யுங் ஃப்ரௌ பகுதி ..2

கூடவந்தவங்க யாரையோ எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் ஒருவர் முர்ரன் ஸ்டேஷனில்!

ரயில் சென்ற பாதையில் இன்னொரு கிராமம்.

இந்த இரண்டு பேரில் யார் க்ராஃப்னு சொல்லுங்க பார்க்கலாம்:)

ஆழ்ந்த யோசனையில் இருக்கு சக பயணி. இவர் தலையை நான் பிடிக்கவில்லை:)

தங்கியிருந்த விடுதி வாசலில் வரவேற்கும் ஆடுகள்.

யங்ஃப்ராவின் முதல் வியூ

July19th காலையில்

ரெசிடென்சி யின் இலவச காலை உணைவை முடித்து எட்டரை மணிவாக்கில் கிளம்பி விட்டோம்.

எங்களோட இந்தக் குட்டிப் பேத்தியும் தயாராகக் காலைக் கொட்டிக் கொண்டு நின்றதுதான் அதிசயம். அதுக்கு ஒரே உற்சாகம்.

போன வருடம் இருந்த அழுகை எல்லாம் இப்போது இல்லை.

இந்தக் காலைக் கொட்டிக் கொண்டு என்க்கிற வார்த்தைக்கு ஒரு கதை உண்டு.

புக்ககத்தில் இதை தாமல் கிராமத்தில் இருந்து வந்த இன்னோரு பாட்டி சொல்வதைக் கேட்டேன்.

அதாவது வீட்டில் அடைந்து கிடப்பதை விரும்பாமல் வெளியே சுற்றும் மருமகளைப் பற்றிய செய்தியைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் எங்க ஆஜிப் பாட்டியிடம்.

''கேட்டியோம்மா, இந்த அநியாயத்தை!(இப்ப நீங்கள் தோள் பட்டையில் முகத்தை இடித்துக் கொள்வதை கற்பனை செய்ய வேண்டும்:)) )

இன்னாரோட மருமகள் சாப்பாடு ஆன கையோட, காலைக் கொட்டிக் கொண்டு மத்த வீடுகளுக்கு வம்பு பேசவும், காஞ்சீபுரத்துக்குச் சினிமா பார்க்கவும் கிளம்பும் அதிசயத்தைச் சொல்லுவார்.

'எங்க பாட்டிக்கு அவ்வளவு ரசிக்காது. போனப் போறதும்மா. சின்ன வயசு தானேன்னு'' பேச்சை மாற்றி விடுவார்.

நானும் மாடிப்படி வளைவில் சுஜாதாவையோ,புஷ்பா தங்கதுரையையோ நிறுத்திவிட்டுக் காதைத் தீட்டிக் கொண்டு ஒட்டுக் கேட்பேன்:)

கொஞ்ச நேரத்துக்குச் சத்தமே வராது.

இடுக்கு வழியாக எட்டிப் பார்த்தால் வந்த பாட்டி சைகை பாஷையில் என்னைப் பற்றி கேட்டுக் கொண்டிருப்பது தெரியும்.

அடராமா இப்பத்தானே சூடா காப்பியும், நேத்திக்குச் செய்த மைதாமாவு பிஸ்கட்டையும் உங்க கையில கொடுத்தேன் அதுக்குள்ள என்னைப் பத்தியே கேக்கிறாங்களேன்னு சுர்ருன்னு ஒரு கோபம் வரும்.

எங்க பாட்டி அசர மாட்டார்.

''அவள் நாம பேசும்போது இங்க நிற்க வேண்டாம்னு மாடிக்குப் போயிட்டாள்'

அப்படீன்னு சத்தமா சொல்லுவார்,.

அடுத்த கணம் நிஜமாவே மாடி அறைக்குப் போய்விடுவேன்.:)

அப்பவும் காலைக் கொட்டுவது எப்படி என்று யோசனையாக இருக்கும். கைகளைக் கொட்டலாம். காலை??

