திண்ணைப் பேச்சு வீரர்கள்.

வல்லிசிம்ஹன்சமீபத்து இணைய செய்திகளைப் படிக்கும் போது

ஒரு மரணம் நம் வாழ்வை எப்படி எல்லாம்

ரணமாக்குகிறது என்று மீண்டும் யோசிக்க வைத்ததது.

ஒரு உயிர் இறைவனிடம் செல்வது

அவரை விட்டுப் பிரிந்தவர்களுக்கு

என்ன ஒரு அதிர்ச்சி.!!! அனுபவித்தவர்களுக்குத் தெரியும்.

அதுவும் ,பாவம் ஒரு நல்ல கலைஞரை

இத்தனை பேச்சு அவர் மறைவுக்குப் பிறகு பேச வேண்டாம்.!!

அந்தக் குடும்பம் நலமாக இருக்கட்டும்.

இதோ ஏழு வருடங்களுக்கு முன், 9.30 மணிக்கு குட்னைட்

சொல்லிப் படுத்தவர், ஒன்பதே முக்காலுக்கு

ஒரு சத்தம் இல்லாமல் குளியலறை வாசலில் 

படுத்திருக்கிறார்.

என்ன நடந்தது???

கத்திக் கதறி பெண்ணை அழைக்கிறேன்.

அமெரிக்காவிலிருந்து அவள் எல்லோரையும் அழைத்து விட்டாள்.

முதலில் வந்தவர்கள் எதிர் வீட்டு ஷாந்தி,பின்னோடு பக்கத்து வீட்டுப் பையனும் மனைவியும்.

அவந்தான் தேவகி ,இசபெல்லா என்று அழைத்தான். 

அவர்கள் வந்தார்கள்.

அந்த ஆறடி உரு  stretcher ஏற்றும்போதே தொங்கின

கையை நான் தான் மேலே எடுத்து வைத்தேன்.

அப்போதும் சூடு இருந்தது.

 சரி நிறுத்திக் கொள்கிறேன்.

எல்லோரும் வர இரண்டு நாட்கள் ஆனது.

அவரை அனுப்பினோம்.

அவரைப் பரிசோதனை செய்த வைத்தியரிடம் இருந்து 

சர்ட்டிஃபிகேட் வாங்கப் போனான் சின்ன மகன்.

அதில் எழுதி இருந்த வாசகம் ''டி பி.''

 அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பையன் என்ன சொன்னானோ

அவர் என்ன புரிந்து கொண்டாரோ.

என்னுள் கொதித்த கனலை அளவிட முடியாது.

ஏற்கனவே உறவினர்கள் நீ என்ன செய்துண்டு இருந்தே 

என்ற கேள்விக்கு என்னால் சிந்தித்துப்

பதில் சொல்ல முடியவில்லை.

108 எண்ணையே மறந்த நிலையில்

நான் கலங்கியது மட்டும் நினைவில்.

இன்னோரு உறவினர், அவருக்கு நானும் இவரும்

எத்தனை உதவிகள் செய்திருப்போம் என்று தெரியாது.

ஆஸ்பிட்டலுக்கு அழைத்துப் போ என்கிறார்.

மகனிடம் சொல்லி, அவருக்கு இருமல் இருந்ததென்னவோ உண்மை.

எப்பவுமே கபம் உண்டு.

இது எலும்புருக்கி நோய் இல்லை.

சாயந்திரம் கூட பைக்கில் போய் 

பெரியவன் பிறந்த நாளுக்கு அர்ச்சனை செய்து வந்தோம்.

வழக்கம் போல் சித்திரக்குளத்துக் கடையில் வறுத்த 

நிலக்கடலை வாங்கி வந்து சாப்பிட்டோம்

என்று சொன்னதும்,

அவன் மீண்டும் அந்த டாக்டரைக் காணப் போனான்.

அவர் கார்டியாக் arrest enRu  எழுதிக் கொடுத்தார்.

அதற்குப் பிறகு எந்த மரணக் காட்சி வந்தாலும் 

பார்ப்பதில்லை என்று முடிவு செய்தேன்.

அதாவது தொலைக்காட்சியில்.

இப்போதும் திரு எஸ்பிபி அவர்களின் 

இணையக் காட்சிகளைத் தவிர்த்து

அவர் பாடல்கள் பேட்டிகள் பார்க்கிறேன்.

இன்னும் சில நாட்களில் பாடல்கள் மட்டுமே

கேட்கும் நிலைக்கு வந்துவிடுவேன்.

இப்படி ஒருவர் இறைவனடி அடைந்த 

பிறகு அவரது வாழ்க்கையை அக்கு வேறு ஆணி வேறாகப்

பிரித்துப் பார்ப்பது நம் நிருபர் மக்களுக்குக் 

கரும்பு தின்பது போல இருக்கிறது.

இனியாவது ஓயட்டும்.

கருணை வாழட்டும்.