காதல் என்பது

“சூடிக் கொடுத்தசுடர்க்கொடி வந்தாள்

சுரும்பார்க் குழற்கோதை வந்தாள்.

திருப்பாவைபாடிய செல்வி வந்தாள்.

தென்னரங்கனைத் தொழும் தேசியள் வந்தாள்.”

ஆகிய முழக்கங்களோடு அழகிய மணவாளன் திருமண்டபத்தைஅடைந்தனர்.

அங்கே பாண்டிய மன்னன் வல்லபதேவன் போன்ற சீடர்களும் கோவிற்பரிவாரமும் பார்த்திருக்க பல்லக்கின் திரைச்சீலையை ஆழ்வார் திறந்தார்.

ஆண்டாள் தட்டுச் சேலையணிந்து,

பருத்த செங்கழுநீர் மாலை சூடி,

சீரார்வளையொளிக்க,

சிலம்புகள் ஆர்க்க,

அன்ன நடையிட்டு அரங்கன் பால்சென்று நின்றாள். அவனைக் கண்களாரக் கண்டு அவன் அரவணை மீதுகால் மிதித்தேறி அவனடி சேர்ந்தாள்.

அங்கிருந்த அனைவரும் வியக்கமறைந்து போனாள். அரங்கனின் மாமனாரான ஆழ்வார் அவன் தீர்த்தப்பிரசாதங்களைப் பெற்று வில்லிபுத்தூர் திரும்பி வட பெருங் கோயில்உடையான் பொன்னடி பூண்டு வாழ்ந்தார்.//

இது நான் படித்த உரை.

இதுதான் காதல். அரங்கனை மணப்பேன்.அவனைத் தவிர வேறு எவரையும் என் மனம் தீண்டாது என்று திண்ணமான எண்ணத்துடன் காதலித்து அந்த உரத்தோடு,

நேர்முறையில் அவனை அடைந்தும் விட்டாள்.

இந்த வாக்கியங்களை எத்தனை தடவை படித்தாலும்

அலுக்காது .

இது என்ன காதல்? அது எந்தக் காலமாயிருந்தால் என்ன.. எப்படி இது சாத்தியமாயிற்று என்று மீண்டும் மீண்டும் எங்கள் தந்தையைக் கேட்பேன்.

அவரும் அவருக்குத் தெரிந்த வகையில்

எனக்குப் புரிய வைக்கப் பாடுபடுவார்.

மனசு வைத்தால் நடக்க முடியாது என்று ஒன்றும் கிடையாது என்பதில் அவர் உறுதியாய் இருப்பார்.

நேற்று இந்தக் காதலர்தின நிகழ்ச்சிகள், பாடல்கள்,வாழ்த்துகள், வாக்குவாதங்கள் இவைகள்,பத்திரிகை,,மற்ற ஊடகங்களில் பார்த்து ரசித்தாகிவிட்டது:))

ஆண்டாள் அரங்கன்,

சீதை ராமன்,

ஊர்மிளை இலக்குவன்,

மீரா கிருஷ்ணன்(அவங்க இல்லை)

இவர்களுக்கெல்லாம் இருந்த காதலின் திண்மை,

இன்னும் இப்போது இருக்கிறதா?? என்று கேட்டால் இருக்கிறது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அது தொலைக்காட்சி

சன் ம்யூசிக்கிலோ, லாண்ட்மார்க்கிலோ,மெரினா கடற்கரையிலோ கண்ணால் பார்க்க முடியவில்லை.

மருத்துவ மனையிலிருந்து கணவனை , ஆட்டோவில் முதலில் உட்கார வைத்துவிட்டு,

மற்ற பொருட்களையும்,பணத்தையும் குழந்தைகளையும்

பிறகு தானும் ஏறிக்கொண்டு

வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து இறங்கும்

மனைவியிம் கண்களில் இருக்கிறது.

தன்னை இத்தனை நைந்து நூலாக்கிய பின்னாலும்

சூடா சாப்பிட்டா என்னா என்று கடியும் மனைவியைக் கணவன் பார்க்கும் புன்னகைப் பார்வையில் இருக்கிறது.

கமலம், கொஞ்சம் கையைப் பிடித்துவிடேன் என்ற, தன் வலிமையான கரங்களை நீட்டும்

என் மாமனார் கையை ஐயொடக்ஸ் போட்டுத் தடவிக் கொண்டே சொற்களில் (நாற்பத்தேழு வருஷமா இதே பொழப்பாப் போச்சு மாமா!)அலுப்புக் காட்டும் என் மாமியாரின்

கண்களில் இருந்தது.

இன்னும் எங்கெ யெல்லாமோ ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறது:)

காலமெல்லாம் காதல் வாழ்க.