பச்சை மண்...ஒரு தாயின் கதை

தாயும் சேயும்

 இரண்டு பதிவுகளுக்கு  முன் எழுதிய  கதை பி.வி.ஆரின் பச்சைமண்.

அதைப் பற்றி  என் தோழிகள் இருவர்   ஓய்வு பெற்ற பேராசியைகள்.
அவர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது
அவர்கள் கல்லூரியிலேயே நடந்த சம்பவங்களைக் குறிப்பிட்டார்கள்.

நீ என்னமோ கனவுலகத்துல இருக்க.மத்தியதர் மக்களிடம் இன்னும் இதுபோல நிகழ்வுகள்
உண்டு.
விவாகரத்துக்குப் பிறகு மணமுடித்த பெண்களுக்குக் குழந்தைகளும் பிறந்திருக்கின்றன.

 என்று விவரமாகச் சொல்லி முடித்தார்கள்.
என் பாயிண்ட் அது இல்லையே. அவள் ஏன் குழந்தையைக்
கணவனிடம் கொடுக்க வேண்டும்.

நீங்கள் என்னைவிட மெத்தப் படித்தவர்கள். யோசித்துச் சொல்லுங்கள்
என்று சொல்லிவிட்டுப் பிரிந்துவிட்டேன்.
இரண்டு மூன்று  நாட்கள் கழித்துச் சந்திரா தொலை பேசினாள்.
சுஜாவும் வந்திருக்கா.
அவளுடன் அவள் அத்தையும் வந்திருக்கிறார்  என்றாள்.
அத்தையா?
ஆமாம் தியாகம் பண்ண அத்தை என்ற பட்டத்தை வேற கொடுத்தாள்.
'truth is stranger than fiction''
இதுதான் நினைவுக்கு வந்தது   எனக்கு.
கதைக்காக என்னால் அம்பத்தூர் வரமுடியாது. கார்த்திகைக்குப் புடவை எடுக்கணும்.
எனக்கு இல்லை. உறவுகளுக்கு .பாந்தியன் ரோடுக்கு வருகிறீர்களா
என்று  கேட்டு வைத்தேன். அது ஒரு  சனிக்கிழமை.
வேலைத்தொந்தவுகளைக் கணவர்களிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு மூவரும்

எழும்பூர் பாந்தியன் சாலைக்கு வந்தார்கள். துணி எடுக்கும் வேலை முடிந்து
அஜ்னபி''  கடைக்கு வந்தோம்.நல்ல தேநீர் அருந்திக் கொண்டே
அந்த அத்தையைப் பார்த்தேன். வயதான் அதை இல்லை. எங்கள் வயதுதான் இருப்பாள்.
மீனாக்ஷி  அத்தை. அப்பாவின் கடைசித் தங்கை.அறிமுகப் படுத்தினாள் சுஜா.

மீனாக்ஷி என்றே விளித்து அவளிடம் கதை பற்றிய விவரம் சொல்ல ஆரம்பிக்கும்
முன்னால் அவளே சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
எனக்கும் கல்லூரி முடித்ததும் திருமணம் நடந்து வடக்கே பிலாஸ்பூர் போய்விட்டேன்.

புரியாத மொழி. இருந்தாலும் வீட்டு வேலைகள் அக்கம்பக்க மாதாஜீக்கள்
துணையில் என் பொழுது தையல்,வையர் பாஸ்கெட் என்று கழிந்தது,.
ஒன்றில்லை இரண்டில்லை 11  வருடங்கள்.
இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒரு முறை
தெற்கே வருவோம். எல்லோரும் சொல்லும் வைத்தியங்களைச் செய்வோம்.
பிரார்த்தனைகளை நிறைவேற்றுவோம்.

அப்படி ஒரு முறை வந்தபோதுதான் அவரையும் விந்துப் பரிசோதனைக்கு
 உட்படுத்தலாமேன்னு என் தந்தை சொன்னார்,.
எனக்கோ தயக்கம்.அவர்கள் தலைமுறையில்  குழந்தைகளுக்குப் பஞ்சமே   இல்ல அப்பா.
அவரை வருத்தப் பட வைக்க வேண்டாம் என்றேன்.

ஏம்மா நீ ஒவ்வொரு தடவையும் ஊசிபோட்டுக்கறதும் ,ரத்தமும் கொடுக்கும்
போதும் எனக்குச் சந்தோஷமாவா இருக்கு?
கேட்டுப்பார் அம்மா  என்றார்.சரிப்பா நாம் திருமுல்லைவாயில் வைஷ்ணவி தேவி
கோவிலுக்குப் போய் வந்து பிறகு அவரைக் கேட்கிறேன் என்றேன்.