இப்படியாகத்தான் இருக்கும், இந்த மாஜிக் படத்திலெல்லாம் ஒரு பெண் கண்ணை இமைத்ததும் காட்சி மாறுமே அப்படி...காலைக் கொட்டி விட்டு நடப்பார்கள் போலிருக்கிறது.:)

கிட்டத்தட்ட பரத நாட்டியப் போஸ் மாதிரி இருக்கும்.

வாசலில் செருப்பப் போட்டுக் கொள்வதற்கு முன்னால் காலைக் கொட்டினால்

எப்படி இருக்கும்னு யோசித்தேன். அந்த சமயத்தில் வெறும் திண்ணையே இருந்தது . சாலையோடு போகிறவர்கள் எல்லாரும் பார்க்கலாம்.

ஏதுடா இந்தப் பெண் அபிநயம் பிடிக்கிறதே என்று கூட நினைக்கலாம்:)

காலைக் கொட்டிக் காயைக் கூப்பி

''ஆஜி நான் லைப்ரரி போயிட்டு வரேன்''

என்று சொல்லிப் பார்த்தேன் அநியாயத்துக்குச் சிரிப்பு வந்தது.

ஆகக்கூடி ஜுங்ஃப்ரோவுக்குப் போகலாம இப்ப. அது ஒரு பத்தாயிரம் அடி உயரத்தில இருக்கிறது.

க்ரிண்டெல்வால்டிலிருந்து சாதாரண ரயிலில் ஒரு பயணம்,பிறகு பல் சக்கரம் வைத்த குட்டி ரயில் ஒரு பயணம்.

நடு நடுவில் குளிருக்கு இதமாகக் கீழே இறங்கணும்னு நினைச்சோமோ

போச்சு.

விரைத்துப் போய்விடும் கைகால்கள்.

செங்குத்தாக ஏறும்போது உட்கார்ந்திருக்கும் இருக்கையோடு முதுகு ஒட்டிக் கொள்ளும்.

ஞொய்னு காது அடைத்துக் கொள்ளும்.

எல்லாவற்றையும் தாண்டி கடைசில் ஜுங்ஃப்ரௌ வந்ததும் அந்தச் சிகரங்களோட அழகை வர்ணிக்க முடியாது. கூடவே நம்ம இமயமலை மாதிரி வருமா. கங்கை மாதிரி வருமா என்ன என்று நினைப்புத் தோன்றும்.

இத்தனைக்கும் இரண்டையும் பார்த்ததில்லை:)

எங்கள் பெற்றொர் பார்த்துச் சொன்ன அனுபவம்தான்.

நம்ம ஊரிலிய்ம் இவ்வளவு போக்கு வரத்து வசதி இருந்தால் இன்னும் எத்தனை பேர் பணம் செலவழித்துப் போவார்கள் என்றும் தோன்றியது.

கஷ்டமோ இல்லையோ நம்ம கீதா(சாம்பசிவம்) அழகாப் போய்விட்டு வந்து பயணக் கட்டுரையும் எழுதினாங்க.

இன்று ஆடிப்பூரம். மானிடராகப் பிறப்பவருக்குத் தெய்வ தரிசனமே அரிது.

அதிலும் அந்த ஆண்டவனையே மணாளனாகவும் அடைந்த அவள் பெருமை

என்னவென்று சொல்வது.

இப்போது முழங்கும் பாசிடிவ் தின்கிங் அப்பவே அவளுக்கு இருந்திருக்கிறது.

முடியுமா என்ற சந்தேகமே இல்லை. நடத்திக் காட்ட்விட்டாள்.

ஆண்டாள் திருவடிகளுக்கு வணக்கங்கள் சொல்லி மீண்டும் பார்க்கலாம்.

கூகிளில் கிடைத்த யுங்ஃப்ரௌவும் வெண்ணிலாவும்.