அது என்ன சாமர்த்தியமோ!!

நமக்குத்தான் ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தரம் போய், டாக்டரம்மா சொல்ற புத்திமதி எல்லாம் கேட்டுகிட்டு
ரத்தம் நிறைய:0
கொடுத்துப் பரிசோதனை செய்யற வழக்கம் உண்டு இல்லையா?

இந்தத் தடவையும் காலையில் எழுந்து, அன்னிக்குப் பார்த்து 5 மணிக்கே கண் முழிச்சு விட்டுதா.
ஏழு மணி வரை காப்பி சாப்பிடாமல் (fasting sugar)இருக்கிறதை யோசிச்சு மண்டை காய்ஞ்சு, (வேலை செய்தால் பசிக்காது)
இறைந்து
கிடந்த புத்தகங்களை எடுத்து வைத்து பார்த்தாலும் 7 மணி ஆகவில்லை. சரி எதற்கும் முன்ஜாக்கிரதையா நாம் க்ளினிக் போய்க் கதவுகள் திறந்து வைத்து
அங்க இருக்கிற கதவுகள் எல்லலம் எண்ணலாம்னு போனால் எனக்கு முன்னாலேயெ இரண்டு அம்மாக்கள் இருந்தார்கள்.
அவர்களிடம் குசலம் விசாரித்துவிட்டு, இடம் பார்த்து உட்கார்ந்து, ரத்தம் எடுப்பவருக்காகக் காத்து இருக்கும்போதுதான் இந்த அம்மா வந்தாங்க.
தூக்கி வாரின தலை(சரியா வார நேரம் இல்லையாம்)
கொஞ்சம் வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று தெரியும்படி, மாட்டல், சிவப்புத்தோடு,,கிழங்கு கிழங்கா வளையல்கள், கொத்துச் சங்கிலி என்று வந்து அமர்ந்தவர், என்னிடம் என்ன சர்க்கரையா என்று கேட்டு விட்டு, தன் குடும்பம் மாமியார்..90 வயசாம், மருமகள்,பேரன்,பேத்தி ஏன் அவர்களைத் தான் தனிக்குடித்தனம் வைத்தார் என்பதையெல்லாம் ஆதியோடுஅந்தமாகச் சொன்னார்.

பொறுப்புகள் முடிந்த பின்னால் பேரன் பேத்திகளொடு ஓடத் தன் வாழ்வில் இடமில்லை எண்றும், நம்மளை நாமே கவனிச்சுக்கலை என்றால் யார் சும்மா இருனு சொல்லப் போறா. நம்ம குழந்தைகள் பின்னால் ஓடியாச்சு. இன்னும் அதுகள் பெத்தது பின்னால் ஓடணுமா???
அதான் நான் அவர்களைத் தனியே போக வைத்து விட்டேன் என்றெல்லாம் அவர் பேச நான் ஒரு புது டைப்பான மாமியாக இருக்கிறாரே என்று திறந்த வாய் மூடாமல் அவர் பேசுவதையே கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

இத்தனை காலைல தி.நகர்லேருந்து தனியா வந்தீங்களானு கேட்டேன்
''அதெதுக்கு. பையந்தான் கார் வச்சிருக்கான்.
நேத்திக்கே சொல்லிட்டேன். அதான் வந்து அழைத்து வந்து விட்டான்.
வெளில கார்ல உட்கார்ந்து இருக்கான்.''
அய்யோ பாவமே (அந்தப் பையந்தான்)
என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.
நல்ல பிள்ளைதான்!!. சும்மா இருக்காமல்
உங்க வீட்டுக்காரரோட வரலியான்னும் கேட்டேன்.

அவரை எதுக்கும்மா சிரமப் படுத்தணும்னு சொன்னாங்க.
உலகம் பலவிதம்!!

அப்போது பார்த்து அங்கு ரத்தம் சோதிக்கும் பெண் வந்ததும் என்ன நடந்தது தெரியுமா.
கதை சொல்லி முடிக்காத கையோடு ,நாங்கள் சுதாரித்துக் கொள்ளும் முன்னால் சோதனை அறைக்குள் இந்த சிவப்புத் தோடம்மா ஓடி விட்டார்.
தான் தான் முதலில் சோதிக்கப் பட வேண்டும் என்பதில் அத்தனை அவசரம்.
நானும் எழுந்து போய், நாங்க அப்பவே வந்துட்டோமே,
நீங்க இப்பதானெ வந்தீங்கனு கேட்டேன்.

அதெல்லாம் கணக்கில்லம்மா. எனக்கு வீட்டுக்குப் போய் தலைக்கு மேல வேல இருக்கு. உங்களை மாதிரி எல்லாம் இல்லை''
என்று போட்டாரே ஒரு போடு. நானும் மற்ற அம்மையார்களும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து அசடு வழிந்து கொண்டோம். என்ன செய்வது நாங்கள் எல்லாம் நாகரீக நாரீமணிகளாச்சே.
அவரைத் தட்டிக் கேட்க துணிச்சல் போதவில்லை.
ஒரு சாதாரண ,
எங்களைப் போலவே இருக்கும் மற்றொரு பெண்மணியின் சாமர்த்தியத்துக்கு முன்னால் ஏமாந்துவிட்டோம்.:)
நான் என் முறைக்குக் காத்திருந்து உள்ளே
போய் அங்கிருந்த பெண்ணிடம் என்ன இந்த அம்மா இப்படி ஒரு தாட்சண்யம் இல்லாமல் செய்தாரே என்று கேட்டால்,
அந்தப் பெண் சொல்கிறது... 'அவங்களுக்கு இந்த ஊசியினால் வேற வியாதி வந்துடுமோன்னு பயம்மா.''
''ரொம்ப முன் ஜாக்கிரதை.
நாங்க ஒரு ஒரு பேஷண்டுக்கும் ஊசி மாத்திவிடுவொம், டிஸ்போசபிள் ஊசிதான் போடுவோம் என்று சொன்னாலும் நம்ப மாட்டார்கள்' என்றாளே பார்க்கலாம்!!!