கடந்து போகும்.
தேர்தல்,
Notre Daum அக்னி க்குப் பாதி பலியானது,
அபத்தமான சொற்பொழிவுகள் சில வாட்ஸாப்பில் வந்தது
இவற்றையும் தாண்டி வந்தாகிவிட்டது.
நம் ஊருக்கு நல்லது நடக்க வேண்டும். படித்த ,நல்ல புத்திசாலிகள்
ஆட்சிக்கு வரவேண்டும்.
எல்லோரும் வளமாக வாழ வேண்டும் .
காலம் ஓடிக்கொண்டு தான் இருக்கிறது.
தினம் ஒரு செய்தி.
மகிழ்ச்சி ,திகைப்பு என்று போகிறது.
அதை எல்லாம் சொல்வதற்கும், விவரமாகப்
பேசவும் நம் நட்புகள் இருக்கிறார்கள்.
ஒரு பிறந்த நாள் என்றால் எல்லோரும்
ஒன்று கூடுகிறோம் .
ஒருவருக்கு உடல் நலம் சரி இல்லையானால் அனைவருக்கும் கவலை.
எத்தனை பெரிய குடும்பம் எனக்கு,நமக்கு கிடைத்திருக்கிறது.
இனி துன்பமில்லை ஒரு சோகநிலை இனி என்றும் இல்லை.
இது எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்வது.
அனைவருக்கும் என் நன்றி.
இந்தப் பாசத்துக்குப் பதிலே கிடையாது.
மனம் நிறை நன்றி.
அடுத்த நாள் ஸ்ரீரங்கம், சமயபுரம் சென்று தரிசனம் செய்துவிட்டு
மாமா அன்புடன் வாங்கிக் கொடுத்த கொசுவலை, மின் விசிறி,
குடை மேஜை விளக்கு எல்லாம் எடுத்துப் பத்திரப் படுத்தினாள்
லலிதா.
சாந்தாவின் கடுமையான பேச்சு அவளை மேலும் உறுதிப்
படுத்தியது. அக்கா வசந்தாவின் திடீர் வருகை
மனதை அமைதிப் படுத்தியது.
மாமாவுக்கு ,தன் அக்காவின் செல்வங்களைச் சேர்த்துப் பார்த்ததில்
அளவிட முடியாத சந்தோஷம்.
சனிக்கிழமை தன் விடுதிக்குக் கிளம்புவதாக இருந்த
லலிதா ஞாயிறு காலை கிளம்பினாள்.
மாமி அழகம்மை அவளுக்குப் பிடித்த வகைப் பலகாரங்களைச் செய்து
டப்பாவில் அடைத்துக்
கொடுத்தாள். சிறிது கூச்சத்துடனே வாங்கிக் கொண்ட லலிதா,
இரண்டு பெரிய பெட்டிகளுடன் வண்டியில் ஏறினாள்.
கிளம்புவதற்கு முன் அண்ணன் சரவணன் ,அவளிடம் வந்து
தான் அங்கு வந்து பார்ப்பதாகச் சொன்னான்.
முதல் மாதம் தன் வேலைகள் அதிகமாக இருக்கும் என்று அவனைச்
சமாதானம் செய்து, அடுத்த மாதம் இரண்டாம் வார இறுதியில்
சந்திக்கலாம். மாமா,மாமியை அழைத்து வா என்றபடிக்
கிளம்பிவிட்டாள்.
அக்காவும் மாமாவும் வந்து அவள் அறையில் எல்லாப் பொருட்களையும் சீர் செய்து வைத்துவிட்டுக் கிளம்பினார்கள்.
கண்டிப்புக்குப் பெயர் போன அந்தப் பள்ளியில்
அதற்கு மேல் யாரும் தங்கக் கூடாது.
சமீபத்திய நிகழ்வுகள் லலிதாவை உறுதிப் படுத்திவிட்டன.
தனியே வாழப்,படிப்பும், கையில் பணமும்,
தொலைபேசியிலாவது அன்பைத்தர அண்ணா,அக்கா,மாமா ,மாமி என்று
உறவுகள் இருக்கத் தான் வருந்துவதில் பொருள் இல்லை
என்ற தீர்மானம் உறுதியாகப் படிந்தது அவள் மனத்தில்.
ஆறு மாதங்களில் எத்தனையோ மாற்றங்கள்.
அண்ணனுக்கு மகன் பிறந்தான்.
அத்தை சீராக லலிதா,குழந்தைக்கு ஆயிரம் ரூபாய்
பார்க்க வந்த அண்ணனிடம் கொடுத்தாள்.
நேரில் போய் யாரையும் துன்புறுத்த அவளுக்கு விருப்பம் இல்லை.
மனமுடைந்து வருந்திய அண்ணனையும்,மாமாவையும் தேற்றினாள்.
