ஆரம்பம் நேற்றே ஆனது

இப்படியெல்லாம் மலர்கள் பூத்துக் குலுங்குகிறது இங்கே.

துபாய் விமான நிலையத்திலிருந்து வீடு வரும் வழியில் ஒரே ஒரு மரத்தில் ஆரஞ்சு நிறப்பூக்கள் பூத்திருப்பதைப் பார்த்தேன்.

சென்னை வெய்யிலுக்கு இங்கே சூடு தேவலை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இன்னும் ''ப்ரோப்பர் சம்மர்'' ஆரம்பிக்கவில்லை என்று சொன்னார்கள்.

வந்ததும் கீழெ உள்ள மருந்துக்கடையில் இருமலுக்கு மருந்து வாங்கப் போனேன்.

''அம்மை அதுக்குள்ள திரும்பியோ'' என்று என்னை வினோதமாகப் பார்த்தார் கடையிலிருப்பவர்.

அதாகப்பட்டது ஆதௌ கீர்த்தனாரம்பத்திலேனு சொல்லத் தெம்பில்லாத ஒரே காரணத்தினால் பரிதாப லுக் ஒன்றைத் தந்து விட்டுத் திரும்பினேன்.

சென்னையில் பலருக்கு நான் கிளம்புவது கூடத் தெரியாது. எல்லோருக்கும் மயில் அனுப்பணும்.

பால்காரர் கூட அம்மா நாளைக்கு இங்கயா வெளியூரானு கேக்கிற நிலைமையாகி விட்டது.

பத்திரிகை போடுபவரோ ஊர் விலாசம் கொடுங்கம்மா அங்க அனுப்பறேன்னு நக்கலாகச் சிரிக்கிறார்.

ரெண்டு வீடு தள்ளியிருக்கிற சினேகிதி கூட, கல்யாணத்துக்கு உன்னைக் கூப்பிடணும்னு நினைச்சேன்,நீ ஊர்ல இருப்பியோ, பறப்பியோனு விட்டு விட்டேன் என்கிறாள்.!!!!!

என்ன செய்யறதுப்பா.

இப்படி ஒரு திரிசங்கு நிலைமை:))

ஆனா ஒண்ணு எங்க போனாலும் இணையம் நம்மைக் கைவிடாது. அவிங்க நம்மளை எப்பவும் போலக் கண்டுப்பாங்க. ஹ்ம்ம்.அதுதான் நமக்கு ஆறுதல்.

பார்க்கலாம்பா.