விந்தைகள், வேதனைகள்.

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்.
எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் பதிவைப் படித்ததும்
 அவர் படும் வேதனை,சினம் கண்டு,
மனம் கொதித்து அடங்கியது. அதற்காகவே இந்தப் பதிவு.


 நவராத்திரி மட்டும் என்றில்லை,சகல விழாக்களிலும்
 நம் ஊரில் ,முகம் காட்டாமலேயே வந்து விடுகிறேன்.
எல்லாம் சரியாக இருக்கும்.
கடைசியில் தாம்பூலப் பை கொடுக்கும்போது
அதில் குங்குமம் இருக்காது.

என் கணவர் இறந்தால் அதில் என் தவறு என்ன.
   அப்படித் தப்பித் தவறிப் போய் விட்டால்,
சந்தனம் குங்குமம் கொடுக்கும் போது, ஒரு தடவை
பழக்க தோஷத்தில் ,
குங்குமமும் எடுத்துக் கொண்டேன் .
நானே பதறி மன்னிப்புக் கேட்டேன்.
கொடுத்த பெண்மணியின் முகம் விகாரமானது.

என் புக்ககம் மிகச்சிறந்த முற்போக்கு சிந்தனை கொண்டது.
அங்கு விதவா விவாகம் உண்டு, வேற்று நாட்டுப் பெண் மருமகளாக உண்டு,
 என் மாமியார்  கமலம்மா எந்த வித்தியாசமும் காட்ட மாட்டார்.

எல்லோரும் நலமாக இருந்து அறிவோடு நடந்து
கொண்டால் போதும் என்பார்.
பெண்கள் கணவரை இழந்ததும் சுருங்கித்தான் விடுகிறார்கள்.
நாம் இதற்கு லாயக்கில்லைன்னு
ஒரு வரைமுறை.
நானும் அந்த வகையில் தான் இருக்கிறேன்.
பொட்டு வைப்பதை மட்டும் தவிர்க்கவில்லை.

சமுதாயம் மாறுவது சிரமம். என்னை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.
அழைத்து அவமதிப்பதைவிட  அழைக்காமல் இருப்பது எவ்வளவோ மேல்.
 
உலகத்தில் சுமங்கலிகளுக்கு மட்டுமே இடம் என்றால்
 மற்றவர்கள்   என்ன செய்வது.