இருமாதங்களுக்கு ஒரு முறை, அக்காவும் அவள் மகனும்
அவளைப் பார்க்க வந்தனர்.
ஓய்வு நேரம் அவளுக்குக் குறைவாகவே கிடைத்தது. தன் சக
மாணவிகளுடன் சுற்றி இருக்கும் ஆதாரப் பள்ளிகளுக்குச் செல்லும் வாய்ப்பும்,
அந்தக் குழந்தைகளுடன்
கல்வி போதிக்கும் சந்தர்ப்பங்களூம்,
அவளது மனபாரத்தை வெகுவாகக் குறைந்தன.
பள்ளியில் சேர்ந்த எட்டு மாதங்களில் ஃபின்லாந்திலிருந்து
ந்து வந்த ஆசிரியப் பயிற்சிக் குழுவினர்
லலிதாவின் உழைப்பைக் கண்டு வெகுவாகப் பாராட்டித் தங்கள்
வருமாறு அழைப்பும் விடுத்தனர்.
இந்த யோசனை மிகவும் பிடித்தது லலிதாவுக்கு.
அடுத்த வாரம் பார்க்க வந்த மாமாவிடம் தன் தீர்மானத்தைச் சொன்னாள்.
அங்கும் பயிற்சி பெற்றால், என் எதிர்காலத்துக்கு நன்மை மாமா.
அந்த நாட்டுக் கல்வி முறை பற்றி நூலகத்தில் படித்தேன்.
குழந்தைகளை நண்பர்களாக மதித்து நடத்துகிறார்கள்.
இரண்டு வருடங்கள் நிமிடமாகப் பறந்துவிடும்.
எனக்கும் மாறுதல் கிடைக்கும் என்று சொன்னவளைக்
கவலையுடன் நோக்கினார் மாமா.
அவ்வளவு தூரம் செல்லும்படி எங்களைக் கண்டால்
பிடிக்காமல் போய்விட்டதா அம்மா என்று கல்ங்கினார்.
சுதந்திரமாக இருக்க விரும்புகிறேன் மாமா. ஒருவர் வாழ்விலும்
குறுக்கிட விரும்பவில்லை.கல்விதான் கண்களைத் திறக்கும்.
ஏன் நீங்கள் கூட மாமியை அழைத்துக் கொண்டு இரண்டாவது தேன் நிலவு அங்கே
வரலாமே என்று குறும்பாகச் சிரித்த மருமகளை ஆற்றாமையுடன்
அணைத்துக் கொண்டார் மாமா.
ஜூன் மாதமும் வந்தது.
சென்னையை விட்டு வந்து சரியாகப் பதின்மூன்று
மாதங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் சென்னை வந்தடைந்தாள்.
மாமா,மாமியை விட்டுப் பிரிவதுதான் மிக வேதனை
கொடுத்தது.
சரவணன்,சாந்தா அவர்கள் குழந்தை ஷண்முகப்ரியன்
அனைவரையும் சந்தித்து சுருக்கமாகப் பேசி விடை பெற்றாள்.
குழந்தையை அள்ளிக் கொள்ள ஆசை இருந்தும் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டு
சிரித்தபடியே வெளியே வந்து விட்டாள்.
சென்னை வீட்டை வாடகைக்கு விட ஏற்பாடு செய்திருந்தார் அக்காவின்
கணவர்.
சென்னையில் இறங்கியதும் அண்ணா நகருக்குச்
சென்று வீட்டுத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்துமுக்கியமான் பொருட்களை மாடி அறையில் பந்தோபஸ்து
செய்துவிட்டு அக்கா வீட்டுக்கு வந்துவிட்டாள்.
ஒரு வினாடி கூடத் தேங்கி நிற்காமல் வேலை செய்வதில் ஏதோ
நிம்மதி.
இனி அந்த வீடு தனக்கு வேண்டாம் என்று தோன்றியது.
ராமன் நினைவிலிருந்து சிறிதாவது விடுபட்டு அழுகையும் துன்பமும் இல்லாத
வாழ்க்கை நோக்கித் தன்னைச் செலுத்த விரும்பினாள்.
ஜூன் மாதக் கடைசியில் பம்பாய்க்கு விமானம் ஏறினாள். அங்கிருந்து
ஹெல்சிங்கிக்குப் பயணம் பத்து மணி நேரம்.
இனி எதிர்காலத்தில் அவள் துணை தேடிகொள்ளலாம். இல்லையென்றால்
தனியாகவும் இருக்கலாம்.
பொதுவில் அவள் தேர்ந்தெடுத்த சுதந்திர வாழ்க்கை நிம்மதியாக
இருக்க வேண்டும்.
இந்தக் கதையில் வந்த லலிதா உண்மை.
