அன்பினாலே உண்டாகும் இன்பநிலை

சமீபத்தில் ஒரு திருமணம், ஒரு புதுமனை புகு விழா, ஒரு பிறந்தநாள் அறுபதாவது பிறந்த நாள் என்று வரிசையாக விழாக்களில் கலந்து கொள்ளும் அனுபவம் கிடைத்தது. மகிழ்ச்சி தான் எல்லா இடங்களிலும்.
அதில் அந்தப் புதுமனை புகு விழாதான் என்னை மிகவும் ஈர்த்தது. ஆறு சகோதர சகோதரிகளைக் கொண்ட குடும்பம். தந்தை தாங்கள் வாழ்ந்த பழைய வீட்டை விற்று விட்டு அபார்ட்மெண்ட்களாகக் கட்டிக் குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்துவிட்டார்.புத்திசாலித் தந்தை .தனக்கும் அதில் ஒரு அபார்ட்மெண்டை வைத்துக் கொண்டார்.
வெகு விமரிசையாக நடந்த அந்த விழாவில் அவருடன் தனியாகப் பேசும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. ஒரு நான்கு கிரௌண்டு நிலம்.அதில் பழைய வீடாக இருந்து அத்தனை குழந்தைகளும் வளர்ந்து, தண்ணீர்,பணம்,உடல் நலம் கெடுதல் அத்தனையையும் அந்த வீடு பார்த்திருக்கிறது அதே போல மூன்று சகோதரிகள் மூன்று சகோதரர்கள் வளர்ந்து திருமணம் செய்து அவர்களுக்கும் குழந்தைகள் பிறந்து தனித்தனியே வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

பெரியவருக்கே சென்ற வருடம் எண்பது வயது பூர்த்தியாகி அந்த நிகழ்ச்சிக்கும் நாங்கள் சென்றிருந்தோம். சகோதரர்களுக்கும் சகோதரிகளுக்கும் இடையே இருந்த பிணைப்பைக் கண்டு அசந்து போனேன். மகன்களும் அவர்களின் மனைவிகளும் மகள்களும் அவர்களின் கணவர்களும் கண் படும் அளவுக்கு அத்தனை ஒற்றுமையாக அந்த விழாவை இரண்டு நாட்களாக ஒரு சிறு சுளிப்புக் கூட காட்டாமல் துளிக் கூட அவசரம் காண்பிக்காமல் சாஸ்திர சம்பந்த விசேஷங்கள் நிறைவேறின.
ஒரு பைபாஸ் அறுவைசிகித்சையைத் தாண்டி வந்திருக்கும் அந்தப் பெரியவரின் கண்டிப்பும்,கனிவும் எப்பவுமே பிரசித்தி.

அவர் மனைவியோ கேட்கவே வேண்டாம். அவர் சொல்லைத் தாண்டி ஒன்றும் செய்ய மாட்டார்.அவர்கள் இருவரையும் பார்க்கையில் எனக்கு எப்பவுமே படிக்காத மேதை என்ற பழையபடத்தில் வரும் ரங்காராவும் கண்ணாம்பாவும் தான் நினைவுக்கு வருவார்கள்:)

அவருக்கு ஏற்ற உடல் பருமனும் முகவிலாசமும் , சிரிக்கும் கண்களும் வெகு பொருத்தமான ஜோடியாக இருப்பார்கள். பார்க்கப் பார்க்க ஆசையாக இருக்கும். இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் பார்வையிலியே தங்கள் எண்ணங்களை வெளிப்படுத்திவிடுவார்கள்.

அவர் தோற்றம் ஆஜானுபாகுவாகத் தெரிந்தாலும் இந்த அம்மா பக்கத்தில் இருக்கும் போது அவ்வளவு பருமன் தெரியாது. நான் அவர்களை மிஸ்டர் அண்ட் மிசஸ் சாண்டா என்று அழைப்பேன் .
எங்க குடும்பத்திற்கும் அவங்களுக்கும் நல்ல உறவு .கிட்டத்தட்ட நாற்பது வருடங்கள்.

