ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்

வில்லிபுத்தூர் வேதக்கோனூர்.
சொல்மங்கை ஆண்ட வடபத்ரசாயீ,
அவனைக் கொண்டாடியே, வாழ்நாட்களைக் கழித்தவர்., அதன் பின் அவனையே
மருமகன் வடிவில் கண்டு, மாமனாரும்
ஆகிய (பட்டர்,விஷ்னுசித்தர்) பெரியாழ்வார்.
கோதையையும் ரங்கனையும் சேர்த்து வைத்த கருடாழ்வார்,
கோதையைத் தங்கள் வீட்டுப் பெண்ணாகக் கொண்டாடும் வில்லிபுத்தூர் மக்கள்.
எல்லாவற்றிர்க்கும் மேலாக உயர்ந்து நிற்கும் கண்நிறைக்கும் கோபுரம்.
ஆடிப்பூரம் கண்டாள்  ஆண்டாள்.

அவளைக் காண நாமும் போகலாமா?
எந்த அழகைப் பார்த்து விட்டு இமைப்பது கண்களை?

அவள் மாலை அழகு.
சின்னஞ்சிறு பெண்ணாக அவள் குளக்கரை போகும் அழகு.
அவள் திருமஞசன மஞ்சளுக்காகக் காத்திருக்கும் பெண்களின் அன்பு அழகு.
மஞ்சனமாடி விட்டு அலங்கார பவனி வந்து
அழகனை வந்தடையும் ஒய்யாரம்.
இவை எல்லாவற்ரையும் வருடங்கள் கணக்கில் பார்த்தாலும்
அதே உற்சாகத்தோடு அவள் ஊர்வலம் வரும் தெருக்கள் முழுவதும் போடப்படும் கோலங்கள், கட்டப்படும் தோரணங்கள்,
ஆண்டாளை நீராட்டத்துக்கு, ஏற்றீச் செல்ல பிளிரிய வண்ணம் மகிழ்ச்சியோடு காத்திருக்கும் கறுத்த யானைகள் அவள் கையில் தினம் புதிதாகப் பறந்து வந்து அமரும்
பச்சைக்கிளி,

(தினமும் கிளி செய்பவர்களுக்குத் தான் என்ன புண்ணியம்?)
அதைப் பாஙகுற அவள் இடது தோளைப் பார்ப்பது போல்,

அவள் காதில் ரகசியத்தூது சொல்வதுபோல்
அலங்காரம் செய்யும் பட்டாச்சாரியர்,
அந்தக் கிளியைப் பார்த்து பொறாமைப் பட்டு
நமக்கு கிடைக்காதா இந்த ஆனந்தம் என்று ஏங்கி ,,
ஆண்டாள் காதில் போய் ரங்க நாமம் விழட்டும் ,அப்போதாவது அவள் நம்மைப் பார்ப்பாளோ
என்று நினைத்து
ரங்க ரங்கா என்று மழலையில் இசைக்கும் உயிர்க்கிளிகள்,
தாழம்பூ தரித்த பின்னல்கள்
அசைய அசையக் கோலாட்டம் போடும் சிறுமியர்,
தலையில் கொண்டை தரித்து ஆண்டாளாகவேத் தங்களைப் பாவிக்கும் மங்கையர்,
இந்த வண்ணங்களை, வேத கோஷங்களை, ப்ரபந்தம்
சேவிக்கும் வேதியர்களைப் பார்க்க யாருக்குக் கொடுத்து வைத்து இருக்கிறதோ?
போய் வந்தவர்கள் சொல்லுங்கள்.