நிஜக்கதையில் கணவனின் சந்தேகம் தாங்காமல்
விலகிச் சென்றாள்..
சந்தேகம் நுழைந்த வாழ்க்கையில் நிம்மதி ஏது.
கூட வந்த அனைவருக்கும் நன்றி. இரண்டு நாட்கள்
காய்ச்சலில் படுத்ததால் உடனே முடிக்க முடியவில்லை.
வாழ்கவளமுடன்.
மாமா மாமி முகத்தைப் பார்த்ததும் லலிதாவுக்கு வேறு கவலை வந்து
விட்டது.
வண்டியை அனுப்பிவிட்டு வாங்கிய பொருட்களைக்
கொண்டு வந்தவள், ஏன் இத்தனை கவலையோடு இருக்கிறீர்கள்,
சாந்தா நலமா என்றதும்,
மாமி , உன்னைப் பற்றித்தானம்மா கவலை. நாலு மணி நேரமாகக் காணமே என்று
மாமா யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். ஏன் மா இவ்வளவு நேரம்
என்றதும் மனம் தெளிந்தவளாக மாமி அழகம்மாவிடம்
கோவில் குங்கும பிரசாதத்தைக் கொடுத்தபடி
அகிலாண்டேஸ்வரியின் கோவிலில் சிறிது நேரம் தியானம் செய்தேன் மா. மன்னிக்கணும்,
இனித் தாமதமாக எதுவும் செய்ய மாட்டேன் என்றாள்.
வா வா, இரவு சாப்பாட்டை முடித்துக் கொள்.
உனக்கு வேண்டும் என்பது கிடைத்ததா என்றதும்
தான் வாங்கி வந்த பயிற்சிக்கான உபகரணங்களைக்
காண்பித்தாள்.
இதை எல்லாம் செய்ய வேண்டுமா நீ என்று மாமா விசாரித்தார்.
இப்போதே இல்லை மாமா இரண்டு மாதங்கள் கழித்து வரைவது ,சிறிய மாடல்களை உருவாக்குவது என்று பல வேலைகள் செய்ய வேண்டி இருக்கும்.
அங்கேயே தங்குவதால் ,எனக்கு நேரம் நிறையக் கிடைக்கும்.
நீங்கள் கூட வந்து பார்க்கலாம் என்று மலர்ந்த முகத்தோடு
அவள் பேசுவதைக் கண்ட சோமு மாமாவுக்குத் தன் அக்காள்
நினைவே வந்தது. அவளுக்கும் விதவிதமான கைவேலைகள் மிகப்
பிடிக்கும்.
நன்றாக இரு அம்மா. இப்பொழுது உள்ளே வா.
திருச்சி வெய்யில் உனக்குப் பழக்கம் இல்லை,
குடையில்லாமல் எங்கும் வெளியே வரக்கூடாது.
நாளைக்கு என்னுடன் வா ,தேவையானதை நான் வாங்கித் தருகிறேன்
என்ற மாமாவை அன்புடன் பார்த்த லலிதா உடனே மறுப்பு சொல்லவில்லை.
கட்டாயம் போகலாம், மாமியும் கூட வரட்டும் என்றபடி உள்ளே நுழைந்தாள்.
உள்ளே இருந்து சினிமா இசை வந்தது.
அண்ணா ,சாந்தா இருவரும் டாக்டரைப் பார்த்துவிட்டு வந்தார்களா
மாமி என்று கேட்டபடி தன் அறையில் நுழைந்தவளிடம்,
இல்லை அம்மா,நீ அந்தப் பக்கம் போனே இந்தப் பக்கம்
மனதை மாற்றிக் கொண்டு விட்டாள் சாந்தா.
உலாவச் சென்று திரும்பி வந்தார்கள்.,என்று பெருமூச்சுடன்
சொன்ன மாமி, நீ அவளைத் தவறாக நினைக்காதே, சுபாவத்தில் நல்லவள் தான்,
இப்போது இந்த நிலையில் மனத்தை விட்டுவிடுகிறாள்.
குழந்தை பிறந்தால் மாறிவிடும்//என்ற மாமியைப் பார்த்துப்
புன்னகைத்த லலிதா, பாவம்மா, அவளுக்கு அண்ணாவின் அருகாமை அவசியம்,
நான் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. நீங்கள் வருந்தாதீர்கள்.
எல்லாம் சரியாகிவிடும். நான் நாளை சாயந்திரமே ஹாஸ்டலுக்குப் போகிறேன்.
ஒரு மாத முடிவில் வந்து உங்களைப் பார்க்கிறேன்.
என்றப்படி கைகால் கழுவப் போனாள்.
சந்தடி கேட்டு வெளியே வந்தான் சரவணன். என்ன லல்லி,
அகிலாண்டேஸ்வரி என்ன சொன்னா. என்று புன்னகைத்தவனிடம்
உங்க அண்ணானுக்கு நானே வந்து பிறக்கிறேன்னு சொல்லிட்டா.
