பொறுமை

எல்லோரும் இனிதாக வாழ வேண்டும்.

கோபம்,பாபம்  இது அடிக்கடி என் மாமியார்
உபயோகிக்கும் வார்த்தைகள்.

காலையில் எழுந்ததிலிருந்து எங்கள் இருவருக்கும்  மேலாண்மையாக
ஆஜிப் பாட்டி.
நான்கு மணிக்கே  எழுந்து தான் சாய்வு நாற்காலியில் உட்கார்ந்து வடுவூரார்
த்ரில்லர் படித்துக் கொண்டிருப்பார்.

மாடியிலிருந்து நான் இறங்கும் சபதம் கேட்டதும்,
எனக்குக் கட்டளைகள் பறக்கும்.
என் மாமியார் அதற்கு முன் எழுந்து
காய்கறிகள்  நறுக்கி வைத்திருப்பார்.

பாட்டிக்கு தனி சமையல்.
எங்கள் குடும்பத்துக்குத் தனி சமையல்.
எட்டரை மணிக்கு அம்மா தயாராக எல்லாவற்றையும் செய்து வைத்து
தன் மாமியாருக்கு இலை போடும் அழகே தனி.
அப்போதே 60ஐத்தாண்டிய  வயது.
மனத்திண்மை ஒன்றே அவரை இருத்தி வைத்தது.

அந்தக் குணத்தில் கொஞ்சமாவது என்னில் படிந்திருக்க வேண்டும்.
தன் மாமியார் வார்த்தைக்கு மறு வார்த்தை சொன்னார்
என்பதே கிடையாது.
 கோபத்தில் ஒரு நொடியில் நூறு தவறு இழைத்துவிடலாம்.
அதை அந்த நேரம் கட்டுப் படுத்தினால்
நூறு நன்மைகளுக்கு வழிவகுக்கலாம் என்பார்.

பாட்டியே என் மாமியாரை பொறுமையில் பூமாதேவி என்றே அழைப்பார்.
 நேற்று நான் படித்துமுடித்த அனுத்தமா அவர்களது நாவலில் வரும் பாரதி என்கிற
பாத்திரம் அப்படியே என் மாமியாரை நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது.

கூட்டுக் குடும்பத்துக்கு உண்டான அத்தனை லட்சணங்களும் அந்த நாவலில்.
 இப்பொழுது அதைப் போல் எதிர்ப்பார்க்கவும் முடியாது. எதிர்பார்க்கவும் கூடாது.

இருந்தும் கடந்த காலத்துக்கு அது ஒரு சாம்பிள்.
படிக்கவும் பொறுமை வேண்டும்.