அன்னையைச் சரண் புகுந்தால் அதிக வரம் 5

வல்லிசிம்ஹன்








 எல்லோரும்   நலமாக வாழ வேண்டும்.

 மாமா மாமி முகத்தைப் பார்த்ததும் லலிதாவுக்கு வேறு கவலை வந்து
விட்டது.
வண்டியை அனுப்பிவிட்டு வாங்கிய பொருட்களைக்
கொண்டு வந்தவள், ஏன் இத்தனை கவலையோடு இருக்கிறீர்கள்,
சாந்தா நலமா என்றதும்,
மாமி , உன்னைப் பற்றித்தானம்மா கவலை. நாலு மணி நேரமாகக் காணமே என்று
மாமா யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். ஏன் மா இவ்வளவு நேரம்
என்றதும் மனம் தெளிந்தவளாக மாமி அழகம்மாவிடம்
கோவில் குங்கும பிரசாதத்தைக் கொடுத்தபடி
அகிலாண்டேஸ்வரியின் கோவிலில் சிறிது நேரம் தியானம் செய்தேன் மா. மன்னிக்கணும்,
இனித் தாமதமாக எதுவும் செய்ய மாட்டேன் என்றாள்.
வா வா, இரவு சாப்பாட்டை முடித்துக் கொள்.
உனக்கு வேண்டும் என்பது கிடைத்ததா என்றதும்
தான் வாங்கி வந்த பயிற்சிக்கான உபகரணங்களைக்
காண்பித்தாள்.
இதை எல்லாம் செய்ய வேண்டுமா நீ என்று மாமா விசாரித்தார்.
இப்போதே இல்லை மாமா இரண்டு மாதங்கள் கழித்து வரைவது ,சிறிய மாடல்களை உருவாக்குவது என்று பல வேலைகள்  செய்ய வேண்டி இருக்கும்.

அங்கேயே தங்குவதால் ,எனக்கு நேரம் நிறையக் கிடைக்கும்.
நீங்கள் கூட வந்து பார்க்கலாம்  என்று மலர்ந்த முகத்தோடு
அவள் பேசுவதைக் கண்ட சோமு மாமாவுக்குத் தன் அக்காள்
நினைவே வந்தது. அவளுக்கும் விதவிதமான கைவேலைகள் மிகப்
பிடிக்கும்.

நன்றாக இரு அம்மா. இப்பொழுது உள்ளே வா.
திருச்சி வெய்யில் உனக்குப் பழக்கம் இல்லை,
குடையில்லாமல் எங்கும் வெளியே வரக்கூடாது.
நாளைக்கு என்னுடன் வா  ,தேவையானதை நான் வாங்கித் தருகிறேன்
என்ற மாமாவை அன்புடன் பார்த்த லலிதா உடனே மறுப்பு சொல்லவில்லை.

கட்டாயம் போகலாம், மாமியும் கூட வரட்டும் என்றபடி உள்ளே நுழைந்தாள்.
உள்ளே இருந்து சினிமா இசை வந்தது.
அண்ணா ,சாந்தா இருவரும் டாக்டரைப் பார்த்துவிட்டு வந்தார்களா
மாமி என்று கேட்டபடி தன் அறையில் நுழைந்தவளிடம்,
இல்லை அம்மா,நீ அந்தப் பக்கம் போனே இந்தப் பக்கம்
மனதை மாற்றிக் கொண்டு விட்டாள் சாந்தா.

உலாவச் சென்று திரும்பி வந்தார்கள்.,என்று பெருமூச்சுடன்
சொன்ன மாமி, நீ அவளைத் தவறாக நினைக்காதே, சுபாவத்தில் நல்லவள் தான்,
இப்போது இந்த நிலையில் மனத்தை விட்டுவிடுகிறாள்.
குழந்தை பிறந்தால் மாறிவிடும்//என்ற மாமியைப் பார்த்துப்
புன்னகைத்த லலிதா, பாவம்மா, அவளுக்கு அண்ணாவின் அருகாமை அவசியம்,
நான் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. நீங்கள் வருந்தாதீர்கள்.

எல்லாம் சரியாகிவிடும். நான் நாளை சாயந்திரமே ஹாஸ்டலுக்குப் போகிறேன்.

ஒரு மாத முடிவில் வந்து உங்களைப் பார்க்கிறேன்.
என்றப்படி கைகால் கழுவப் போனாள்.

சந்தடி கேட்டு வெளியே வந்தான் சரவணன். என்ன லல்லி,
அகிலாண்டேஸ்வரி என்ன சொன்னா. என்று புன்னகைத்தவனிடம்
உங்க அண்ணானுக்கு நானே வந்து பிறக்கிறேன்னு சொல்லிட்டா.
எதுக்கும் வைரத்தோடு 20 ஆயிரத்துக்கு செஞ்சு வச்சுக்கோ.
மாப்பிள்ளை வீட்டில் போடச்சொல்லுவாங்க
என்று விளையாட்டாகப் பரிகாசம் செய்தாள்.

ஏன் பையனாப் பொறந்தா அடுக்காதா உனக்கு. அந்த ஈஸ்வரி
தபசு செய்யற மாதிரி என் பொண்ணும் தவமிருக்கணுமா
என்று பட்டென்று குரல் வந்தது சாந்தாவிடமிருந்து.

வாயடைத்துப் போனாள் லலிதா.
சோமு மாமா ஒரு சத்தம் போட்டாரே பார்க்கணும். உனக்குக் கூடத்தான்
 சாந்தம்மைன்னு பேர் வச்சேன் ,நீ பேசற பேச்சு பெண்ணா லட்சணமா இல்லையே.
நிதானமா இருந்துக்க. அம்மா நல்லதா நினைச்சா வர பிள்ளையும் நல்லா இருக்கும் என்று
வெளி வராந்தாவுக்குப் போய்விட்டார்.

பாத்தியாம்மா. அப்பா ஒரு நாள் என்னை ஏசி இருப்பாரா
இவளைக் கண்டதும் அவமேலப் பாசம் கூடிப் போச்சோ
என்று அழுதபடி தன் அறைக்குள் சென்றவளைப்
பின்தொடர்ந்தான் சரவணன். அடுத்த பதிவில் பூர்த்தியாகும்.