எதுக்கும் வைரத்தோடு 20 ஆயிரத்துக்கு செஞ்சு வச்சுக்கோ.
மாப்பிள்ளை வீட்டில் போடச்சொல்லுவாங்க
என்று விளையாட்டாகப் பரிகாசம் செய்தாள்.
ஏன் பையனாப் பொறந்தா அடுக்காதா உனக்கு. அந்த ஈஸ்வரி
தபசு செய்யற மாதிரி என் பொண்ணும் தவமிருக்கணுமா
என்று பட்டென்று குரல் வந்தது சாந்தாவிடமிருந்து.
வாயடைத்துப் போனாள் லலிதா.
சோமு மாமா ஒரு சத்தம் போட்டாரே பார்க்கணும். உனக்குக் கூடத்தான்
சாந்தம்மைன்னு பேர் வச்சேன் ,நீ பேசற பேச்சு பெண்ணா லட்சணமா இல்லையே.
நிதானமா இருந்துக்க. அம்மா நல்லதா நினைச்சா வர பிள்ளையும் நல்லா இருக்கும் என்று
வெளி வராந்தாவுக்குப் போய்விட்டார்.
பாத்தியாம்மா. அப்பா ஒரு நாள் என்னை ஏசி இருப்பாரா
இவளைக் கண்டதும் அவமேலப் பாசம் கூடிப் போச்சோ
என்று அழுதபடி தன் அறைக்குள் சென்றவளைப்
பின்தொடர்ந்தான் சரவணன். அடுத்த பதிவில் பூர்த்தியாகும்.
லலிதாவுக்கு அந்தப் பள்ளியின் சூழ்நிலையும்
தலைமைப் பொறுப்பில் அப்போது இருந்த சகோதரியையும் மிகவும் பிடித்து விட்டது.
எல்லோருக்கும் அன்னையாக இருந்த மதர் சுப்பிரியர் அவளை அன்புடன் ஆசீர்வதித்தார்.
மகளே , உன் வாழ்வு சீரடையும். கடவுளிடம் ஈடுபாடும் கற்கும் கல்வியில் முயற்சியும் இருந்து வெற்றி பெறுவாய். உலகத்தின் உன்னதத் தொழில் கல்வி கொடுப்பது.
மென்மேலும் அபிவிருத்தி கிடைக்கும் .வாழ்வு உயர்ச்சி அடையும். வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு மனம் லேசாவதை உணர்ந்தாள் லலிதா.
வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது சாந்தாவின் அலட்சியம் மனதை உறுத்தினாலும் மாமா,மாமியின் அன்பும் அண்ணாவின் ஆதரவும் எப்பொழுதும் உண்டு என்பது சிறிது ஆறுதல் அளித்தது.
அங்கே சாந்தா அன்னையைச் சொல்லால் பொரிந்து கொண்டிருந்தாள்.
கணவனை இழந்த ஒரு மாதத்தில் கருத்தரித்திருக்கும் என்னைப் பார்க்க எப்படி இங்கு வருவாள்.
சென்னையில் இல்லாத கல்லூரியா.
அவள் முன் நானும் என் கணவரும் எப்படி முன் போல்
சகஜமாக இருப்பது.
அவருக்கும் தங்கையைப் பார்த்து வருத்தம் வருமே. என் குழந்தை நன்றாக வளர வேண்டாமா.
இன்னும் என்னென்னவோ சொல்லி அன்னையைத் திகைக்க வைத்தாள் .
அழகம்மா இத்தனை வேதனைப் படாதே. உன் உடல் நிலைக்குச் சரி வராது. பெண்ணுக்குப் பெண்ணே இவ்வளவு பேதம் பார்க்கலாமா. அவளுக்கும் இப்போதுதான் 32 வயதாகிறது. நீயும் அவளுடன் வளர்ந்தவள் தானே.
சென்னையில் இருக்க முடியாமல் இங்கே வந்திருக்கிறாள் .
விடுதியில் தங்கப் போகிறாள்
உன் நிம்மதிக்கு ஒரு கெடுதியும் வராது
சரவணன் நிலையை நினைத்துப் பார். தங்கைக்காக எவ்வளவு வருந்தினான்.
நல்ல பெண்டாட்டியாக இருக்க முயற்சி செய் குடும்பம் தழைக்கும்.
லலிதா மேன்மையான பெண்.
யாருக்கும் கெடுதல் நினைக்க மாட்டாள். என்று சொல்லி முடித்தாள்.
உபதேசம் செய்யாதேமா. திருமணம் ஆனதும் தனியாகச் சென்றிருக்கணும்.
அப்பா சொல் பேச்சு கேட்டு இங்கே தங்கினேன்.
எனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று தன் அறைக்குள்
போய்விட்டாள் .
நல்லதையே நினைக்கும் அழகம்மையின் மனம் வருந்தியது.
வாயிலில் வண்டி வந்து நிற்கும் சத்தம் கேட்டு
சரவணன். என்ன அத்தை, லல்லி வந்து விட்டாளா. எப்படி இருக்கிறாள்.
என்று ஆவலோடு கேட்டவனை
உள்ள வாப்பா. லல்லி சுகமாக வந்தாள் . ஹோலிகிராஸுக்கு மாமாவும் அவளும் போயிருக்கிறார்கள். இதோ வந்து விடுவார்கள் என்று அவனுக்கு காபி பலகாரம் எடுத்துவைக்க உள்ளே விரைந்தாள்.
அவள் வெளியே வந்த பொது சிந்தனை தோய்ந்த முகத்துடன் சரவணன் அறையிலிருந்து வெளிப்பட்டான்.
கேள்விக்குறியோடு அத்தையை நோக்கினவனுக்குக் குழப்பம் தான் அதிகரித்தது.
சைகையால் அவனை அமைதி படுத்திய அழகம்மை,
கணவரையும் ,லல்லியையும் உள்ளே வரவேற்றாள்.
அண்ணா எப்ப வந்த என்று அழைத்தபடி உள்ளே வந்தவள், அமைதியாக அருகில் சென்று அணைத்துக் கொண்டாள்.
சரவணனின் கண்கள் நிரம்பியது.
சமாளித்துக் கொண்டு போன காரியம் வெற்றி போல, என்ன டீச்சரம்மா என்று சிரித்தான். ஒரே மாதத்தில் இளைத்த உருவமும்,இறுகிய முகமும் வேறு ஒரு பெண்ணைப் பார்ப்பது போல் இருந்தது.
மாமாவை நோக்கி அவர்கள் லல்லிக்கு அட்மிஷன் கொடுத்துவிட்டார்களா என்றான்.
பின்ன என்னன்னு நினைச்ச என் மருமகளை.
திங்களன்று பள்ளியில் சேரனும். ஞாயிறன்று விடுதியில் சேரனும்.
பணம் எல்லாம் ரெடியாகக் கொண்டு வந்திருக்கிறாள் உன் தங்கை.
எனக்கு ஒரு பைசா செலவில்லை என்று சிரித்தார் சோமு மாமா.
நீங்கள் இருப்பதால் தான் மாமா வந்தேன்.
உங்கள் உதவி இல்லாமல் என் வாழ்வு எப்படி இந்தப் பாக்கியத்தைப் பெறு ம் என்று மாமியையும் மாமாவையும் நிற்க வைத்து வணங்கினாள் .
அதற்குள் அறையிலிருந்து சாந்தாவின் குரல் கேட்டது. சரூ ..... எனக்கு மீண்டும் தலை சுற்றுகிறது.
இன்று டாக்டரை ச் சந்திக்கலாமா என்று கேட்டது.
ஓ போகலாம் மா. இங்கே வாயேன். எல்லோரும் வராந்தாவில் உட்கார்ந்து பேசலாம்
என்று அழைத்தான்.
பதிலில்லை.
லல்லி,,,,, மாமா என்னுடைகளைச் சீர் செய்து கொள்கிறேன். இன்னும் சில தேவையான பொருள்களையும் வாங்கி கொள்கிறேன்.
முக்கியமாக திருவானைக் காவல் போய் வர வேண்டும்.
அவள் அனுமதியோடு என் பயிற்சி ஆரம்பிக்கட்டும் என்றாள் .
நான் உன்னை அழைத்துச் செல்கிறேன் லல்லி.இப்பொழுது ஒய்வு எடுத்துக் கொள் லிஸ்ட் தயார் செய். மதியத்துக்கு மேல் போகலாம் என்றான்.
சரியண்ணா என்ற படி அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்து விட்டாள் லல்லி.
அவள் எதிர்பார்த்தபடி சரவணனால் வரமுடியவில்லை.
தானே ஒரு வாடகை வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு, கையில் தயாராய் இருந்த, பயிற்சிக்கான உபகரணங்கள் கொண்ட லிஸ்டும், இரு சேலைகள், தன் குளியல் சாதனங்கள் என்று வாங்கி கொண்டு
திருவானைக் காவலும் போய்விட்டு வீடு நோக்கி வந்த பொது மணி இரவு ஏழாகி இருந்தது.
எதிர் நோக்கி ,முகத்தில் கவலையோடு அமர்ந்திருந்தனர் மாமாவும் மாமியும்.