இப்போது இந்த விழாவுக்கு வருவோம். நான் அவர் அருகில் உட்கார்ந்து,


''என்ன மாமா,மீண்டும் எல்லாரும் ஒன்று சேரப் போகிறீர்களா.



இன்னும் நெருக்கம் அதிகமாகும். பேரன்கள் பேத்திகளுக்கும் தாத்தா பாட்டியோட இருக்கும்

சந்தர்ப்பம் கூடுகிறது 'என்றேன்.



அவர் ஆமாம்மா,ம்மீண்டும் ஒன்று சேரச் சந்தர்ப்பம்.

வருவதையும்,வாடகைக்கு விடுவதையும் அவர்களிடம் விட்டு விட்டேன்.

சுதந்திரமாக இருக்கப் பழகி விட்டார்கள்.

நாங்களும் அப்படியே எங்கள் வாழ்க்கையை அவர்களுக்கு ஏற்ற மாதிரி



மாற்றி அமைத்துக் கொண்டோம்.

நான் இன்னும் ஆரோக்கியமாகத் தான் இயங்கிக் கொண்டு இருக்கிறேன்.

அவளுக்கும் ஒன்றும் குறைவில்லை.

இதே போல வாழ்க்கை நடக்கும் வரை கவலை இல்லை.



பிள்ளைகளின் துணை தேவை என்பது பல வேளைகளில் ஏற்படக் கூடும்.

அப்போது அவர்களின் உதவி கிடைத்தால் சுகம்தான்.



இருபக்கமும் சுதந்திரமும் வேண்டும். தொந்தரவும் இருக்கக் கூடாது.

பெரியவனுக்கே ஐம்பத்திரண்டு ஆகப் போகிறது.

அவன் குழந்தைகளும் வளர்ந்து பெரிய பேத்திக்குக் கல்யாணவயசு வந்தாச்சு!!



அதனால் நான் ரொம்ப நிதானமாகத் தான் இந்தக் கட்டிட வேலைகளைச் செய்தேன்.

அவரவர் இஷ்டப்படி செய்யட்டும் என்று முடித்தார்.



உங்களுக்கு அவர்கள் உங்கள் அருகில் இருப்பது நல்லதுதானே மாமா'

என்றேன்.

நல்லதுதான். அவர்களுக்கும் அது நல்லதாக இருக்கணும்.

சட்டென்று அலுப்பு வரச் சந்தர்ப்பம் கொடுக்கக் கூடாது பார்த்தியா''

என்றார்.

எனக்குச் சட்டென்று காலமான என் தந்தையே அங்கே உட்கார்ந்து பேசுவது போலத் தோன்றியது.

என் கண்கள் கலங்குவதை அவர் கவனித்திருக்க வேண்டும்.

ரொம்ப யோசிக்காதம்மா.

காலத்தை அதன் போக்கில் விட்டு விடு.

போய்ச் சாப்பிட்டுவிட்டு,வெற்றிலை,பாக்கு தாம்பூலம் வாங்கிக் கொண்டு போ.

மாமி உனக்குப் பிடித்த பச்சை வர்ண கல்கத்தா புடவை வாங்கி வைத்திருக்கிறாள்.'

என்று சிரித்த வண்ணம் சொன்னார்.

நான் காஞ்சீபுரம் காட்டன் தானே கேட்டேன் என்று நானும் சிரித்தவண்ணமெ

எழுந்துவிட்டேன்.



அப்பாவையும் அம்மாவையும் நினைத்தபடி அவர்களை நமாஸ்கரித்துவிட்டு

வெளியே வந்தேன்.

எங்களுடைய எண்பது எப்படி இருக்கும்.நல்லபடியே இருக்கும் என்று

நடையைக் கட்டினேன்

எல்லோரும் வாழ வேண்டும்.