மலைப் பங்களா--2 ..house on the rock/WISCONSIN

இதோ தெரியும் வராந்தா ஒரே ஒரு பாறையின் மேல் அமர்ந்து இருக்கிறது என்றால் நம்பமுடிகிறதா/

பத்தாயிரம் விளக்குகள் ,நூற்றுக்கணக்கான வடிவங்கள் கொண்ட ஒரு குடை ராட்டினம் பார்த்தால் உங்களுக்கு என்ன தோன்றும்?

ஏறி உட்கார்ந்து ஒரு ரைட் போகலாம் என்றுதானே.?

அது முடியாது இந்த இடத்தில்.

பின்னணி இசை போய்க்கொண்டே இருக்கும்.

கரௌசல் சுத்தி வரும். பொம்மைக் குழந்தைகள் உட்கார்ந்திருக்க, மயில்களும் ,அன்னமும்,குதிரைகளும் யானைகளும் சுற்றி வரும்.

உலகிலேயே மிகப் பெரிய ராட்டினத்தை இந்த மலைப் பங்களா என்று நான் பேர் சூட்டின த ஹௌஸ் ஆன் த ராக், பார்த்தோம்,.

நாங்கள் இந்த ஏழு நாட்கள் விடுமுறையில், எங்கே போவது என்று தலையைப் பிய்த்துக்கொண்டு,

இணையத்தில் தேடி,

ஹோட்டல் வசதி பார்த்து கிளம்பும்போது வெள்ளியாகிவிட்டது.

மழை அதோடு கூட உபரியாக வரும் அக்கா தங்கச்சிகள் எல்லாம் எதிர்கொள்ளவேண்டி வரும்

என்று பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் எச்சரித்தார்கள்.

நான் செய்த பூஜாபலம் னு பாடிக்கொண்டே

வண்டி ஏறினேன்.

பீட்சாவிலும், அரையடி ரொட்டியிலும் எனக்கு

நிம்மதி கிடைக்காது என்று, கடுகு கொட்டி(வார்த்தை சிங்கம் சொன்னது) தயிர்சாதம்.

'அதென்ன, உங்க அம்மாவுக்கு தயிர் சாதத்தில்

கருவேப்பிலை,பெருங்காயம், இஞ்சி,கொத்தமல்லி,

உளுத்தம்பருப்பு இதைத தவிர சாதம்னு ஒண்ணு கலக்கணும்னு என் மாமியார் கத்துக் கொடுக்கவே இல்லை'

என்று ஒரு நாள் விடாமல் அலுத்துக் கொள்ளுவார்.

தேவைதான்'

என்று நினைத்தாலும் நானும் விட்டுக் கொடுப்பதில்லை.

கடைக்காரனுக்கு நஷ்டம் வந்து விடாதா/ நான் கடுகு வாங்காமல் யார் வாங்குவார்கள்?

இத்யாதிகளோடு நாங்கள் ஸ்ப்ரிங் க்ரீன் போய் சேர்ந்தபோது இரவு பத்து.

காலையில்லெழுந்து '' டெல்ஸ் மைனிங்''+ இந்த மலை மேல் பங்களாவைப் பார்ப்பதாக ஏற்பாடு.

பேரனுக்குப் பாட்டியோட முட்டி கவலை.

அப்பா, பாட்டிக்கு வேணா வீல் சேர் சொல்லலாமா'

ஏற்கனவே ஸ்ட்ரொல்லர் எப்படி எடுத்துப் போவது

என்ற யோசனையில் இருந்த மாப்பிள்ளை, இதென்னடா புது பிரச்சினை என்று அந்த மலையையும் என்னையும்

மாறி மாறிப் பார்த்தார்.

அம்மா ,உங்களால் முடியும்னு தான் நினைக்கிறேன் என்றார்.

ஆமாம், ஆமாம் இப்போதான் உடம்பு இளைத்துவிட்டதே.

இதெல்லாம் சும்மா ஊதித் தள்ளிடலாம் என்பது மாதிரி ஒரு பாவனை காட்டிக் கொண்டேன்.

மற்றவர்கள் வண்டியைப் பார்க் செய்து வரட்டும் நாம் முதலில் போகலாம் என்று இறங்கினேன்.

ஒரு ஊஉ என்று காற்று.

ஒரு பளார் மின்னல்.

காலுக்கு கீழே பாறையே நடுக்கம் கண்ட மாதிரி ஒரு இடி.

டிஸ்கவரில இந்த மானெல்லாம், சிறுத்தைக்கு முன்னால் ஓடுமே அந்த வேகத்தில் நான் அந்த முகப்பிற்குள் ஓடி விட்டேன்.

உள்ளே நுழைந்தபின்னால் தான் இந்த ஊரில் கடைப் பிடிக்க வேண்டிய அமைதி,வரிசை எல்லாம்

நினைவுக்கு வந்தது.