அன்று இரவு தூங்கப் போவதற்கு முன் லலிதா ஹோலிகிராஸ் ஆசிரிய பயிற்சிப் பள்ளியில் சேருவதாக முடிவெடுக்கப் பட்டது. அடுத்த நாள் காலை மாமாவும் லலிதாவும், அங்கே சென்று பார்க்க ஏற்பாடுகளை மாமா செய்துவிட்டே படுத்துக் கொண்டார்.
அடுத்த நாள் விடிந்தது. இரவு படுக்கப்போகும் முன் தன் கணவனை நினைத்துக் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தவள் அக்கா சொன்ன அறிவுரை நினைவுக்கு வர
தேற்றிக் கொண்டாள் . அம்மா எப்பொழுதும் வணங்கும் திருவானைக்காவல் அகிலாண்டேச்வரித்தாயை
மனமார நினைத்து உறங்கி விட்டாள் .
காலையில் மனம் சோர்வடையாமல் முகம் ,கழுவிக் குளித்துவிட்டு, இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் வாங்கிய நல்ல வங்காளக் காட்டன் புடவையை ,மடிப்புக் கலையாமல் கட்டிக்க கொண்டு, பூஜை மணி ஓசை வரும் திசையில் நடந்து தெய்வப் படங்கள் மாட்டி இருக்கும் அறைக்கு வந்தாள் .
அமைதியுடன் உட்கார்ந்திருந்த அழகம்மா அவளைக் கைப்பிடித்து உட்கார வைத்து நெற்றியில் திருநீறு அணிவித்தாள் .
சிறிது யோசனைக்குப் பிறகு விளக்கில் நுனியில் ஒட்டி இருக்கும் கரையிலிருந்து குழைத்து ஒரு கறுப்புப் பொட்டையும் நெற்றியிலிட்டாள் .
மீண்டும் எட்டிப்பார்க்க நினைத்த கண்ணீரை விழுங்கியபடி மாமியையும் மாமாவையும் வணங்கினாள் லலிதா
எதுவுமே தப்பில்லை லல்லி, மனம் நேராக இருந்தால் போதும். நீ போய் உன் காலை பலகாரத்தை முடித்துக் கொள் . நாம் கிளம்பவேண்டும்.
அறையை விட்டுத் தெளிந்த மனத்தோடு வந்த லலிதா, சாப்பிடும் அறைக்குச் சென்று ,சமையல் செய்யும் சீதை அம்மாவையும் சந்தித்தாள் . வெகு நாட்களாகப் பணிபுரியும்
அந்த அம்மாவும் லலிதாவை அன்புடன் தழுவி கன்னத்தில் முத்தமிட்டார்.
பாப்பா நல்லா சாப்பிடு. அப்பத்தான் தெம்பு வரும் ,என்று சொல்லி நிமிர்ந்தவள் உள்ளே வந்து கொண்டிருந்த , சாந்தாவை அழைத்து, லல்லி பாப்பா வந்திருக்கு கண்ணு. நீயும் வா என்றாள் .
உள்ளே வந்த சாந்தாவைக் கண்டு மகிழ்ச்சிப் புன்முறுவல் பூத்தாள் லல்லி.
ஸீதாம்மா எனக்கு தலை சுற்றலாக இருக்கிறது நான் என் அறையில் இருக்கிறேன், நீங்கள் ஹார்லிக்ஸ் மட்டும் கொண்டு வாருங்கள் என்றபடி லல்லியிடம் வா லல்லி என்று ஒரு சொல்லோடு வெளியே போய்விட்டாள்.
பாவம் மசக்கை இன்னும் விடவில்லை நீ சாப்பிடம்மா என்று,மணக்க,மணக்க இட்டிலி, மிளகாய்ப் போடி,சட்டினி இவைகளை மேஜையில் வைத்து லல்லியை அமரவைத்து சாப்பிடம்மா. இதோ வரேன் என்று வெளியே போனார்.
அந்நேரம் மாமா,மாமி வரவும் தன திகைப்பை மறைத்துக் கொண்டு சாப்பிடத் துவங்கினாள் லல்லி.
சாந்தாவைப் பாத்தியாம்மா என்ற மாமாவிடம் பார்த்தேன் என்று சுருக்கமாகச் சொல்லிவிட்டுக், கை கழுவ எழுந்தாள்.
நீ உன் கல்லூரி சான்றிதழ்களைத் தயாராக வைத்திரு அம்மா.
அங்கிருக்கும் மதர் சுப்பிரியர் எனக்கு மிக வேண்டப்பட்டவர்.
அங்கு சேருவதில் பிரச்சினை இருக்காது.
வார இறுதியில் வீட்டுக்கு வந்துவிடலாம். தைரியமாக இரு. ஒரு வருடம் ஓடிவிடும்.
பிறகு எங்க லலித்தாக்குட்டி 6ஆம் வகுப்பு ஆசிரியை ஆகிவிடுவாள் . சரிதானே அம்மா என்றார் மாமா.
