யார் பேச்சை யார் கேட்கிறார்கள்?

மரியாதைக்காக நாம்
சில பல வேளைகளில் சில பல சொற்களைக் கேட்கிறோம்,அதன்படி நடக்கிறொம், செய்கிறொம்.

சின்ன வயதில் பெற்றோர் வாக்குக்கு உடன் பட்டாலும்
சில சமயம் மறுப்பதும் உண்டு.

அதே நாம் ,நமது குழந்தைகளைப் பார்த்து
அறிவுரை இனாமாக, இலவசமாகக் கொடுக்கிறொம்

அவர்கள் 60 சதவிகிதம் காதில் வாங்கி, 40 சத்ிகிதம் நிறைவேற்ற முயற்சிக்கிறார்கள்.
50 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இதேதான் நடந்தது.
இப்போதும் இதேதான் நடக்கிறது

அப்போதும் திருமணம் முடியும் வரை தாய்,தந்தையரை

நம் முதல் அட்வைசர்ஸ் ஆக வைத்து இருப்போம்.
நமக்கு ஏதுவாக இருப்பதை எடுத்துக் கொள்வோம்.

திருமணம் முடிந்த பிறகு கணவர்
சொல்வது வேதவாக்கு.
அது பிறந்த வீட்டு வார்த்தைகள் பாணியில்இருக்காது.
இருந்தாலும் சொல்வது கணவர் இல்லியா.
அதனால் அதுபடி நாம நடக்கணும்.

நாம்,

'எங்க 'வீட்டிலெல்லாம் இப்படித்தானப்பா என்று அம்மா அப்பாவிடமே கதை அளக்கும் போது
அவர்களும் சிரித்துக் கொள்வார்கள்.

இங்கே சுருதி எப்போது குறையும் தெரியுமா.
பெண் வந்து புகுந்த வீட்டு சிறப்புகளை அள்ளி விடும்போது மகிழத்தெரிந்தவர்களுக்கு,

தன் வீட்டுப் பையன்கள் தங்கள் மாமனார் வீட்டுக்கு
அடிக்கடி போனாலோ,
அந்த மாமியார் சமையல் திறனை எடுத்துப்
பேசினால் வீட்டில் ஒரு சங்கடம் வந்து விடும்.

ஒண்ணுமே உப்புப் பெறாத விஷயத்துக்கு எல்லாம்
அம்மாக்காரிக்கு சிணுசிணூப்புக் காட்ட
வேண்டி இருக்கும்.

சாதாரணமாக இருக்கும் பையனும் அம்மா முகத்தைப் பார்த்து, அம்மாவுக்குப் பிடித்ததையே பேசுவான்.
அதில் சில சமயம் பொய்யும் சொல்லி மாட்டிக்
கொள்ளுவான்.:-))
அம்மா கேட்கும் கிராஸ் கேள்விகளில் மாட்டிக்காதவங்க யாரு.
இதோ நம் மெரினா சாரின் ஊர்வம்பு நாடகத்திலிருந்து
சில வரிகள்..
''கணேசன்..........லலிதா பொறந்தாத்துக்குப் போறென்னு சொல்லறா.
'அம்மா----ஏண்டா அவள் ஒருமாசம் போனா குழந்தை படிப்பு என்னா ஆறது. '
'அந்த ஊரு அழுக்குத் தண்ணியும்,ரோடு புழுதியும் அவனுக்கு ஒத்துக்காது.
அதுக்குத்தான் சொல்லறேன்.
அப்புறம் உன்பாடு அவள்பாடு. ''

