கனுவும் என் தம்பிகளும்

வல்லிசிம்ஹன்

 என்றூம் மனத்தில் நின்றுவிடும்.
திருமங்கலம், நாங்கள் இருந்த காலத்தில் ஒரு அழகான கிராமம்
என்று சொல்லவும் முடியாத நகரம் என்ற நிலைக்கு மாற முயன்று
கொண்டிருந்த காலம்.
ஜாதி, மதம், இதெல்லாம் இல்லாத நிலையில்
அனைத்து நண்பர்களும் உண்டு.
அங்கிருந்த அத்தனை குடியிருப்புகளுக்கும் சென்ற நினைவு
இருக்கிறது.
அங்குவிலாஸ் புகையிலை கிடங்கை
ஒட்டி,
அவர்கள் கட்டிய நல்லதொரு வீட்டில் குடி இருந்தோம்.
அம்மா மட்டுமே எப்பொழுதும் வீட்டில் இருப்பார்.
பெரிய தம்பி அந்த வயசிலியே படிப்பே கதி.
அவனுக்காக மதுரைத் தாத்தா ஆர்டர் செய்து மதுரையிலிருந்து
வந்த மேஜையில் என்னவோ எழுதிப்
பழகிக் கொண்டிருப்பான். எட்டு வயதில் என்ன இருக்கும் எழுத
எனக்குத் தெரியாது.
அவன் மேஜையில் சரஸ்வதி அம்மா படம், ராம பட்டாபிஷேகம்
இருக்கும்.
நானும் பார்ப்பேன். முதலில் அந்த நாற்காலியில்
உட்கார்ந்ததும்
நாற்காலியைத் தொட்டுக் கும்பிடுவான். மேஜையைத் தொட்டுக்
கண்ணில் ஒத்திப்பான்.
அப்பா வாங்கித் தந்த விஞ்ஞானப் புத்தகங்கள் எளிய
ஆங்கிலத்தில் இருக்கும்.
நான் புரட்டிப் பார்த்து விட்டு, விளையாடப் போய் விடுவேன்.
நம்ம குழுப் பெண்கள் ஒரு பத்துப் பேர் இருப்போம்.
உப்புக்குச் சப்பாணியாக எதிர் வீட்டு மாதவனைச் சேர்த்துக் கொள்வோம்:)))

இவ்வளவு தோழிகளும் விளையாட மொட்டை மாடி
தாராளமாகப் போதும். ஏன் எனில் அங்கிருந்து அடுத்தடுத்த வீடுகளுக்குத் தாவுவது
எளிது.:)
இப்போது கற்பனையில் மகிழ்ந்து கொள்கிறேன்.சின்னவன் மிகச் சின்னவன். அம்மா அவனுக்கு 

அ ' நாவை எழுதப் பழக்கியது இன்னும்  நினைவில்.

பள்ளியில் நான் கையை நீட்டி அம்மை வாக்சின் 

போட்டுக் கொண்டபோது,

சின்னத் தம்பி பள்ளிக்கு அடுத்த வீட்டுக்குப்

போய் விட்டான்.

அப்படியும் விடாமல் அவர்கள் எங்கள் வீட்டுக்கே

வந்து கையில் அந்த சக்கிரங்களைப்

பதித்து,

அவனுக்கு ஒத்துக் கொள்ளாமல்

ஒரு மாதம் சிரமப் பட்டதும் ஒரு கதை.

பாவம் குழந்தை ,முகம் சுளிக்காமல் 

பொறுத்துக் கொள்வான்.

பாட்டு, படிப்பு,விளையாட்டு, கோவில்,ஆற்றங்கரை
அவ்வப்போது பழங்கா நத்த விஜயம்,
பாட்டி தாத்தா,மாமாக்கள், சென்னைப் பாட்டியும் அவளது கை முறுக்கு
சீடை என்று சென்ற காலம்.

இனிய இளமைப் பருவம்.நினைவுகளைப் போற்றுவதில்

தவறேதும் இல்லை. 

நினைக்காவிடில்  நன்றி மறந்தவர் ஆவோம்.