கணவரின் அத்தையும் அவர் பெண்ணும் வந்திருந்தார்கள். என்னைத் திருமணம் முடிக்கும் முன்பே
அந்தப் பெண்ணை அவருக்கு மணம் முடிக்க அந்த அத்தைக்கு ஆசை.
படிப்பு குறைவாக இருந்ததால்  கணவரின் அம்மா வேண்டாம் என்று விட்டார்.
இப்பொழுதும் அந்தப் பெண் பார்க்க அழகாகவும்  27  வயதுக்குறிய வளப்பத்துடன்
 அத்தான் அத்தான் என்று சகஜமாக வளைய வந்தாள்.
கணவரின் முகத்தில் முதன் முறையாக மாற்றத்தைப் பார்த்தேன்.
கலக்கம் வந்தது. கோவில் போய்விட்டு அந்தத் தாயிடம்
முறையிட்டுவிட்டு வந்தோம்.
கணவரிடம் பரிசோதனை பற்றிச் சொன்னபோது அவர் அதை ஏற்கவில்லை.
மூர்க்கத்தனமாக  மறுத்தார். நாம் அடுத்த தடவை வரும்போது பார்த்துக் கொள்ளலாம்
என்று நாங்களும் வண்டி ஏறிவிட்டோம் பிலாஸ்பூருக்கு.
வழிமுழுவதும் தான் தவற விட்ட அத்தை பெண் பற்றிய பேச்சே.
அவள் இன்னும் தனக்காகக் காத்திருப்பதாகச் சொன்னார்.
அவள் நினைவிலியே என்னுடன் இருந்ததாக எனக்குத் தோன்றியது.
அதன் விளைவோ என்னவோ  நானும் கருவுற்றேன்.
ஒரு விருப்போ வெறுப்போ இல்லாத நிலையில்

ஒரு பெண் குழந்தையும் பிறந்தது.அவரது அம்மாவும் அத்தை அவள் பெண்
எல்லோரும் வந்திருந்தார்கள் பிரசவத்துக்கு.
என் அம்மாவால் வரமுடியாத நிலை.அப்பாவுடன் இருக்கவேண்டியபடி ஆயிற்று.

குழந்தை பிறந்த  பத்துநாட்களில் அத்தை பெண்ணையும் இவரையும்
வேண்டாத நிலையில் பார்த்துவிட்டேன்.
வெறுப்பின் உச்ச கட்டம். அழும் குழந்தை. அதைச் சதாத் தன் மடியில் வைத்துக் கொஞ்சும் மாமியார்.
சமையலறையை ஆக்கிரமித்த அத்தை.
கண்ணைகட்டிக் காட்டில் விட்டது போல உணர்ந்தேன்

இரவே  அவர்கள் அனைவைரிடமும் என் முடிவைச் சொன்னேன்.
எழுதின  விடுதலைப் பத்திரத்தைக் கொடுத்தேன்.

நான் தியாகம் ஒன்றும் செய்யவில்லை. எனக்குச் சேர வேண்டிய ஜீவனாம்சம்
வந்து சேரவேண்டும்  என்ற தீர்மானத்தைச் சொல்லிவிட்டு  நடந்தேவந்து (மனத்தில் இருந்த ஆத்திரம் தீர வேண்டுமே)பிலாஸ்பூர் ரயில் நிலையத்தில் காத்திருந்து,இரண்டு வண்டி பிடித்துச்
சென்னை வந்து சேர்ந்தேன்.
இப்பொழுது   அந்தப் பணம் வருகிறது.
விட்ட படிப்பைத் தொடர்ந்து நான் நிம்மதியாகத் தா
ன் இருக்கிறேன்.
அப்பா தவறி விட்டார். அம்மா தன் முதிய வயதில் என்னை பற்றிய
கவலை கூட என்னவெல்லாமோ முயற்சித்தாள்.
எனக்குத் திருமண ஆசையும் வரவில்லை.
வேலை செய்வதே ஒரு டீச்சராக.
வருடா வருடம் புதுக் குழந்தைகளைப் பார்க்கிறேன்.
என் அன்பு முழுவதும் அவர்களை முன்னேற்றுவதில் செலவு செய்வதால்
குறை ஒன்றும் இல்லை என்று முடித்தாள் மீனாக்ஷி.

ஆழ்ந்த மௌனம் எங்களிடம்.
ஏய் சிரிங்கப்பா.. பள்ளிக்கூட ஆண்டு விழாவுக்கு  வாருங்கள்.
அப்பொழுது தெரியும் என் மகிழ்ச்சி  என அவள் சிரித்தாள். உண்மையிலியே
அவள் முகத்தில் வருத்தம் ஏதும் இல்லை.!

 அனைவருக்கும் தீபத்திரு நாள் வாழ்த்துகள்.


 எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்