திருமணம் விலங்கா, மாலையா.

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்
   அது மணப்பவர்களின் மனத்தைப் பொறுத்தது. 55 வருடங்களுக்கு முன்பிருந்த பெண்களும்,காளைகளும் இப்போதில்லை.
திருமணம் செய்து கொள்ளவே தயாரிக்கப் பட்ட பொம்மைகள் 50 களில்.
எங்களைப் போன்றவர்களுக்குக் கற்பனைகள்,
கதைகள், திரப் படங்கள்
திருமணம் இரு மனம் சேரும் பந்தம்.
இணைந்தே செல்ல வேண்டும். பெரியவர்களை அனுசரிக்க வேண்டும்.

முக்கியமாகக் கணவனை எதிர்த்து வார்த்தைகள் சொல்லக் கூடாது.
இந்த வரைமுறை தென் தமிழ் நாட்டில் தீர்மானிக்கப் பட்ட சட்டம்.
ஆண்களுக்கும் அதே கட்டுப்பாடு. உத்தியோகம், மனைவி,கடனில்லாத குடித்தனம்,
இரண்டோமூன்றோ குழந்தைகள்.

  வேலையைப் பொறுத்து ஊர்கள் மாற்றிச் செலவது. 75 சதவிகிதம் மனைவி தலை மேல் தான். ஊர்மாற்றும் போது, விளக்கு மாறு, கோலப் பொடி முதல் லாரியில் வைப்பது அவளாகத்தான்
இருக்கும்.

70 களில் காலம் கொஞ்சம் மாறியது. பெண்ணின் சுமை அதிகரித்தது.
ஒரு பெரிய குடும்பத்தில் ஒருத்தியாக இருக்கும்போது, பெரியவர்களுக்கும், சின்ன வாண்டுவுக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டும்.
எல்லாக் குடும்பங்களிலும் இது உண்டு.
5 மணிக்குக் குளித்திட்டு ஆரம்பமாகும் வேலைகள்
ஆயாவுடன் செல்லும் மகன், பஸ்ஸில் செல்லும் மகள். தொலைதூர
பள்ளிக்குப் பள்ளிக்கான பஸ்ஸில் செல்லும் மகன்,
இவர்களைக் கவனித்து வீடு திரும்பி,  வங்கி வேலை, கோவில் நேரம், காய்கறி வாங்குதல், தொலைபேசியில் வீட்டு சாமாங்களுக்கு விண்ணப்பம்.
முடியும் போது மணி 12..
அரைமணி நேரம் முதுகு சாய்க்கலாம் என்றால் விஸ்ராந்தியாக்ப் பேச வரும்
பாட்டியின் சினேகிதிகள்.
இது என் கதை மட்டும் இல்லை. எங்கள் காலனி முழுவதுமே இப்படித்தான்,.
என் அருமைத்தோழி வைஜு, சாவித்திரி, ஜெயா, சசி,,லக்ஷ்மி
எல்லோர் வீட்டிலிம்  இதே வரலாறு.
பின் எப்போது மாறியது என்று அடுத்தாற்போல் பார்க்கலாம்