பயணத்தின் ஒன்பதாம் நாள்......சியாட்டில், வான்கூவர், விக்டோரியா...2

வல்லிசிம்ஹன்

எல்லோரும் நலமாக வாழ வேண்டும்.


   பயணத்தின் ஒன்பதாம் நாள்......சியாட்டில், வான்கூவர், விக்டோரியா...2

தங்கியிருந்த  விடுதியின் ஜன்னலிலிருந்து.
 பயணம்  முடிந்து  கிளம்பும் நாள் வந்தது.

அன்புத் தோழி திருமதி.பானுமதி வெங்கடேஸ்வரனின் கணவர் பூரண குணம் பெற  வேண்டும். நம் எல்லோருடைய  பிரார்த்தனைகளும் அவர்களுடன் தான்.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 ஆரம்பித்திலிருந்து ஆரம்பிக்காமல் ஒரு மாறுதலுக்காக

பூர்த்தியான பயண நாளிலிருந்து எழுதுகிறேன்.

காலை 8 மணிக்கு சியாட்டிலிலிருந்து கிளம்ப வேண்டும்.

நான்கு  அனைவரும் எழுந்தாகி விட்டது. 

இந்த எட்டு நாட்கள் , அருமையான சாலைகளில்,

சொகுசான வண்டியில்  அமர்ந்து பயணம் செய்தாலும் சென்ற இடங்கள்

200 மைல்கள் தூரத்தில் அமைந்திருந்ததால்

முதுகும் ,காலும் தங்களைக் கவனிக்கச் சொல்லி வற்புறுத்தின.

சின்னப் பேரனே, கால் வலி சொன்னான் என்றால்

பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

பெரிய பேரன் கொண்டுவந்த டிராலியில் பெட்டிகளை

அடுக்கி வைத்தான். அவன் இந்த ஊரில் மூன்று மாதங்களாகத்

தொழில் பயிற்சி மேற்கொண்டிருந்ததால்,

அவன் பெட்டிகள் இரண்டு எங்கள் நால்வருக்கும் ஏழு நாட்களுக்கான

 உடைகள் நிரம்பிய பெட்டிகள் மூன்று என்று அந்த 

தள்ளு வண்டி நிரம்பியது.

காப்பி தயாரித்துக் குடித்துவிட்டு, ஹில்ட்டன் அளிக்கும் 

விமான நிலையத்துக்கான பெரிய வண்டியில் ஏறத்தயாரானோம்.

மற்ற பயணிகள் ஏறியதும் என் முறை. உயரமாக இருந்த அந்த வண்டியின்

படியில் ஏற முயற்சி செய்து முழங்காலில் அடி வாங்கியதுதான் 

மிச்சம்.

பிறகுதான் அந்த ஓட்டுனர் ஒரு ஸ்டூலைக் கொடுத்து உதவினார்.

அதன் மேல் கால் வைத்து ஏறுவது சுலபமாக இருந்தது.

இதை அப்பவே கொடுத்திருக்கக் கூடாதோ

இந்த மனிதர் என்று சுணங்கிய வண்ணம் காலைக் கதிரின் உதய நேரம் விமான நிலையம்

வந்தடைந்தோம்.

Sea/tac Airport , Seattle Tacoma, வசதி நிரம்பியது. ஆர்ப்பாட்டம் இல்லாமல் 

சக்கிர நாற்காலி ஏற்பாடு செய்துகொண்டு 

உதவிக்கு வந்த மரியாவுடன் முன்னேறினோம்.

American Airlines விமானம் தயாராகிக் கொண்டிருந்தது.

பக்கத்திலிருந்த  நம்மூர்க்காரர்களுடன் பேச்சுக் கொடுத்ததில்,

கல்கத்தாவிலிருந்து பயணம் மேற்கொண்டவர்கள் என்று 

தெரிந்தது. 

இரண்டு தம்பதிகள் .60 வயதுக்காரர்கள். ஒரு மாத பயணத்தில்

நியுஜெர்சியில் ஆரம்பித்து பத்து இடங்கள் சுற்றி, இங்கு

வண்டி ஏறுகிறார்கள்.மீண்டும் நியுஜெர்சி சென்று இந்தியா திரும்பப்

போவதாகவும் சொன்னார்கள்.

நல்ல உற்சாகம், உடல் தெம்பு எல்லாம் இருந்தது.

அடுத்த பயணமாக ஜப்பான் முதலிய நாடுகளுக்குச் செல்லப் போவதாகத் திட்டம்

போட்டாகிவிட்டது.

விமான முன்னறிவிப்பு வந்ததும் கிளம்பினோம்.

நான்கு மணிகள் கடந்து சிகாகோ வந்துவிட்டோம்.

என் கைப்பையைத் தான் காணவில்லை.

சக்கிர நாற்காலியில் உட்கார்ந்த போது இருந்தது.

  வெளி லௌஞ் வந்த போது காணோம். 

பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் மீண்டும் உள்ளே ஓடினார்கள்.

என் க்ரெடிட் கார்ட், வங்கி கார்ட் எல்லாம் 

அதில் இருந்தன.

கடவுளைப் பிரார்த்தித்தபடி இருந்தேன்.

பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு விமானத்திலிருந்து வெளியே

வர ,கலங்கி விட்டேன்.

அடுத்த நிமிடம் விமானத்தைச் சுத்தம் செய்யும் பெண் 

இதுதான் உங்கள் பையா என்று நீட்டினார்.

சென்ற மூச்சு திரும்பி வந்ததும் நன்றி சொல்லி இடத்தைக் காலி செய்தோம்.

உள்ளிருக்கும் பர்சைத் திறந்து பரிசோதனை செய்தேன்.

அட்டைகள் இருந்தன, மாலை ஒன்றும், பேத்திகளுக்காக வாங்கிய

மணிகள் கோர்த்த வளையல்களையும் காணோம்.

அவைகளையும்   கையில் கொண்டு சேர்த்து விட்டார் . அந்தப் பணிப்பெண்.

என்றும் வளமுடன் வாழ வேண்டும் அவரது நேர்மை.

கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லிய படி, வாடகை வண்டியில் ஏறி

ஒரு மணி நேரத்தில் வீடு வந்து சேர்ந்தோம். தொடரும்