ஆமாம் மாமா, என் முழு முயற்சியும் இந்தப் படிப்பில் செலுத்துவேன் .இனி என் ஆதாரம் கல்வி ஒன்றே என்றாள்
லலிதா.
சரியாக ஒன்பது மணி அளவில் ஹோலிகிராஸ் பயிற்சிக்கூட வாசலில் நின்றார்கள் மாமாவும் மருமகளும்.
லலிதா விமானத்தில் ஏறியதும் கிளம்பிச் சென்ற அக்கா வசந்தா , திருச்சிக்கு தொலைபேசினாள் .
//மாமா, மிக மனம் உடைந்து லலிதா வருகிறாள். அவளைத் தேற்ற வேண்டியது உங்கள் பொறுப்பு என்று தழுதழுக்கும் குரலில் சொன்னவளையும்
ஆறுதல் கூ றித் தேற்றினார் சோமு மாமா..
நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் மா. நீ கவலையை விடு
என்றார்.
அருகில் வந்த மனைவி அழகம்மையிடமும் சொல்லி இருவரும் திருச்சி விமான நிலையத்திற்கு வந்தனர்.
45 நிமிடங்களில் திருச்சி வந்து சேர்ந்த விமானத்தில் இருந்து இறங்கி மெதுவே நிலைய வாசலை அடைந்த
லலிதா அங்கு நின்ற சிறிய கூட்டத்தில் மாமாவைக் கண்டு கொண்டாள் .
மீண்டும் ஒரு புது சோகம் அவளை ஆக்கிரமித்தது.
ஒரு புரியாத திகில் சூழ்ந்தது.
என்ன செய்யப் போகிறோம்...இனி இவர்கள் எல்லோரையும் சார்ந்தே வாழ்க்கை அமையுமா.
என் ராமன் ஏன் மறைந்தார். என்றெல்லாம் எண்ணங்கள் தோன்றி மறைந்தன.
அதற்குள் மாமி அருகில் வந்து அவளை அனைத்துக் கொண்டார்.
மாமா முதுகில் தட்டிக் கொடுத்தார்.
எல்லாம் சரி செய்யலாம் அம்மா. கலக்கத்துக்கு இடம் கொடுக்காதே.
தைரியம் இருந்தால் மட்டுமே வாழ முடியும். நீ படிக்கப் போகும் படிப்பு எத்தனை குழந்தைகளின் வாழ்வை வளம் செய்யப் போகிறது பார்//என்று அவள்கைகளைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றார்.
அண்ணா வரலியா மாமா என்று கேட்டதும், அவன் மதுரைக்கு வியாபார சம்பந்தமாகப் போயிருக்கிறான் அம்மா, இரண்டு நாட்களில் வருவான். உன் அண்ணி இருக்கிறாள்.
நாம் போகலாம் வா என்று காத்திருந்த வண்டியில் அவளை இருக்க வைத்து வண்டி ஓட்ட ஆரம்பித்தார்.
திருச்சி கண்டோன்மெண்ட் பகுதியில் அமைந்திருந்த பழைய காலத்து வீடு. முன்னாள் ஆங்கிலேயர் காலத்து முறையில் வராந்தாவும், கூடங்களும், மாடிப்படிகளும் ,பின்புறம் அமைந்த சமையல் அறையும் ,அதன் பிறகு முற்றம், தோட்டம் என்று விசாலமாக இருந்த வீட்டிற்குள் அடியெடுத்து வைத்தாள் 2 லலிதா.
வெகு நாட்களாகப் பழகிய இடம் அவளுக்கு நிழல் தந்தது.
மகளைத் தேடிய அழகம்மை , பணிசெய்பவரிடம் விசாரித்த பொது சின்னம்மா ஓய்வெடுக்கச் சென்று விட்டதாகச் சொன்னார்.
உன்னிடம் சொல்ல மறந்துவிட்டேன் லல்லிமா, உங்க அண்ணிக்கு இன்னும் ஐந்து மாதத்தில் பாக்கியம் கிடைக்கப் போகிறது. நீ அத்தையாகப் போகிறாய் என்றதும், மனம் பூரித்தது லலிதாவுக்கு.
வந்ததுமே நல்ல செய்தி சொல்கிறீர்கள் மாமி என்று அணைத்துக்கொண்டாள் லலிதா.
நீ கீழே எங்கள் அறைக்குப் பக்கத்திலேயே இருந்து கொள்ளம்மா. வா சாப்பிடலாம். இரவாகிவிட்டது பார் என்று அருமையுடன் அழைத்துச் சென்றார் மாமா.
கையில் ஒரு சிறு பெட்டியுடன் நின்று கொண்டிருந்தாள்
லலிதா. அவளை வழி அனுப்ப வந்த அக்கா வசந்தா,
பயப்படாமல் போ.
