மனமும் செயலும்...சில நிகழ்வுகள்.....

வல்லிசிம்ஹன்

எல்லோரும் ஆரோக்கியம் அமைதியோடு வாழ இறைவன்

அருள வேண்டும்.பேசுவதில் இனிமை, பொறுமை,பேசுபொருள்

அந்தத் தருணத்துக்கு ஏற்றார்ப்போல்

இருத்தல் எல்லாமே அவசியம்.

நல்லவராக இருப்பதைவிட நம் நன்மை 

பிறருக்குக் கடத்தப் படவேண்டும் 

என்றால் மனது, வாய்மைக்கு உட்பட்டு

நாவன்மை இருக்க வேண்டும்.

நன்மை கொடுக்கும் எனில் பொய் சொல்லலாம்

என்று படித்திருக்கிறோம்.

பொய் சொல்லவும் ஒரு திறமை வேண்டும்.

பொய் சொல்லிவிட்டு மறந்து போய்

மாற்றி சொல்லி மாட்டிக் கொள்பவர்களையும்

பார்த்திருக்கிறேன்.:)

புதிதாக இப்போது ஒரு நாவல், (தலையணை அளவு பெரிது)

வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அதில் வரும் சட்ட மன்ற நிகழ்வுகள்

என்னை மேலே இருக்கும் சிந்தனையில் கொண்டு விட்டன.

இந்த ஊரில் நடக்கும் கொலை, அது தொடர்பான

சாட்சியங்கள் , நேர் விசாரணை, குறுக்கு விசாரணை

என்று திடீர் திருப்பங்கள், வழக்கு மும்முரத்தில் வீட்டைக் 

கவனிக்காத அதிகாரியின் மனைவி பிரிந்து போவது,

ஜூரியாக வந்தவர்கள் மிரட்டப் படுவது

என்று படு சுவாரஸ்யமாகப் போகும் நாவல் ஜேம்ஸ் பாட்டர்சன்

எழுதிய ''ஜட்ஜ் அண்ட் ஜூரி."

ஒரு நாளைக்குப் 30 பக்கங்களுக்கு மேல்

படிப்பதில்லை.

சுவாரஸ்யத்தை இழக்க விரும்பாவிட்டாலும்

மனதில் அழுத்தம் இல்லாமல் படிக்கவே விரும்புகிறேன்.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

அண்மை நிகழ்வுகள்.

முன்பு  வெகு நாட்களுக்கு முன்பு பிரியப் போகிற

ஒரு தம்பதியைப் பற்றி எழுதி இருந்தேன்.

காலமும் சூழ்னிலைகளும் மாறும் போது 

மனங்களும் மாறுகின்றன என்பதுதான்

யதார்த்தம்.

 அந்தக் கணவன் மனைவி இப்பொழுது மீண்டும் இணைய

முடிவெடுத்திருக்கிறார்கள்.

இத்தனை நாட்களாக அவர்களைக் கவனித்து வந்த பெற்றோர்கள் மீண்டும்

 சொந்த இடத்திற்குத் திரும்புவதாக

என்னிடம் சொல்லிச் சென்றார்கள்.

தம்பதியர் , குழந்தைகளுடன் இனிதே வாழ வாழ்த்துவோம்.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

சொல் பற்றியே மீண்டும் சொல்ல வருகிறேன்.

இனிய உளவாக நேர்மையான பேச்சுக்கு என்றும் பலனுண்டு.

வாய் மட்டும் மரியாதையாகப் பேசிச் செயலில் வன்முறை காட்டும்

மனிதர்களின் குடும்பங்கள்

சிதறு படுகின்றன.

கணவனின் இனிய பேச்சால் அவனையே நம்பி வந்த 

பெண்ணுக்கு

அவனுடைய செயல்கள் அதிச்சியூட்ட

இனி அவர்கள் வாழ்வு என்னாகுமோ என்ற கவலை

வருகிறது. இந்தக் கதைதான் அடுத்து வரப் போகும் பதிவு.

கணவன்,மனைவி இருவருக்கும் 35 வயதுக்குள் தான் இருக்கும்.

திருமணம் ஆகி பத்து வருடங்கள் ஆகின்றன.

அந்தப் பெண்  அவள் கணவன் இருவரும் ஒரே கல்லூரியில்

படித்துக் காதலித்து மணம் முடித்தவர்கள். மேக்னா முகேஷ் தம்பதியர்.

அடுத்தடுத்து இரு குழந்தைகளும் பிறந்தன.

சென்ற மாதம் ஒரு நாள் காலையில் 

அந்தப் பெண்ணிடம் இருந்து தொலைபேசி வந்தது.

இன்று ஒரு நாள் குழந்தைகளைக் கவனித்துக்

கொள்ள முடியுமா என்று உதவி கேட்டாள்.

குழந்தைகள் வழக்கமாக ஒரு பாதுகாப்பகத்துக்குப்

போய் விடும் , இவளும் கணவரும் வேலைக்குக் 

கிளம்பிப் போவார்கள்.

ஒன்றும் புரியாததால் நாங்கள் சரியென்று விட்டோம். 

குழந்தைகளைக் கொண்டுவிட வந்த மேக்னாவின்

முகம் வெளிறிப் போய் இருந்தது.

சில மாதங்களாக அவர்கள் யார் வீட்டுக்கும் வருவதில்லை.

முகேஷ் மட்டும் எப்போதும் போல்

எங்களை வீட்டுக்கு வெளியே பார்த்தால் கையசைத்து விட்டு செல்வான்.

  ஏதாவது உடல் நலம் சரியில்லையா என்று புரியாமல் அவளைப் பார்த்த போது 

காலையிலிருந்து மூச்சு விடுவதே சிரமமாக இருப்பதாகவும்

மருத்துவரிடம் அப்பாய்ண்ட்மெண்ட் கிடைத்திருப்பதால் இப்போது செல்வதாகவும் சொன்னாள்.

அவளை உட்காரச் சொல்லி 

அக்குப்ரஷர்  வைத்தியம் செய்து அனுப்பினோம்.

இரண்டு மணி நேரம் கழித்து வருவதாகச் சொல்லி அவளும் 

சென்றாள்.

சற்று நேரத்தில் முகேஷின் கார் வந்தது.

படபடப்பாக உள்ளே வந்தவன். குழந்தைகளைக் கண்டதும் 

நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டான்.

என்னா ஆச்சு ஏன் இந்தப் பதட்டம் என்று விசாரித்தோம்.

மேக்னாவின் டாக்டர் அவள் இரண்டு நாட்கள்

மருத்துவமனையில் தங்கிப் பரிசோதனை

செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்

என்ற செய்தியச் சொன்னான்.

மேற்கொண்டு அவன் சொன்னதுதான் பதட்டப் பட வைத்தது.

To be continued....