மாரிமலை முழைஞ்சில்

இன்று சிங்கம் குகையைவிட்டுக் கிளம்பி விட்டது.
மாரி முடிந்தது.தன் அரசாங்கத்தைப் பார்வையிடவேண்டும். தன் மக்களை ஆராயவேண்டும்.
நித்திரை கலைந்த சிங்கவேளின் கண்கள் தீப்பொறி போலச் சிவந்திருந்தன.
மெள்ள தன் பெரிய,நீண்ட,உறுதியும் பலமும் மிகுந்த உடலைச் சிலிர்க்கிறது.
அதன் பெரிதாயிருக்கும் தலையின் பிடரி உலுக்கப்பட்டுஎல்லாத்திக்குகளிலும்
விரிந்து நிற்கிறது.
சோம்பல் முறிக்கிறது.
வாலைச் சுழட்டுகிறது.
ஒரு நீண்ட கர்ஜனை அதன் அடிவயிற்றிலிருந்து கிளம்பி குகைகளிலும் குகை வாயிலிலும் எதிரொலிக்கிறது.
என்ன ஒரு காட்சி. !!!!
மதர்த்த அதன் கால்களை அழுந்தப் பதித்து நடக்கிறது.
மார்கழி மாதத்துப் பாவையில் 23 ஆவது பாடலாக வரும் நிகழ்ச்சிதான் இது.
மாரிமலை முழைஞ்சில் மன்னிக் கிடந்து உறங்கும் சீரிய சிங்கம்''
அறிவுற்றுத் தீவிழித்து
வேரி மயிர் பொங்க எப்பாடும் பேர்ந்து உதறி,
மூரி நிமிர்ந்து முழங்கிப் புறப்பட்டுப்
போதருமா போல நீ பூவைப் பூவண்ணா '' என்று ஆண்டாள் கண்ணனை விளிக்கிறாள்.
நரசிம்ஹம்,ராகவசிம்ஹமாகி இப்போது கிருஷ்ணசிம்ஹமாகி அவளுக்கு வேண்டிய பலனைக் கொடுக்க அவள் பாடுகிறாள்.
சிங்கம் குகையிலிருந்து புறப்பட்டது போல''கண்ணா நீ உன் கோவிலை விட்டு இந்த அரச சபைக்குக் கம்பீர நடை நடந்து
வந்து,
உன் நீதி வழுவா சிங்கதனத்தில் இருந்து எங்கள் காரியம் என்ன என்று செவி மடுக்க(ஆராய) வேண்டும் என்றும் அவனிடம் உரைக்கிறாள்.
சபையில் கண்ணன் உட்கார்ந்திருக்கும் அழகும்,
ஆண்டாளும் அவள் தோழிப்பாவைகளும் கைகூப்பி நிற்கும் சித்திரமும் மனதில் பதிகிறது.
வைகுண்ட ஏகாதசிக்குக் கண்ணனை நினைத்து
அரங்கனை நினைத்து,பார்த்தசாரதியை நினைத்து,அந்த நினைவுகளும் புண்ணியம் கொடுத்து நம் தீராத கர்மங்கள் களைய வேண்டிக்கொண்டால்,
இதோ நரசிங்கனும் நானும் வந்தேன் என்று பாட்டு மூலம் வந்துவிட்டான்.
திருமால் பாதம் சரண்.
அவன் பாதங்களை அடைந்து அவனுடன் ஒன்றிவிட்ட எங்கள் கோதை பாதங்களுக்கும் பூமாலை சார்த்துகிறேன்.