சில சில்.... நினைவுகள் 2

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்

நினைவுத்தறி                 திருமணத்துக்கு  முதல் நாள்   மாப்பிள்ளை அழைப்பு.    பெருந்தேவிப் பெரியம்மா  இழைய இழைய வாரிப் பின்னி   தங்கமுலாம் பூசின குஞ்சலம்  வைத்து முடித்தார். அவருக்கு பூச்சடை தைக்க ஆசை.  மாப்பிள்ளை வீட்டாருக்கு அதெல்லாம் பிடிக்காது.  கண்ணுக்கு மையெழுதக் கூடாது. கோபுரம் மார்க்    கத்திரிப்பூ குங்குமம்  தான் வட்டமாக வைத்துக் கொள்ளணும். இந்த நீட்டப் பொட்டு  பாரிஜாத வழக்கம் இல்லை.  என்றெல்லாம் செய்தி வந்து சேர்ந்தது.   மையில்லாவிட்டால்  என்கண்கள் வெளியே தெரியாதே   என்று அம்மாவுக்குக் கவலை.    சரி.... செய்த அலங்காரத்தைக்   கலைக்கவேண்டாம். நாளைக்கு அவர்கள் இஷ்டப்படி  எல்லாம் செய்துவிடலாம் என்று பெரிய சிறிய தலைகள் பேசிக்கொண்டன.  பொண்ணைப் பார்க்கணும்.  என்று கனத்த குரல் ஒரு நடுவயது மாமி. ஒட்டியாணனும் வைரநெக்லஸும் ஆக நான் இருந்த  அறைக்கு வந்தார்.     என் தோழிகள் சிலபேர் நான் எந்த ஜிமிக்கி போட்டுக் கொள்ளவேணும்கற ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டிருந்தனர்.வைரத்தோடோ என் காதை அழுத்திக் கொண்டிருந்தது. அதை அவிழ்த்து  இந்த  குட்டி ஜிமிக்கியைப் போட்டுக்கோ நாங்க விழாமப் பார்த்துக்கறோம்னு சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்த அம்மா அப்போதான்  உள்ளே வந்தார்.        வந்தவர் முகத்தில் சிரிப்பே இல்லை.     நீதானா  ஆண்டாள்   என்றார். ஆமாம் என்றேன். நாட்டுப் புறமா  இருக்கே. ரேவதின்னு மட்டும் பத்திரிக்கையில் போட்டு இருக்கலாம்.போனாப் போறது. இரண்டு பேர் வைத்துக் கொள்ளும் வழக்கம் இன்னியோடு போச்சு.    அதே போல இப்படிச் சத்தம் போட்டுச் சிரிக்கக் கூடாது. கல்யாணத்துக்கு அப்புறமாக் கொஞ்சம் சிரிப்பைக் குறைத்துக் கொள்......இன்னும் என்னென்னவோ புத்திமதிகள்.  எனக்கென்னவோ வருத்தம் வரவில்லை. பெரியவர்கள் இப்படி ஏதாவது சொல்வார்கள் என்று  நினைத்துக் கொண்டேன். என்    தோழிகளுக்கு வாயடைத்துப் போச்சு.                  என்னப்பா இப்படிப் பேசுகிறார்.யார் இவர் என்றெல்லாம்   கேட்டார்கள். தெரியாது.அவங்க வீட்டில அத்தை அந்த மாதிரி இருக்கும் என்று விட்டுவிட்டேன்.  மணமேடைக்கு  மாப்பிள்ளை வந்தாச்சு.      பொண்ணும் நிச்சய தாம்பூலத்துக்கு வந்து உட்கார்ந்து   சீர் எடுத்துக்கணும்னு செய்தி வந்தது.   அறையின்    இன்னோரு வாயில் வழியாக  நானும் வந்தேன். பின்னாலயே என் அன்பு மாமி. பயப் படாம புடவை தடுக்காம போ. அவர் சிரிச்சுண்டு இருக்கார் பார். என்றார்.  நான் நிமிரவில்லை. உட்கார்ந்து அங்கிருக்கும் சீர்வரிசைத்தட்டுகளை மலைப்புடன் பார்த்தேன் விதவிதமான புடவைகள். கைப்பைகள்  முத்து மாலை செட் .சின்ன ஒட்டியாணம். அப்போ  கொடியிடைதான்}}}}}}        இன்னும்  முந்திரி போன்ற  உலர்ந்த வகைப் பழங்கள். அழகிய  இரண்டு மல்லிகை மாலைகள் மொத்தம் பதினோரு தட்டு  ,காரைக்குடி பழுக்காமரம் என்று சொல்வார்கள். அதில் செய்தவை. தட்டுக்களின் வேலைப்பாடே        பிரமிக்கவைத்தது. அதற்குள் சபையில் சலசலப்பு.        பெரிய மனிதர்களின் அணிவகுப்பு. அப்பா வந்தார் மாப்பிள்ளைக் கொடுக்கவேண்டிய      மோதிரம் , சூட் வகையறா  எல்லாம்  வைத்து இவரிடம் நீட்ட இவரும் வாங்கிக் கொண்டு எழுந்துபோனார். என்னையும் எழுந்திருக்கச் சொல்லி பாட்டியிடமிருந்து குரல். நானும் பச்சை வைர ஊசிப் புடவையை வாங்கிக் கொண்டு   என் அறைக்குப் போனேன்.  இவ்வளவு    கனமான  புடவையைக் கட்ட மாமிமார்கள் உதவினார்கள்.   மலைத்துபோகாதே. மாப்பிள்ளைதான் முக்கியம். மறக்காதே  என்றதும் எனக்கு கொஞ்சம் மூச்சு வந்தது. மீண்டும் மேடை. மந்திரங்கள் பத்திரிகை வாசிப்ப். இப்போ இரண்டு பேரும் பெரியவர்களைச் சேவிக்கலாம். தனித்தனியா வாங்கோ.என்றதும் காதருகில் குரல். 

நீயும் என்னோடு மேடைக்கு   அந்தப் பக்கம் இருக்கும் வாசல்வழியாக வந்துவிடு.  என்று.  ஏழெட்டுப்படிகள். முதல் படி...... அவர் இறங்கப் பின்னால் நான்.    பயப்படாதே   எங்க கொஞ்சம் சிரித்துக்கோ.என்றதும் உடனே  சிரிப்பு வந்துவிட்டது. சட்டென்று இறங்கிப் போய்விட்டார். அதற்குள் அவரது சகோதரிகள் கலாட்டா. படியிறங்க இரண்டுபேருக்கும்  இத்தனை நேரமா. சிம்மு நாளைக்குத்தாண்டா கல்யாணம்  என்று ஒரே கூச்சல். எனக்கோ மனமே இலகுவாகிவிட்டது. உலகத்தையே    அடைந்த திருப்தி.    கடைசியில் பெரிய மாமி மட்டும் என்னைப் பார்த்து சிரித்தவண்ணம் சொன்னார். அவர் சொன்னார் நீ அப்படியே  மந்திரம் போட்ட மாதிரி    அவர்    பின்னால் போயிட்டயே.எங்களைத் திரும்பிக்கூடப் பார்க்கவில்லை   ம்ம்.அவ்வளவுதானா.  சரிசரி. இந்த ராத்திரி எங்களோடுதான் இருக்கணும் . வந்து சாப்பிடுகிற வழியைப் பாரு   என்று அழைத்துப் போனார். எனக்கு மட்டும் அந்த அன்புக் குரலே  காதில் ஒலித்தபடி இருந்தது.