என்ன சத்தம் (அரவம்) இந்த நேரம்.

வல்லிசிம்ஹன்

என்ன சத்தம் (அரவம்) இந்த நேரம்.

 காணாமல் போன பதிவு.

முந்தைய பதிவில் எழுதிய ஒரு 60 வரிகள்,  பாடலை இணைத்ததும் காணாமல் போயின.
நாம் தான்  எடுத்த வேலையை முடிக்க நினைப்பவர்கள் ஆயிற்றே.
இதோ வேதாளம் வலைப் பதிவில் ஏறிவிட்டது.
எங்கள் ப்ளாக் , அரவ அரட்டை புதனன்று நடந்தது இல்லையா.

அந்தப் பெயர் சொல்லாத ஜந்துவைப் பற்றிப் பேரனிடம் கதை நேரமாகச் சொன்னேன்.
அவனுக்கு எல்லாமே போரடித்த வேளையில்,
அமர்சித்ரா தவிர ஏதாவது ரியல் லைஃப் ஸ்டோரி சொல்லு பாட்டி என்றான்.

சரிடா, என்று அவனுக்குச் சிரிப்பு வரும் விதத்தில் இந்த நிகழ்வைச் சொன்னேன்.
பாட்டிக்கு எட்டு வயதாக இருக்கும்போது
அம்மா அப்பா தம்பிகளுடன் திருமங்கலம் என்ற கிராமத்தில்
இருந்தோம். கோடைகாலத்துக்கு எப்பொழுதும்
பந்தல் போடச் சொல்வார் கொள்ளுத்தாத்தா

மெயின் ரோடிலிருந்து வீடு ஆரம்பிக்கும்.
திண்ணைக் கதவை அடைத்துவிட்டால் அது தனி சாம்ராஜ்யம்.
உள்ளுக்குள் நீளத்திண்ணைகள் இரண்டு பக்கம் இருக்கும்
சின்ன வீடு. பெரிய ஹால், உள்ளே அடக்கமாகப் படுக்கை அறை, அதை ஒட்டி
 சாமிப் படங்கள் மாட்டிய வராந்தாவும், பின்னால்
சமையல் அறை, முற்றம் கிணறு  என்று இருக்கும்.

உள்வீட்டின் வாசலில்  பந்தல் அடியில், கோடைக்கால இரவை
காற்றோட்டமாகக் கழிப்போம். பாய் விரித்துப் படுத்தால் நிம்மதியான
உறக்கம்.
அது போல இரவு உணவுக்குப் பிறகு நாங்கள் அப்பாவின் கதையைக் கேட்டபடி உறங்க ஆரம்பித்தோம்
திடீரென்று ஒரு ஹிஸ்ஸிங்க் சத்தம். திறக்க முடியாத கண்களைத் திறந்து
பார்த்த போதுதான், அந்த பழுப்பு நிறத்துடன் படமெடுக்கும், சீறும் பாம்பை
 திண்ணையின் மேலிருந்த லிப்டன் டீ பெட்டியின் மீது பார்த்தேன்.
நா எழாமல் அதையே பார்த்தபடி,திடீரென்று சத்தம் போட்டபடி
அம்மாவை எழுப்பினேன்.
பாதி அழுகையில் நான் சொன்னதைக் கேட்டு
அம்மா அதிர்ந்துவிட்டார்.
உடனே அப்பா எழுந்திருக்க, உடனே டார்ச் எடுத்துக் கொண்டு
பின் தோட்டம் வரை போய்வந்தார்,

உடனே உள்ளே வந்து கதவை சாத்தி விட்டோம்.
 காய்ச்சல் வந்து விட்டது எனக்கு.
காலையில் எழுந்ததும்,   நான் , இது கனவா,அம்மா ஒரு வேளை
கனவோ என்றதும், அம்மா பிரமித்தார்.
நாகர்கோயிலுக்கு, சங்கர நாராயணர் கோவிலுக்குப்
பணம் அனுப்பினார்....இரவாகிவிட்டது.
நாளை பார்க்கலாம்.