சின்னஞ்சிறு பெண் போலே சிற்றாடை இடையுடுத்தி

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்
 அவளுக்குப் பிஞ்சில் பழுத்தாளென்றே பெயர்.
அத்தனை ஞானமும் உள்வாங்கியே செய்த அவதாரம்.

எங்கள் பெரிய பாட்டி முதல் மகவு ஈன்றபோது அவளுக்குப் பதின்மூன்று
வயதே ஆகி இருந்தது.
இது இருபதாம் நூற்றாண்டுக் கதை.

நாச்சியார் அவதாரமோ,பக்தி இலக்கியம் ததும்பித் திளைத்த
ஏழாம் நூற்றாண்டு.

அப்போதெல்லாம் எந்த வகையான உடை நாகரீகம் என்று எனக்குத் தெரியாது.
என் பிறந்தகப் கொள்ளுப் பாட்டிகள் ரவிக்கை கூட அணிந்ததில்லை. என் அம்மாவின் அம்மா
வெள்ளை ரவிக்கை அணிவார்.

ஆங்கில நாகரீகம் உள்ளே புகுந்தபோது,
இந்த வெளிப்படைப் பேச்சு, வெளிப்படைக் கலாச்சாரம் எல்லாம் அருவருப்பாகத்
தெரிந்திருக்கவேண்டும்.
அவர்கள் குளிருக்கு உடை போர்த்து மூடிய வழக்கம்.
கோடை காலத்தில் வேறு உடையாக இருந்திருக்கலாம்.

வெறுங்காலோடு நடப்பதே அனாகரீகம் என்று சொல்பவர்கள்.
அந்தக் காலத்தில்
நம்மூர் எளிய மக்களுக்குச் செருப்பு பற்றித் தெரிந்திருக்கவே
நியாயம் இல்லை.

நம் கோதை சொன்ன நாச்சியார் திருமொழி
அவளுக்கு முன் வந்த ஆழ்வார்கள்
உரைத்த நாயிகா  நாயக bhaவத்தில் அமைந்தே திகழ்கின்றது..

சொல்ல  வேண்டும் என்று தோன்றியது.
இது என் கண்மூடித்தனமான பக்தியாகவும் இருக்கலாம்.
டிஎன் ஏ உலக முழுவதும் பதிந்து வரும் செய்திகள் பற்றி நேற்றுப் படித்தேன்.
அது போல கோதை நாச்சியார் அவதாரமும்
திருமாலுடன் இணையும் டி என் ஏ கொண்டதாக இருக்க வேண்டும்.
ஆண்டாள் போற்றி. அவள் திரு நாமம் வாழி.