வாழ்க்கையின் குரல் 5

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்

 மணி 10 ஆகிவிட்டது.
இன்னும் சுந்தரத்தைக் காணவில்லை.

கவலைப் படத் தெம்பில்லை சந்திராவுக்கு.
வாயில் கதவைப் பூட்டிவிட்டு உள்ளே வந்து
மாமனாரைத் தொலைபேசியில்  அழைத்தாள்.

அவர்களுக்கு செய்திகள் பார்க்கும் வழக்கம் உண்டு. 11 மணிக்கே

படுக்கச் செல்வார்கள்.

சுருக்கமாக நடந்த விவரங்களைச் சொன்னாள்.
விஸ்வனாதனைத் தொடர்ந்து இன்னும் எத்தனை நபர்கள் வீட்டுக்கு வருவார்கள்
என்று தெரியாத காரணத்தால்,
தான்  அவசியமான பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு
கோபாலபுரம் பள்ளி அருகில் தங்கள் லாயரின் வீட்டுக்கு அருகில்
அப்பார்ட்மெண்ட் செல்வதாகச் சொன்னாள்.

தான் கிளம்புமுன் அவர்களிடம் இந்த வீட்டுப் பத்திரத்தை க்
கொடுப்பதாகவும்,வீட்டின் மேல் கடன் வாங்கச் சொல்லி சுந்தரம் வற்புறுத்துவதாகவும்
விளக்கினாள்.

எல்லாவற்றையும் மௌனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர் அவளது மாமியாரும் மாமனாரும்.
உன் மேல் எங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறதம்மா.
நன்றாக யோசித்து முடிவெடு.
பேத்திகள் மிதிலா மைதிலியின் எதிர்காலம் மிக முக்கியம்.
பத்தாம் ஆண்டும் ,ப்ளஸ் ஒன்றும் படிக்கிறார்கள் அல்லவா.

நீ உன் பட்டுப் புடவைகள் நகைகள், தவிர ஒன்றும் எடுக்க வேண்டாம்.
வெள்ளி எல்லாம் ஏற்கனவே வெளியே போய்விட்டது தெரியும்.

நீ இல்லாவிட்டால் எங்களைத்தான் தேடி வருவான்.
நாங்கள் தயார். நீ நிம்மதியாகப் போ என்று தொலைபேசியை வைத்தார்.

அடுத்த நாளும் விடிந்தது. பெண்கள் பள்ளீக்குக் கிளம்புமுன்
தன் முடிவைச் சொன்னாள்,.
அவர்களும் தீர்மானமாக , எங்களூக்கூப் படிப்பு முக்கியம் அம்மா
இந்த வெள்ளி கிளம்பிடலாம்.

அப்பா தெளிவுடன் இருக்கும் போது
நல்வழி பிறக்கட்டும். என்றபடி பள்ளிக்கூட பஸ் நிற்கும் இடத்திற்கு விரைந்தார்கள்.

பஸ் பள்ளிக்குத் திரும்பும் முனையில் தந்தையை சிகரெட் கடை வாசலில்
யாருடனோ உத்சாகமாகப் பேசிக்கொண்டிருப்பதைக்
கண்டதும்,பயமும் வருத்தமும் ஏற்பட்டது அவர்களுக்கு.

படிப்பில் மனம் ஓடாமல், மதியம் மூன்று வரை இருந்துவிட்டு
அடையாறுக்குப் பஸ் ஏறித் தாத்தா பாட்டி வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார்கள்.

தாத்தா பாட்டியைப் பார்த்ததும் அடக்கி வைத்திருந்த துக்கமெல்லாம் கண்ணீராய் வழிந்தது.
பாட்டி அவர்களுக்கு முதலில் சாப்பிடக் கொடுத்தார்.

என்ன செய்யப் போகிறோம் பாட்டி. அப்பாவைப் பார்த்தால் பயமாக இருக்கிறது.
அம்மா பணம் தரவில்லை என்று அடிக்கக் கூட செய்துவிட்டார்.
என்றவர்களைச் சமாதானப் படுத்தி, சந்திராவுக்குப் போன் செய்தார் தாத்தா.

கவலைப் படாதேம்மா , குழந்தைகள் இங்கிருக்கிறார்கள்.
நீயும் வா. அவசரம் இல்லாமல் நிதானமாகச் செயல் படு,
நீ குடிபோகும் வீட்டுக்கு வேண்டிய பொருட்கள், காஸ் அடுப்பு முதல்
அங்கு வந்து சேரும். கவலை வேண்டாம் என்று போனை வைத்தார்.
இத்தனை அன்பான பெற்றோருக்காத் தன் கணவன் பிறந்தான் என்று
மனம் பொங்க அழுதாள். ஏற்கனவே அடுக்கிவைத்திருந்த பொருட்களோடு

தான் நம்பி வணங்கும் கடவுளரின் சிறு படங்களை ஒரு தனிப் பையில் போட்டுக் கொண்டு தெரு முனை
 டாக்சிக்குத் தொடர்பு கொண்டாள்.
வீட்டுச் சாவியைப் பக்கத்து வீட்டில் கொடுத்துத் தான் அலுவலக வேலையாக
ஹைதிராபாத் கிளம்புவதாகவும், கண்வன் வந்தால் சாவியைக் கொடுக்கும்
 படியும் சொல்லிவிட்டு மறு கேள்விக்கு நிற்காமல் விரைந்து வெளியே வந்த,


அரைமணி நேரத்தில் தான் வாழ்ந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்பிவிட்டாள் சந்திரா.