ஊறுகாய் போட்டதால் வந்த ....

நாட்கள் பக்கத்தில் வர வர வேலையெல்லாம் முடித்துக் கொண்டு தயாராக இருக்கலாம்,
என்று போர்க்கால நடவடிக்கைகள் ஆரம்பித்தேன்.

திடீரென்று ஹாஸ்பிட்டல் போக வேண்டும் என்றால்
ரெடி மிக்ஸாக இருக்கட்டும், என்று புளிக்காய்ச்சல், கருவேப்பிலைப் பொடி எல்லாம் தயார்.
யாருக்கு இவ்வளவும்னு கேட்கக் கூடாது. நமக்குத்தான் எப்போ பசி வேளைனூ தெரியாமல் ஒரு கண்மூடித்தனமான ஜீரண உலகம் இருக்கே. அதற்கான
தயாரிப்புகள் இவை.

மருத்துவர் ஒரு நாள் முன்னாலேயெ வருமாறு சொன்னதால் மாப்பிள்ளை,பெண் இருவரும் மருத்துவமனைக்குக் கிளம்ப நானும் பேரனும் வீட்டில்.

'' paatti, dont worry. we will enjoy this freedom!!''
இது எதிர்பாராத (?) ஆறுதலா இருக்கே என்று பேரனைப் பார்த்தேன்.
தான் மாலை வீடு திரும்பும் போது தன் தோழனையும் அழைத்து வருவதாகச் சொன்னான்.
அவன் அம்மாவும் போனில் சம்மதம் கொடுத்தாள்.

கையில் மதிய உணவு கொடுத்து அவ்னை
அனுப்பிவிட்டுத்
தனியாக உட்கார்ந்தபோது ஒரு ஊறுகாய்
செய்யலாமே என்று யோசனை .

எடுடா வாளைக் கொடுடா மணிமுடி''னு
நமக்குப் பட்டம் கொடுத்திருக்காங்களேனு
காரியத்தில் இறங்கி எலுமிச்சை எல்லாத்தையும் துண்டம் செய்து உப்பும் சேர்த்து வைத்தேன்.

மதியத்தில் மகள் காலையில் வந்துவிடுவதாகவும்
புதுப் பாப்பா வர இன்னும் இரண்டு நாள
ஆகும்னு சொல்லவே ,அவர்கள் வருவதற்குள்
மிளகாயை வறுத்துப் பெருங்காயம் வெந்தயத்துடன் பொடி செய்து கலந்துவிடலாம்
என்று மும்முரமாக மிளகாயை வாணலியில் போடவும் பேரன் வாசல் மணியை அடிக்கவும் சரியாக இருந்தது. எட்டிப் பார்த்தால் இந்த ஊரு அம்மா ஒருத்தவங்க.
தன் பையனை இங்கே விடவந்து இருக்கிறார்கள்
என்று புரியக் கொஞ்ச நேரம் ஆச்சு.
கதவைத் திறந்ததும் அந்த அம்மா முகம் போன போக்கை நீங்கள் பார்த்து இருக்க வேண்டும்.
ஹை! என்று கைநீட்ட வந்தவள் ஹா ஹச்ச்
என்று பெரிய தும்மல் போட்டார்.
வாயில வார்ர்த்தையே வரவில்லை.
அவரோட பையனோ அதுக்குமேல.
சிலிபீட்சா'....................... என்று அவனும் கண் காது மூக்கு சிவக்கப்
பார்க்கிறான்.
வீடு முழுவதும் நல்ல மிளகாய் மணம்.
அடுப்பை அனைத்தாலும், எக்ஸாஸ்ட் புகை போக்கி
எல்லாம் போட்டாலும் சுத்தி நில்லாமல்
வந்த அரோமா!!
பின்னாலேயெ வந்த பேரன் முதலில்
திகைத்தாலும்,
நிலைமையைக் கணித்து 'பாட்டி நீ உள்ள போ,
நான் மைக்கேலை அழைத்துவரென்னு'
சமாளித்தான்.
அந்த அம்மா தன் பையனைப் பார்த்து
' you two can play outside.
do not bother Nanny'
என்று சொல்லி விட்டுப் போனாள்.
இல்லை ஓடினாள்.
நானியா? என்னைப் பார்த்தால் இந்த ஜேன் ஐர்.
நாவலில் எல்லாம் வர ஆங்கில நானி மாதிரியா இருக்கு
என்று எனக்குப் படபடா என்று கோபம்.
ஹலோ, நான் இவனோட பாட்டினு மூடிய கண்ணாடிக் கதவைப் பார்த்துச் சொன்னேன்.

அவளோ, தன் பையனை போர்க்களத்தில் விட்டுப்
போகும் வீரத்தாய் மாதிரி சைகையில்
ஏதோ சொன்னாள்.

அவனும் என் பேரனும் தனி அறையில்
விளையாடப் போகையில்

அவர்களுக்கு நொறுக்குத் தின்பண்டம் எல்லாம்
வைத்துக் கொடுத்தேன்.
தட்டுகளை ஆராய்ந்து மைக்கேலும், என் பேரனும்
செக்க்யூரிடி செக்;-)
செய்துவிட்டு உள்ளே போய்க் கதவை ப்
பத்திரமாக மூடிக் கொண்டார்கள்.

வேலையைமுடிக்கணூமே.
அவசரமாக மிக்சியில் வறுத்தமிளகாயைப் போட்டு ஒரு சுத்துப் போடவும்,
மருத்துவமனையிலிருந்து இவர்கள் திரும்பவும்
சரியாக இருந்தது.
ஒரே களைப்பு இருவர் முகத்திலும்.

ஆனால் கதவைத் திறந்ததும் வந்த நெடி
அவர்களை உடனே உயிர் பெற வைத்துவிட்டது.
நான் சங்கடமாக அவர்களைப் பார்க்க
இப்போ என்ன ஆச்சுனு சமையலறையை நோட்டம்
விட்டார்கள்.
கைக்குட்டையால் மூக்கைப் பொத்திய வண்ணம்,
யாருக்கு ஊறுகாய்? என சைகையால் வினவ,
நான் யோசித்து ..... அப்பா வந்தால் பிரயோசனப் படும்னு சொல்ல,

எங்களுக்கு வெறும் மோர் போதும்மா என்றபடி
இருவரும் மெதுவாகப் படி ஏறியதைப் பார்த்தால்

படு பாவமாக இருந்தது.

என்ன, ஊறுகாய் கூட பண்ண விடமாட்டாங்க
போலிருக்கே என்று நினைத்தபடி கடையை
ஏறக் கட்டினேன்.

இந்தப் பதிவுக்கும் எட்டு வயது. எங்க பேரனுக்கும் எட்டு வயது