உன் கல்வி உன்னை எப்போதும் கைவிடாது.
ராமனைப் பற்றிய நினைவுகளை மறக்கச் சொல்லவில்லை. அதை ஒரு துணையாக எடுத்துக்கொள்.
முன்னே போக வேண்டிய பாதைக்கு விளக்காக வைத்துக்கொள்.
திரும்பிப் பார்க்காமல் முன்னேறும் வழியைப் பார்.
கடவுள் முகத்தை முன் பக்கமாகப்
பார்க்கத்தானே வைத்திருக்கிறார்.
அக்காவின் வார்த்தைகளை ஜீரணிக்க முயன்றாள்
லலிதா.
ஒரு மாதமே கடந்திருந்தது, கணவனின் மறைவு நிகழ்ந்து.
நாற்பது வயது மனிதன் அப்படித் திடீ ரென்று மறைய முடியுமா.
நினைத்ததும் கண்ணில் துளிர்த்தது நீர்.
சமாளித்த வண்ணம் திருச்சிக்குச் செல்லும் விமான
அறிவிப்பை எதிர்பார்த்தாள் .
துள்ளித் திரிந்ததொரு காலம்
திருச்சியில் ஆசிரியைகளுக்கான பயிற்சி எடுத்துக் கொள்ளப்
போய்க் கொண்டிருந்தாள்.
மாமாவீட்டுக்கு முதலில் சென்று அங்கிருந்து
அவள் படிக்க வேண்டிய பள்ளியின் விடுதியில் சேருவதாக ஏற்பாடு.
தாய் மாமன் சோமு , ,திருச்சி மெயின் கார்டு கேட்டில் ஒரு பெரிய ஆயத்த உடைகள் மற்றும் சூரத் சில்க் புடவைகள் விற்கும் கடை ஒன்றை நடத்தி வந்தார்.
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் தன் தமக்கை முதுமையின் காரணமாக மறைந்ததும் அவள் பெற்ற செல்வங்களை
தனதாகவே நினைத்து அரவணைத்துக் கொண்ட வர் .
அவர் மனைவியும் இசைந்த வாறு நடந்தது அவருக்கு இடையூறு இல்லாமல் தன் வழி நடக்க முடிந்தது.
லலிதாவிற்கு ஒரு சகோதரனும் , ஒரு சகோதரியும்.
அண்ணனுக்கு நல்ல வேலை செய்து வைத்தவரும் மாமா தான்.
அவனும் மாமன் மகளை நேசித்து மணம் முடித்தான்.
அக்கா வசந்தா பெற்றோர் பார்த்து வைத்த சண்முகத்தை
திருமணம் செய்தாள் .
லலிதாவின் திருமணம் காதலித்துச் செய்து கொண்டது.
ராமனின் பெற்றோருக்கு விருப்பம் இல்லாமல் நடந்தது.
குழந்தைகளும் பிறக்கவில்லை.பத்து வருட தாம்பத்யம்
இனிதாகத் தான் நடந்தது.
ராமனின் அகால மரணம் அவன் பெற்றோர்களுக்கு
அதிர்ச்சி . ஜாதகம் பார்க்காமல் மணமுடித்தது.
தான் இவ்வாறு நடக்கக் கரணம். லலிதாவுக்கு
அதிர்ஷ்டம் போதாது என்று தீர்மானம்.
எதிர்காலத்தைப் பற்றி முடிவெடுத்து அழைத்தது மாமா
சோமு தான். பட்டம் மட்டும் பெற்றிருந்த 32 வயது லலிதாவின் எதிர்காலம் இனி பார்க்கலாம்.
உலக தண்ணீர் தினத்தை ஒட்டி,
சன் தொலைக்காட்சியில் நான் கண்ட இரு மனிதர்களை இங்கே பதிவிடுகிறேன்.
இருவரும் தண்ணீரைக் காப்பாற்ற எடுத்து வரும் முயற்சிகள் அற்புதம். தமிழ் நாட்டில் இருப்பவர்கள் ஏற்கனவே கண்டிருப்பீ ர்கள் .
இந்த ஒளி பரப்பு என்னை மிகவும் பாதித்தது.
தண்ணீர் பலவித்தையிலும் ஏராளமாகச் செலவாகும் இந்த நாட்டில் வளங்களும் அதிகம்.
இவர்களுக்கும் தண்ணீர் பற்றி நம்மளவு கவலை இருக்குமோ எனக்குத் தெரியவில்லை.
நன் நாட்டு இளைஞர்கள் எடுத்திருக்கும் இம்முயற்சிகள் வளர்ந்து தண்ணீர்ப் பஞ்சம் ஒழிய வேண்டும்.
இறைவனிடம் பிரார்த்திக்கிறேன்.
