தொடரும் குளறுபடிகள்---------3

நான் நினைத்தது, பழகின இடம் தானே. ஒன்றும் தொந்தரவு இருக்காது.

எளிமையான இடம்.

விமானத்தை விட்டு இறங்கினதும், கஸ்டம்ஸ் பிறகு வெளியே நடக்க வேண்டியதுதான்.
கீழே போனால் ரயில்வே ஸ்டேஷன்.

நேரே எங்கே போய் இறங்க வேண்டுமோ அங்கே போக வேண்டியதுதான்.
இங்கே உதவி என்று நான் எதிர்பார்த்தது
நம்மூர் போர்ட்டர் மாதிரி ஒரு ஆளை.
இந்த மாதிரி ஒரு நல்ல
அழகான வாட்டசாட்டமான பெண்ணைப் பார்த்ததும்., ஒன்றும் புரியவில்லை.
ஸ்விஸ்காரங்களுக்கு அவ்வளவாக ஆங்கிலத்தின்
மேல் ஈடுபாடு இல்லை.
அதனால் அவள் என்னைக் கையைப்பிடிக்காத குறையாக ,

'will you follow me?'
என்றதும் யோசனையாக இருந்தது.

விடி விடுவென்று நடந்த அந்தப் பெண்மணி நான்
பின்னால் வருகிறேனா என்று கண்காணித்த வண்ணம்
முன்னே போய் ஒரு சின்ன பிளாஸ்டிக் கார்ட்
வைத்து மடமட வென்று வெளியே கொண்டு
வந்துவிட்டாள்.
அங்கெ இருந்தது ஒரு சின்னக் கார்.

அதில் ஏறிக்கொள்ளச் சொல்லிக்
கதவையும் திறந்து விட்டாள்.

கார் போய் நின்றதும் நமது பெட்டிகள் வரும்
இடத்தில்,
என்னுடைய பெட்டிகளை அடையாளம் கண்டு
எடுத்துத் தள்ளுவண்டியில் வைத்துக் கொண்டாள்.

அத்தனை பயணிகள் நிற்கும் இடத்தில் நான் மட்டும் தனிப் படுத்தப் பட்ட நினைவு எனக்குப் பழக்கமில்லாத
கோபத்தைக் கொடுத்தது.

மறுபடியும் அவளுடன் நடக்க வாயிலில்
என் மகனைப் பார்த்தேன்.

''என்னடா பையா இது''
என்று கேட்டதற்கு இதுதாம்மா இங்கே கிடக்கிற
எஸ்கார்ட் சர்வீஸ்.
என்ன நம்ம ஊரில 20ரூபாயோட போற
செலவு இங்கே கொஞ்சம் ஜாஸ்தி'' என்றான்.
மேலே கேட்கப் பயமாக இருந்ததால்
நநன் அமைதியாகி விட்டேன்.


காப்பி குடிக்கும் இடத்திற்குப் போனதும்,
''தம்பி எனக்கு இதெல்லாம் இனிமேல் வேண்டாம்.
அம்மா நல்லாதான் இருக்கேன்.''
என்று சொல்லி நிறுத்திவிட்டேன்.
இரண்டு நாள் கழித்து சிகாகோ
பயணித்தோம்.