காலில் ஷூ,

நெத்தியில் வட்டப் பொட்டு.,

பச்சை சிகப்பு சுடிதார்,

ஒரு பெரிய பழுப்பு ஜாக்கெட்.

அடடா இந்திய அம்மாக்கள் கொடுக்கும் இமேஜ் தான்

என்ன என்ன.

அங்கே வரவேற்பறையில் இருந்தவர்கள் ஏற இறங்கப் பார்த்துவிட்டுத் தங்கள் வேலைக்குத் திரும்பினார்காள்.

எனக்கு முன்னாடியே அங்கே இன்னும் இரண்டு அம்மாக்கள் அப்பாக்கள் !

ஒரு பெண் ஒரு மகன்.

அப்பா, அந்த அம்மா முகத்தில் வந்த சிரிப்பைப் பார்க்கணுமே.

அவங்க சேலமாம்.

ஒண்ணு கவனித்துப் பார்த்தால் தெரியும்.

வரும் அப்பாக்கள் ஷூ போட்டுக் கொள்ளுகிறார்கள்/

அம்மாக்கள் செருப்புதான்.

ஏன் அவங்களுக்குக் குளிராதா?:-)

கொஞ்சம் அவங்களுடன் கதைத்துவிட்டு

வெளியில் எட்டிப் பார்த்தால் உறுமல் நின்றிருந்தது.

எல்லோருக்கும் சீட்டு வாங்கினோம்.

ஆளுக்கு 20$ பழுத்தது.

ஒரு ஆச்சரியமான உலகத்துக்குள் போனோம்.

அலெக்ஸ் ஜோர்டன் என்பவர் கட்டிய வீடாம்.

அவர் ஆரம்பித்து வைத்ததை அவரது மகன் முடித்து வைத்து இருக்கிறார்.

ஆயிரத்து தொளாயிரத்து நாற்பதில் ஆரம்பித்து இருக்கீறார்கள்.

அப்போதெல்லாம் இது வெறும் பிக்னிக் ஸ்பாட்டாக இருந்து இருக்கிறது.

இந்த அலெக்ஸுக்கு மட்டும் இங்கே வீடு கட்ட வேனும்னு ஒரு வித வெறியே வந்துவிட்டது.

அதீத ஆசையைத் தான் ஸ்ட்ராங்கா சொல்லிட்டேனோ:-0)

பதிமூன்று அறைகள் அந்த பாறைகள் மேல் கட்ட

பதிமூன்று வருஷம் ஆச்சாம்.

முதலில் தானே கற்கள் ,மரம் எல்லாம் முதுகில் சுமந்து போய் சேர்ப்பாராம்.

பணக்காரக் குடும்பம்தான்.

இங்கேதான் எல்லாம் டி ஐ.ஒய் ஆச்சே.

அப்படி ஆரம்பித்து இருப்பார் போல.

இதைப் பார்க்க வரேனு சொல்லரவங்க கிட்ட

50 செண்ட்ஸ் கட்டனம் வாங்குவாராம்.

அவர் ஏற்கனவே 'வில்லா மரியா' என்று பெண்களுக்கான பிரத்தியேகக் கட்டிடம் ,விடுதி

ஒன்று கட்டி இருக்கிறார்.

இரண்டு லெவலில் பார்க்கப் பட வேண்டிய அமைப்பு.

ஒருலெவல் பழைய காலத்துவீடு.

இன்னோண்ணு மியூசியம் மாதிரி உலகத்தில இருக்கிற அதிசயங்களீல் பாதியை செய்து வைத்து இருக்கிறார்.

அறைக்கு அறை ஒரு இசை உலகம். காசுபோட்டால்

ஜாஸ் இசை வெள்ளம்.

இரண்டாம் உலகப் போர் சமயத்தில் இருந்த ஃபையர் ப்ளேஸ்.

அடுப்படியில் பெரிய பெரிய அண்டாக்கள்.

எல்லாம் ஒரே பளபளா.

குழந்தைகளுக்குத் தனி உலகம்.50 வருடங்களுக்கு முன்னால் தயாரிக்கப்பட்ட செல்லுலாய்டு

பொம்மைகள் பெரிய கண்களோடு சர்வ அலங்காரத்தோடு நம்மைப் பார்க்கின்றன.இன்னும் சைன பொம்மைகள், ஜப்பானிலிருந்து தயாரித்த ஓவியங்கள்,

அதுதான் கருப்பு வெள்ளை மட்டும்

வண்ணம்னு சொல்கிற ஒரு விதமான

சோக ஹைகூ மாதிரி இருக்கும்.

அதுவும் அந்த மழை பெய்யும்போது வண்டி இழுக்கும் விவசாயியின் படம் தத்ரூபம்.

மழைபெய்ய,

கால் வழுக்க, பாரம் இழுக்கக்

கஷ்டப்பட்டு வேலையை முடிக்கணும்.

சாமி ! இதுதான் வாழ்க்கையானு

தோன்றிவிடும்.

மிச்சம் டூர் அப்புறம் பார்க்கலாமா?