முக்கால்மணி நேர கோர தாண்டவம்.

வல்லிசிம்ஹன்

   நேற்று இரவு மறக்க முடியாத இரவானது. குளிர் முடிந்து 

  கோடையின் சூடு அதிகரித்ததுமே

மனதில் பயம் தேங்க ஆரம்பித்தது. 

நல்ல மழை பெய்து தாகம் தணித்தால் தேவலை.

தந்தையர் தினக் கொண்டாட்டங்கள் முடிந்து

மிதமான மழையில் வீடு திரும்பியவர்களுக்கெல்லாம்

காத்திருந்து பதுங்கி இருந்தது கடும் சூறாவளி.

நஷ்டம் என்று பார்த்தால் சொத்துகள் அதிகம். 

உயிர் சேதம் இல்லை. இடிபாடுகளில் அடி பட்டவர்கள் ஆறு .

வீடிழந்தவர்களுக்கு எல்லோரும் தண்ணீர் உணவு 

என்று கொண்டு போய்க் கொடுத்த வண்ணம் இருக்கிறார்கள்.

மனிதம் வாழ்க.

நான்  மழை  நிலவரத்தைப் பார்த்து விட்டு

உறங்கப் போனேன்.

நல்ல உறக்கம். மகள் அருகே வந்து நிற்கும் அதே நேரம்

கலவரமான சைரன் நீண்டு ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

'சரி ,அடித்தளத்துக்குப் போக வேண்டும் ,தண்ணீர் ,கைபேசி, மருந்து என்று நான் எடுக்க,

மகளும் பேரனும் என்னைக் கீழ்னிலைக்கு அழைத்துச் சென்றனர்.

இடிமழைக்கு இவ்வளவு சைரன் ஒலிக்க மாட்டார்களே

என்று யோசித்தேன்.

பேரன் டொர்னேடோ வார்னிங்க் பாட்டி

என்றதும் கலக்கம் வந்தது.

அதற்குள் தேவையான, படுக்கை, தண்ணீர், போர்வைகள்,

டார்ச் லைட்டுகள்,  முதலுதவிப் பெட்டி, தயாரித்த உணவு என்று

பசங்கள் கீழே எடுத்துக் கொண்டு வர,

மகள் அக்கம்பக்கத்தினரை 

எழுப்பி செய்தியைச் சொல்ல அத்தனை பேரும்

அவரவர் பேஸ்மெண்டிற்கு செல்ல ஆரம்பித்தார்கள்.

முக்கால் மணி நேரம் என்று சொன்னார்கள். வெளியே

யாரோ, வானத்தைக் கிழித்துக் கங்கையைக் கொட்டுவது போல 

மழை.

காற்று.

எப்போது முடியும் ,எப்படி முடியும் ஒன்றும் தெரியாத நிலையில்

இறைவனை வழிபடுவது ஒன்றே தெரிந்தது.

பயப்பாடாதே பாட்டி, இதுதான் பாதுகாப்பான் இடம்.

அப்படியே தூங்கு என்று பேரன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து

கொண்டான்.

மாப்பிள்ளை என்ன நடக்கிறது என்று கண்காணித்துக் கொண்டே 

இருந்து,

நம்மைக் கடந்து விட்டது என்று சொல்ல ஒரு மணி நேரம் 

பிடித்தது.

இறைவன் எப்படி எல்லாமோ காக்கிறான்.

அப்படி வல்ல காற்று எங்களின் அடுத்த  டிவிஷனில்

வீசிச் சென்றிருக்கிறது.

அந்தப் படங்கள் மேலே.

அனைவரும் பத்திரமாக இருக்க அவனே துணை.

இன்னும் நடுக்கம் உடலை விட்டுப் போகவில்லை.