அன்பின் அரவணைப்பு,......

இனிய புத்தாண்டு நலவாழ்த்துகள்

நம் எல்லோருக்கும் .

பிலவ ஆண்டு ஆரோக்கியம், அமைதி கொண்டு 

வரட்டும்.

அரவணைப்பு இல்லாமல் வளரும் குழந்தைகளைப் 

பார்த்திருக்கிறீர்களா.?

ஒரு அம்மா,அப்பா எல்லோரும் இருந்தும் 

அந்தக் குழந்தையின் கண்களில் ஒரு

துடிப்பு இருக்காது. துணைக்கு ஒரு தலையணையோ,

ஒரு கரடி பொம்மையோ   இருக்கும்.

இந்த ஏக்கம் எப்பொழிது ஆரம்பிக்கிறது?

அந்தக் குழந்தையின் பெற்றோர்

அரவணைத்து வளர்க்கப் பட்டார்களா  என்ற 

கேள்வியில் இருந்தே ஆரம்பம்.

60 வருடங்களுக்கு இருந்த பெற்றோர்களின் அன்பு,,,,

 முகத்தில்

தெரியும். அத்துடன் குழந்தைகளைத் தொட்டுப்

பேசுவது, அருகில் அழைத்து அணைப்பது எல்லாம் 

அந்தக் குழந்தையின் நாலு அல்லது ஐந்து 

பிராயத்தில் முடிந்துவிடும்.

முதல் குழந்தைக்குப் பின் மற்ற குழந்தைகள் 

வந்து விடுவார்கள். 

தாயின் கவனம், குட்டிக் குழந்தையை சமாளிப்பதிலும் 

சமைப்பதிலும்

கணவனுக்கு ஈடு கொடுப்பதிலும் செலவழிக்கப் படும்.

அதனால் மற்ற குழந்தைகள் நிராகரிக்கப்

பட்டார்கள் என்று சொல்ல வரவில்லை.

அம்மாவின் தொடுதல் அணைப்பு குறைந்தால் என்ன?

அந்த இடத்தைப் பாட்டிகள் எடுத்துக் கொள்வார்கள்.

கூடவே , சித்தப்பாக்கள், மாமாக்கள்,அத்தைகள் 

எல்லோரும் தான்.

இந்தக் குழந்தைகள் வளர்ந்து பெரியவர்கள் 

ஆகும்போது,

தங்கள் மணவாழ்க்கையில் நுழையும் நேரம்,

அவர்கள் எதிர்கொள்வது அன்பையும் அரவணைப்பையும்

நோக்கியே இருக்கும்.

அதே சமயம் உடல் வழி அணைப்பையோ,வேறெதையும் எதிர்

கொள்ளத்தயங்குவார்கள்.

உள்ளத்தால் மிக நெருங்கிவிட்ட தம்பதிகளின்

உணர்வு பூர்ணமாகத் தொடுதல் 

இவை வருவதற்கு நாட்கள் பிடிக்கிறது.

இங்கே உட்கார்ந்திருக்கும் குடும்பம் உங்களுக்குப் 

பழகிய குடும்பம் தான்.

குழந்தைகள் நெருக்கி அடித்துக் கொண்டு 

உட்கார்ந்திருக்க

அம்மா தனி ஸ்டூலில்:)

1973இல்

படம்  எடுக்கச் சென்ற திருச்சி ஸ்டூடியோவில் 

இத்தனை ஏற்பாடு தான் இருந்தது.

இருந்தாலும்  ,

மகளையாவது தன் மடியில் வைத்துக் 

கொள்ள என்ன  தடை அந்த அம்மாவிற்கு?

மன முதிர்ச்சி போதவில்லை.

அந்த  ஸ்டூல்  மூன்று காலில்

நின்று கொண்டிருந்ததும் ஒரு காரணம்:)

எனக்கு அந்த அம்மாவிடம் பிடிக்காத குணங்களில் 

இதுவும் ஒன்று.

எத்தனை உன்னதமான நேரத்தில்

கட்டுப்பாடுகளை மட்டுமே கருத்தில் வைத்துக் 

கொண்டு,

சுருங்குவது சரியா என்று கேட்க ஆவலாக இருக்கிறது. அந்தத் தம்பதிகளுக்கு

அன்று ஏதோ ஊடல் என்பது மட்டும் நினைவில்.

அது போகட்டும். நடந்த  சம்பவத்துக்கு இப்போது

வருந்தி என்ன பயன்.:(

இதெல்லாம் நினைவுக்கு வந்தது சமீப காலங்களாக்ப் பார்த்து வந்த

 இங்கிலாந்து அரச பரம்பரை பற்றிய

தொடர் என்னை வெகுவாகச் சிந்திக்க வைத்தது.

இந்த ஆங்கிலேயர்கள் என்ன ஒரு கொடுமையைப் 

புகுத்தி விட்டுப் போயிருக்கிறார்கள்  என்று தோன்றியது.!!

எதற்காக நம் ஆனந்தத்தையும், அழுகையையும்

வெளிப்படுத்தக் கூடாது?

திரைப்படங்களின் சோகக் காட்சிகள் நம்மை

அழவைத்த காலங்கள். நல்லிசைப் பாடல்கள்

நம்மனதை ஆட வைத்த காலங்கள்.

உன்னதமானவை.! அவை நம் உணர்ச்சிகளின் வெளிப்பாடுகளாகச் 

செயல் பட்டன என்றே நம்புகிறேன்.

என் தலை முறையைக் குறை சொல்லவில்லை.

ஆனால் ''stiff upper lip'' கொடுமை இனி வேண்டாம்

என்று தோன்ற வைத்த கணங்கள் இப்போதாவது

வந்தால் சரியென்று தோன்றியது.

இப்போது நிறைய மாறிவிட்ட காலங்களைப் பாராட்டுகிறேன்.

நான் வளர்த்தாலும்,

என்னைப் பின்பற்றாமல் தங்கள் குழந்தைகளைத் தட்டிக் கொடுத்து

அரவணைத்து ,முத்தமிட்டு கொஞ்சியே வளர்க்கிறார்கள்.

  *(((இப்போது இந்தத் தொற்று காலத்தில் யாரும் யாரையும் 

அணைத்துக் கொள்வது என்பதே 

நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒன்றே ஆனது,

வேறு விஷயம்.))))))

 

வல்லிசிம்ஹன்