காட்சி மாறுகிறது. கணேசனும் தர்மபத்தினியும்
லலிதா, ''எனக்கு ஒரே ஓச்சலா இருக்கு.
நான் வாயைத்திரந்து ஒரு வார்த்தை உங்ககிட்ட சொல்லலை.//
அப்பா ஊருக்குப் போகும்போது நானும் போயி 2 வாரம் இருந்துட்டு வரேனே. ''
கணேசன்.........''.அத்தை சுரேஷ் படிப்பு கெட்டுடும்னு சொல்லறா// ''
லலி.......''ஆமாம் சொன்னாள். அவளுக்கு நான் ஊருக்குப் போனா பிடிக்குமா ஏதாவது சாக்கைச் சொல்லி நிறுத்தப் பாக்கிறா..// ''
கணே...''அவளுக்கு சுரேஷப் பத்திதான் கவலை// ''
லலி... //''ஆம்மாம் அவ்ன காலெஜ் படிக்கிறான்!!

அத்தை சொல்லறதைக் கிளி போலச் சொல்லுங்க.
நான் இங்கேயே உழைச்சு உழைச்சு துரும்பாப் போறேன்.''(கண்ணைக் கசக்குகிறாள்)
கணேசன் தலையைப் பிடித்துக் கொள்கிறான்.
இந்தப் ப்ரச்சினை எல்லா வீட்டிலும் இருக்கிறதுதானே. :-0)


எனக்குத் தெரிந்த ஒரு தோழி மிக்க கலகலப்புடன் இருப்பவள். பாட்டு,சித்திரம்,பக்தி எல்லாம்
ஒரே ஈடுபாடு.
ஆனால் மருமகள் வந்தபோது, மாமியார்-மருமகள்
ஹனிமூன்
பீரியட் என்பது இரண்டு வாரங்கள் தான் நீடித்தது.

வந்த மருமகள் உடனே ஆஸ்திரேலியாவுக்கு,
கணவனுடன்
கிளம்பிவிட்டாள்.
அங்கே ஏர்போர்ட்டில் மகனை இன்னும் இரண்டு வருடங்களுக்குப் பார்க்க முடியாத சோகத்தோடு என் தோழி.
பெற்றோரை விட்டுக் கிளம்பும் மனைவி கண்ணீரோடு இருப்பதைப் பார்த்த மகன் அம்மாவை அம்போனு விட்டு மனைவியைச் சமாதனப்படுத்தப்

போய் விட்டான்.

நான் கூட இருந்ததால் தோழியின் முக மாறுதலைப் பார்க்க முடிந்தது.
மகன் ஊருக்குப் போற சோகத்தைவிட , மருமகளை அணைத்து அவன் ஆறுதல் சொல்வது இவளுக்கு
மஹா கஷ்டமாகி விட்டது.
ஏர்போர்ட்டில இருக்கிறவர்கள் எல்லாம் அவனுடைய ப்ஃஇசிகல் டெமான்ஸ்டிரஷனைப் பார்ப்பதாக அனுமானித்துக் கொண்டு புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டாள்.

பெண்களுக்கு சூட்டிகை ஜாஸ்தி.

மாமியாரை எட்டிப் பார்த்த மருமகளும் ,'கொஞ்சம் தள்ளிப்
போங்கொ ' உங்க அம்மாவுக்கு பிபி ஏறுகிறது' என்று திருப்பி விட்டாள்.

அன்று ஆரம்பித்த பனிப்போர் இன்னும் தொடருகிறது.

மகனோ மாப்பிள்ளையோ,மகளொ, மருமகளொ
எல்லோரிடமும் முழுமனசுடன் அன்பைக் கொடு என்று சொல்ல முடியாது.
அதே போல நாமும் அவர்களிடம் மொத்த அன்பையும்
--கேள்வி கேட்காமல் செலுத்தினால் ஒரு வேளை

சந்தோஷமும், அமைதியும் திரும்பும் என்று நினைக்கிறேன்
உங்க அனுபவம் எப்படி??
நானும் மாமியார் தான்.
எனக்கும் நிறைய ஆவலாதி உண்டு.

யாருக்குக் கேக்க நேரம் இருக்கு/
யார் சொல்லி யாரு கேக்கறது?