இன்னும் ஒரு கல்யாண சம்பவம்

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்

அம்மா  நான் ரொம்ப ப்ரௌனா  இருக்கேனா என்று கேட்டவாறு வந்து நின்ற பெண்ணை  அதிசயமாகப் பார்த்தாள்  சுந்தரி.

இதென்ன கேள்விடா   கண்ணு. நீ அழகாக் கலராத்  தான் இருக்க.

முகம் அலம்பிக்கோ. அத்தை வீட்டுக் கல்யாணத்துக்குப் போகணுமே.

நான் வரலை.

நேத்திக்குப் போட்டுக் கொண்டதையே போட்டுக்கணும்.

மத்தவா எல்லாம்  வேற வேற போட்டுக் கொண்டு வருவார்கள்.

நீ  நேத்திக்கு வரலை.

அத்தை என்னை தானே தலை வாரிக்கோ. கொஞ்சம் முகத்தைச் சிரித்தமாதிரி வைத்துக்கோன்னு சொன்னாமா.

சுருக்கென்றது சுந்தரிக்கு. வீட்டில் தங்கியிருந்த விருந்தினர்களைக் கவனித்து முடிக்கவே நேரம் சரியாக இருந்ததால் பெண்ணை   முன் கூட்டியே அவள் தந்தையுடன் அத்தை வீட்டுக்கு அனுப்பிவிட்டாள் .

ஏன்  நீ அவர்களோடு சேர்ந்து ட்ரஸ் செய்து கொள்ளவில்லையா என்றால்,

அத்தை அவர்கள் எல்லாம் தானாகவே அழகா இருக்கிறார்கள். நீ மட்டும் ஏதாவது செய்து கொண்டு வா. என்று அனுப்பிட்டா.

ஏன்மா நான் கறுப்பா. என்று மீண்டும் கேட்க்கும் பனிரண்டு  வயதுப் பெண்ணைக் கட்டிக் கொண்டாள் சுந்தரி.

இல்லடா. நீ கறுப்பு இல்ல. கறுப்பா இருந்தாலும் தப்பு இல்லை. பளிச்சுனு இருந்தால் போதும்.

மனசு சந்தோஷம் தான் முக்கியம். அவர்கள் சொல்வதை எல்லாம் எடுத்துக்காதே என்ற படி,சுந்தரி செய்த அடுத்த வேலை . பீரோவிலிருந்து  கல்யாணப் புடவையை  எடுத்து  கிழித்து டெய்லரிடம் எடுத்துச் சென்றதுதான். நல்ல சந்தனத்தில் உடலும் அரை சாண் ஜரிகையுமாக அமர்க்களமாக இருந்த பாவாடையைப் பார்த்ததுமே பெண்ணின் முகத்தில் பிரகாசம் .

ப ளப ளவென்று சுடர் போல நிற்கும் பெண்ணைப் பார்த்து இரட்டிப்பு சந்தோசம்   சுந்தரிக்கு

அம்மாவின் முத்துமாலை போட்டுக்கோ.

 போட்டாச்சு. ஏயப்பா எப்படித்தான் இருக்கு உன் தலைமுடி  இரட்டை ஜடை போட்டுவிட்டாள்.
அழகுக் கண்ணம்மா. என்று நெட்டி முறித்தாள் .

கையில் பாலைக் கொடுத்துக் குடித்துவிட்டுக் கிளம்பு நானும் வருகிறேன்
 என்ற படி வீட்டில் இருக்கும் ஆட்களைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு  கம்பீரமாகக் கிளம்பினாள்.  இனி நல்ல தாயாக மட்டும் இருப்பேன். என் செல்வங்களைத் தனியே எங்கும் அனுப்புவதில்லை என்ற தீர்மானம் மனத்தில் திண்ணமாக அமர்ந்தது.

--