அன்னையும் தந்தையும் தானே.

வல்லிசிம்ஹன்

பெற்றோர் நினைவு நம்மை விட்டு அகலாது என்பது

எல்லோரும் உணர்ந்தது.

அவர்களும் எங்கிருந்தாலும் நம்மை

நினைத்து அருள் செய்வார்கள்,

அவர்களின் புண்ணியங்கள் நம்மைக் காக்கும்

எண்ணங்கள் நம்மைத் தொடரும் 

என்பதை நிரூபித்திக் கொண்டே இருக்கும் ஒரு நிகழ்வு.

தினமும் அப்பா அம்மா படத்தை வணங்கிவிட்டு

படுக்கச் செல்வேன். ஒரு நாள் இரவில் 

"வெளிச்சமே போதவில்லையே''  என்று குரல் 

கேட்டது.

மகள் அறையை நோக்கினேன். குறட்டை சத்தம். பேரன் 

இருவர்களின் அறை நிசப்தம்........

நானே உளறினேனா என்று யோசித்ததில்

அதை எல்லாம் நிறுத்தி 25 வருடங்கள் ஆனது நினைவுக்கு வந்தது.;0)

மீண்டும் படுத்துக் கொண்டால் உறக்கம் வரவில்லை.

காலை 5.30க்கு  இறங்கி வரும்போது கீழே நல்ல இருட்டு.

என் கணினி இருக்கும் அறைக்குச் சென்று

விளக்கைப் பொறுத்தி மீண்டும் பெற்றோரை வணங்கிவிட்டு

காப்பி ஏற்பாட்டில் இறங்கும் போது,

நினைவுக்கு வந்த விஷயம் இதுதான்.

அப்பா எப்பொழுதும் தன் படுக்கைக்குப் பக்கத்தில் ஒரு நாற்காலியில்

நல்ல டார்ச் லைட், மற்றும் சொம்பில் தண்ணீர் வைத்துக்

கொண்டுதான் படுப்பார்.

அம்மாவுக்கு உடல் நலம் இல்லாத போது, 

அவருக்கு இரவில் எழுந்து கழிவறைக்குச் செல்ல 

டார்ச் போட்டுக் கொண்டுதான் வழிகாட்டுவார்.

அம்மா திரும்பி வந்ததும் தான் மீண்டும் தூங்குவார்.

ஏதோ மனதில் தோன்ற மகளிடம்,

தாத்த பாட்டி படத்துக்குச் சின்னதாக விளக்கு வைக்கலாமா

என்று கேட்டேன்.

அதுக்கென்ன பாட்டரி செல் போட்டு

எல் இ டி விளக்கு கிடைக்கும். 

 40 மணி நேரம் எரியும் . மீண்டும் சார்ஜ் செய்யலாம் என்றாள்.

அதையே ஒரு டஜன் அமேசானில் சொல்லி வந்தும் விட்டது.

இங்கே அலங்கார விளக்குகள் எப்பொழுதும் 

கிடைக்கும்.

நானும் தூங்கப் போகும் சமயம் அந்த விளக்கை

ஏற்றி விட்டுச் செல்வது வழக்கமாகிவிட்டது.

கீழே காலையில் வந்ததும்  விளக்கை அணைத்து விடுவேன்.

ஆறாம் நாள் அதை ரீசார்ஜ் செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்த போது

அதன்  wire காணோம்.:(

ஒரு வேலையைச் சரியாகச் செய்ய முடியவில்லையே என்று வருந்தியவாறு

சரி இருக்கிற வரை வெளிச்சம் தரட்டும்.

என்று குட்டி விளக்கை பெற்றோர் படம் 

பக்கத்தில் வைத்துவிட்டுச் சென்றேன்.

அடுத்த நாள் காலையில் எனக்கு அதிசயம் காத்திருந்தது.

அந்த விளக்கு எரிந்து கொண்டுதான் இருந்தது.

இது நடந்து 40 நாட்கள் ஆகிறது. இன்னும்

ஒவ்வொரு நாளும் எட்டு மணி நேரம்

எரிந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.

இது எப்படி என்றே புரியவில்லை.

Any time...any help , ஃபோன் பண்ணு என்று அப்பா,

அம்மா இருவரும் சொல்வதுதான் 

நினைவில் நிற்கிறது.

நன்றி அப்பா.